Alle inzendingen van Branka korac

In een veldtent lag zij bijna levenloos en keek naar haar dertiende levensjaar onder de hijgende stank van buskruit, wodka en zweet tot bloedens toe beet zij op de rand van haar eigen omhoog getrokken hemd en vloog weg, ver weg dromende over vrijen met een jongen uit liefde, uit liefde, uit liefde en nooit, nooit meer, voor één brood…

Dit is mijn klaagmuur hier zijn dichtgemetselde gebeden, dichtgeroeste brieven vol waterdichte woorden en handen, bloeiend richting hemel maar het zijn doornen die schrijven en wie weet wat nog komt uit een dichtgeslagen voorhoofd.…

Het is woede en verschrikking, onophoudelijk zenuwslopend gezoem van een gevangen vlieg, hamerslag en smeden van hoofdpijn tot misselijkheid, tijdstip dat de eerste liefde stierf gillend, jammerend, vloekend en vervloekend toch tijdens de bevalling ik huilde niet… alleen hield ik mijn hoofd vast toen het door de hemel gespleten werd…

Zijn hand strekt zich naar mijn wang als vleugel klaar om op te stijgen in een kleine aaibeweging van mijn adem deze liefde neemt hartslag en longen eruit hij leest en leest en leest en zegt dan: toch, schrijf mij een gedicht.…

Nee, geen aarde en gras op onze graven of een hand die bloemen legt, beton zal het zijn, stilte van een urn, kilte van onvruchtbaarheid rond stof en botten ons zwijgen stijgt boven raketten gesis uit, als toestemming zingt boventoon wij, van eigen toekomst moordenaars kyrie eleison, kyrie eleison…

In een papaverveld één lieveheersbeestje vliegt en lacht én lacht van rood naar zwart wat is zo grappig? zoemt de geelgestreepte bij Buurvrouw, bent u kleurenblind? Ziet u niet, hoe op dit veld alle bloemen lijken op een plagiaat van mij!?…

Een verbleekt en onzorgvuldig bewaard herbarium waar alleen nog onder het plakband een bloem of blad heel is gebleven en rest rest valt uiteen in kruimels van hun liefde uit gelukkiger tijden een versleten romantische metafoor verdwijnt net voor de eerste beledigingen: Klootzak! Hoer! Idioot! Teringwijf! op den duur ook beledigingen…

Zij kent ons beter dan wij ons zelf kennen heeft ons lief meer dan wij lief kunnen hebben zij heeft het karakter van een luie beer en denkt soms dat zij een poes is het is niet haar lelijkheid maar de eigen overtuiging van haar schoonheid die haar zo mooi maakt zij is én gedicht én majesteit op haar honden planeet wij zijn…

Voor de deuren van de stamkroeg met sigaret in mijn hand ik zwaai – guuudenaaaacht!!! naar mijn dronken maten hei, dichteres!- voordat je ons gaat verlaten -kom, zeg ‘es nog één leuk vers! dan ga ik: The king sits in Dunfermline toun, Drinkin' the bluid red wine '0 whaur will I get a skeely skipper, To sail this ship o' mine?' En de…

hechten aan het beton en de ijzeren omhelzing van het spoor bijster tussen de klinkerkeien aan de medeklinkers grond verdichtend het houten ijveren en een tuinbeeld verkleed -ik wou dat ik het in mij had- die eeuwigdurende groene koppigheid…

de spaken aluminiumwolken krassen met plexiglas steentjes de bussen gokken haalt - niet- één rennende scholier aan de oevers van de zinkrivier zuchtende; spugende; jammerende wagens naar de oppervlakte gesleurd achter de ramen- satellietoren, satellietogen van hun baasjes schouders volgend, spinnend verwonderd- waarom is iedereen nog voor…

Al met de openingszin sta ik midden in een te geromantiseerde slaapkamer en bedenk, hoe het leuker zou zijn als ik door het sleutelgat blijf spioneren maar nee, de schrijfster plaatst de lezer tussen de kaarsen en haar verlangen die, samen met haar zwoele borsten, in stilte teder schreeuwen naar minnaar en wie is die man? met zweetdruppels…

De maan heb ik in mijn haar gestoken want ik wist dat zon meer verblindt dan duisternis ooit verbergen kan in mijn armen, op de rand van de wereld van binnenin, het verhaal is pas dan begonnen, met opoffering en mededogen. het woord heb ik in mijn hart geborgen want ik wist dat één woord meer zal vertellen dan zinnen kunnen openbaren van…

ik was nog even terug voor de vragen en aansteker op de tafel gecontroleerd de lichten uit. ja. en ik ging als gekwelde geest de stad in én dacht- hoe kon ik het vergeten dat een liefde die in dromen geankerd is niets anders behoeft dan nachten nachten die de sterren tegemoet bloeien of daar achter, de eeuwigheid, of niets, vervloekt…

Honderd lege vierkante ogen staren dieper dan de wind kan spelen met gesloopte keukens en behang; bottenconstructie is zichtbaar, pseudoniem voor sterven? Naar onderbuikgevoel zoals ooit tijdens biologieles, een kikker gepind voor mij op de onderzoekstafel onder ether, de longen bewogen nog en een klein hart stierf, langzaam voor…

Ja. lente is hier, vlinders vlinderen, bont en blij een kwak die een kwek zoekt vogeltjes tjilpen, verleidelijk en vrij een kleine bla-bla die een groot bla-blaatje plukt paasgeel is de zonneschijn, meisjes en jongens hormonen rijm, zij passen bij elkaar net als: chocolaatjes en kuikens, eitjes en haasjes de dichters zinderen -ah, al die pracht…

Op de aarde bestaat nog een geheime planeet met één wet, geschreven in één boek, dat altijd op dezelfde bladzijde openvalt. Waarin immer iets anders wordt gelezen, en als wij liefkozing verwachten, worden wij met obscene taal verrast, en als wij een obscene zin wensen, dringt er uit de boter blank een scherpe nagel, of tong die warm smacht,…

Ik keek in z'n zorgeloze kinderogen en hij voor even door het verkleurde herbarium bladerde (ah..gezien..nog lang geleden..) deed het dicht en ging verder spelen.…

O liefde, hoe gelukkig jouw oevers zijn voor de twee die in een universum varen. Vannacht laat u geen sterren branden vannacht laat u mijn strofen verbranden vannacht is de eeuwige nacht die mij verleidt vannacht ben ik de grenssteen tussen verlorenheid en de verloren tijd, vannacht alleen nog vannacht zal ik zijn naam zeggen niet voor het…

Als alles stroomt waarom geldt dat niet voor verlangen? en vandaag verlang ik naar jou zoals platonische hemelen verlangen om gegoten te worden of gitaar naar eigen geluid smacht. Als alles stroomt waarom geldt dat niet voor de liefde? en vandaag heb ik je lief een idee die haar hemelen lief heeft en los laat helder en luid gegil als…

Eindelijk had zij het canvas willen zijn het beroemde landschap of portret met de eerste blauwe draad in haar linnen weefsel zij naam afscheid van haar wensen, de vier richtingen van deze wereld in plaats van ogen gaven vorm aan haar teleurstelling en zij werd het kompas van de keuken, vriendinnetje van ieder, ideale opportunist en bijdehandje…

Noch handen noch ellebogen konden weten, wat z'n dromen waren en hoe het leven eruit zag in zijn knoesten houtogen. En hoe vaak hij ving op de onderkant van tongen en borden, het gezegde en ingeslikte woorden. Zijn kennis drong dieper dan pijn van hete pannen en hij wist het. Ooit een van de stemmen zal zeggen "Die is oud geworden".…

Zonde van al die jaren en het klassikale onderwijs betekent niets meer Bosnia est patria mea Dianthus Caryophyllus nimmer Zeno, Plato, Pythagoras lelies van Monet en het leer van Kierkegaard niemand kan mij nog redden noch Richard de derde noch cello concerto van Elgar betekent echt niets meer geboorte en val van dynastieën aardrijkskunde…

De katoenen velden tegen de hemel ruisten meest gelukkig zijn wij als wolken bloemenkoppen in afwachting van geluk wat er daarna gebeurt, wie zal het weten? daarom ,mijn lief geef mij mijn wolkenbloem terug het moment, die ene zoete zucht klokkenluider van onze eerste kus.…

Met de onzichtbare god kan ik niet praten maar met de ene die ik om me heen voel als bezoek van een goede vriend een heldere gedachte verwondering in de ogen van mijn kind snelle omhelzing van de palmboomschaduw een zucht, het licht en herrie van de stad geruststellende woorden van mijn geliefde en zijn stem waar niemand zal mij vinden…

De kersenbloesems in hemelse boomgaarden die nooit grond raken.…

Zigeuners' maanlicht uit je ogen mijn brede wegen verlicht in het stof glinsteren sporen en schaduw van de muzikant trilt nog zachtjes in mijn navel.…

Al loop je met de duizendjarige sterren in je keizerlijke gawaad. Al ruik je als mirte ,rozen en jasmijn. Al zing je als een luit en mistral. Ik zie jouw ware aard. O Liefde! Ik wacht op jou! Mijn koren is rijp en ik ben niet bang. Nee,niet de Dood...maar jij. Jij draagt de zeis in je hand.…

je kleedt je uit en vouwt alles netjes op golfen benaderend zoals een gewond dier wordt benaderd je ademt het scherpe van zout en meeuwengegil de schaduw van de omhelzing is te zacht om je los te kunnen laten op de wind wat zingt hij, een verleidende roep of kyrie? wolken en schuim verdwijnen in de gapende mond van horizon wanneer je…

O liefde, al ken jij alle vragen jouw koolmeesogen, jouw tarwekorrelzon, jouw hart van een amandelpit, geven geen antwoorden en jouw macht van het zwijgen leert de ware grootheid van de mens ligt in zijn zwakte. O liefde, hoe klein ben ik in jouw ogen, hoe prachtig is jouw gloed, hoe hard is jouw waarheid...…