Waar duizend sterren bloeien

Op de aarde bestaat nog een geheime planeet
met één wet, geschreven in één boek,
dat altijd op dezelfde bladzijde openvalt.
Waarin immer iets anders wordt gelezen,
en als wij liefkozing verwachten,
worden wij met obscene taal verrast,
en als wij een obscene zin wensen, dringt er
uit de boter blank een scherpe nagel, of
tong die warm smacht, schede tegen kruis,
hand in hand als in gebed van één wanhopige,
én wij denken: hoe ons denken faalt,
én wij voelen: wat wij ondenkbaar achten,
vervulling van het onbestemde,
temmen van het ongetemde
genot, van haar genot, van zijn genot.

De nacht waakt over het liefdesspel
-in een bed, een auto, een hotel,
het park of in een passage-.
Nacht, die niets van deze wereld kent,
noch de oorsprong van zichzelf,
op de minnaars planeet,
waar duizenden sterren bloeien,
en zij zijn zich van geen één bewust,
zelfs als de zon hoogst van de hemel
naar hen, die beminnen, kijkt.
Zon is niet echt
en het daglicht is voor de onbeminde.

En zó spelen de minnaars,
vanuit hun eigen liefdesgrond
en vanuit hartstocht van de natuur,
hun triomf uit tegen de dood,
de geschiedenis
en diegenen die geloven
dat alles niets is.

sterren liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 10 stemmen 399