Alle inzendingen

ik liet het rafelen toe omdat ik moe was van de knoet de strak gedraaide schoonheid sloeg een leven lang genadeloos toe pas later gingen we pluizen vonden verschillende huizen die welkom boden ook in die warmte daar konden wij helaas onze draai niet vinden want in de rafels schitterden nog ongeziene kleuren die bijzonder…

In de rij voor de pinautomaat gewoon 'n doordeweekse dag ergens in nederland in de rij voor geld ... In de rij bij de bakker gewoon 'n doordeweekse dag ergens in rusland in de rij voor brood ... In de rij voor 't stemlokaal gewoon 'n doordeweekse dag ergens in argentinie in de rij om te gaan stemmen ... In de rij bij de waterput…

Je mist bij mij wat dingen Levendigheid, initiatief en nog wat van dat soort zaken En daar wil je naar op zoek, wat van je leven maken Maar je zoekt het niet in jezelf Een ander moet dat geven Maar waar is toch de zoektocht in jezelf ineens gebleven ? Volgens bij ben je zo afhankelijk als je nooit wilde zijn En terwijl ik het zeg en jij het…

Dansend in 't maanlicht bewegend als een elfje stralend als 'n ster glimlachend je gezicht omhoog 't Bewegen van jouw handen de expressie op je mooie gezicht Een genot om naar te kijken je danst vederlicht Al dansend laten zien wat je bedoelt uiting geven aan hoe je je voelt Je danst de sterren van de hemel soms…

ik heb de kleuren gemeten van ogen die goed kunnen inspreken met een wetende blik die compassie kunnen delen zonder confrontatie die al innemend hun woorden kunnen geven het is een samenspel omdat de doelen niet geformuleerd zijn in een liefdevol eerst ontmoeten om de interesse in elkaar te verdiepen met het verstaan…

Je bent maar een mens een lichaam en gedachten en toch ben je alles wat ik wens op jou heb ik zitten wachten…

zij vibreerde zacht lief in haar lach talloze minuscule vonkjes knetterden alsof zij altijd zo gespannen was het was haar huid die bij raken incidenteel ontlading gaf deze zijn boodschap tot ontspanning verder bracht zoals geleiden ook neuraal kan nemen emoties vaak een andere baan in het bestrijken van grotere gebieden…

lief spelen zij al jaren lang het spel van licht en schaduw nooit heeft een onvertogen woord daar afbreuk aan gedaan als er een lichte schaduw overtrok werden er slechts wenkbrauwen gefronst en nooit eens stevig op de deur gebonsd alleen waar onverwacht het contrast verstoord werd herstel niet snel voorhanden was bleek…

je vingers met dwarse streepjes die kootjes dragen nagels die nooit hebben nagelaten vuil te willen zijn de lijnen in je hand als markering van spieren en gewrichten de duim heeft een oppositionele rol in dit gevoelig geheel ringen rond de pols hebben hun eigen verhalen over het vele werk de vermoeidheden in buigen en barsten…

jij hebt ooit je eigen tranen gedroogd toen je besefte dat jij nooit op eigen kracht zou leren vliegen jij als kind van de hemel met altijd hoofd en armen omhoog om het blauw van de lucht ook maar even te kunnen raken om de vlucht van wolken te kunnen smaken het was toen jij in ultiem proberen met een hoge sprong…

ik zag ogen langzaam open gaan lichaam traag ontwaken in het ontdekken van de nieuwe dag waar donker is geweest veegt nu licht de restanten naar de kanten opwindend trillen leuke dingen in het gezichtsbeeld terwijl donkere delen bezorgdheid meekrijgen het kleine carrousel van deze ochtend opent een veelvoud in kleur en ludieke…

de vlinders zijn allang gevlogen: geen afspraakjes meer, gehaaste onzekere kussen, aarzelende ogen zoals die eerste keren..... gebleven is het begeren vanzelfsprekender maar meer intens het geloven, vertrouwen in een mens in een toekomst die geen verleden kent..... als liefde went…

ze knipte heel zacht met haar vingers en meteen spitsten de oren zich in de zaal waar door het geroezemoes de aandacht was verloren ze zwaaide en zag alle ogen haar armen en handen volgen als zij draaide en liep wist dat de alertheid zich weer had verdiept in de goede stemming en sfeer zette zij zich neer verwelkomde haar…

ik zag je ogen zingen met het licht van de zon van binnen een sprankje ondeugd lag als verrassing over je bruingebrande jeugd op het warme strand kleine cirkelwinden speelden met achtergelaten dingen waaiden op in een minitornado bestrooiden ons met zand als offerande van de natuur op een godvergeten uur wij holden…

ik kon geen stappen doen in de wereld van glas als dat breekt vergeet het zijn unieke vorm is voor altijd geweest er is geen geest want de schaduw bij glas is wat was en komen gaat het nu is gevat in iets dat zich subtiel laat zien als entiteit zonder tijd ik doe geen stap voordat wat is ook zijn reflecties heeft in wat is…

hij hoefde zijn rug niet te rechten kreukloos viel het maatpak hem op de huid zijn accessoires waren hun tijd al ver vooruit opzienbarend in het trendy circuit dat hij onderhield hij leek onbereikbaar keek verder weg dan ooit pas op de horizon was er kans op ontmoeten bij toeval op afspraak nooit…

ik heb je adem kunnen lezen in de slag van je hart haar ruisende aanloop geeft jou lucht in ruimte en kracht de resolute power van de spier is vertrouwen waar je altijd op kunt bouwen de subtiele tekst van je adem is niet voor de buitenstaander juist in samen geven wij onze zintuigen namen die meerwaarde hebben in functie…

in je vernielende armen stierf ik ongemerkt wiegedood. je knuffelde mij zeer bewust een verstikkende ademnood in het slapende ochtendrood. in je begrijpende armen herleefde, herrees ik even. je duffelde mij onbewust weer warmpjes in medeleven, het slapende niet verdreven. in je omarmende armen zweefde ik weg als herboren…

zacht klinkt de weemoed in hun lief gezang maar woorden met een eeuwig gewicht maken kinderen bang zij gaan voor het meer dansante voetenwerk en de handjes maar in jouw ogen smeult het nooit gedoofde vuur het donkere van je stem herinnert zich nog ieder uur die vonken ga jij kinderen leren uit hun geschiedenis van proberen…

ik weet door de kleuren van je ogen dat jij bestaat omdat ik de combinaties maak die met mijn gedachten spelen haren zijn kort krullend of watergolven het strand en de zee in het blond van duinen en stralende zon ik hoef geen emoties aan je lach toe te voegen innemend en charmant zijn altijd jouw grootste troeven geweest…

jij kon ons In een blik de dialogen uit een roman laten lezen met mimiek de diverse emoties goed accentueren met lichaamstaal van armen en benen de setting veranderen waarin jij speelde ogen klein en verschrikt groot gaven gevoelens voorzichtig hun ziel zo nam jij ook met vingers toeschouwers mee om samen te genieten van…

heb de brief met gebroken letters nooit verstuurd het deed teveel pijn om hem te schrijven het adres op de enveloppe te krijgen om woorden in zinnen te zetten zonder dat zwarte wanhoop dwong uit te leggen waar geen enkel begrip voor aanwezig was de luchtigheid is verdwenen maakte plaats voor een vluchtig leren op eigen benen…

waar de voorplecht het water sneed en jij golven weer dichtritste gaf het water in een kleine opening snel stand van zaken in spiegelend glad verschijnen lieten de diverse metamorfoses een veelheid aan mogelijkheden zien waarvan velen in kleine rimpelingen geschiedenis spraken terug kijkend konden wij de vaart zien die wij…

ik neem uit het medicijnenkastje een aspirine en een dosis filosofie die de stoelgang bevordert en helpt bij de afvoer van afvalstoffen zoals een wandeling op het strand het schuldgevoel doelmatig afweert neem ik vrede met het keukenwerk en dis gedienstig het avondmaal op want ik heb zo waar de schijn tegen kan niet even schuilen voor…

we hebben de tijd opgerekt toch wordt er in meer minder gezegd alsof we zuinig moeten zijn op de info die we geven in zijn effecten op leven het heerlijk kletsen is voorbij want wat we doorspelen is nu van belang voor jou en mij wil melker 02/02/2022…

de lucht droeg merkwaardig genoeg het onbestemde druppels twijfelden al glijdend aan tak en stam donker kleurend als heel oud behang in deze seance klonken de kreten van vogels gedempt zonder de echte spirit die een zonnige dag van ze kent in gedartel en gedurfde duik maar tussen de struiken en groen grijzende grassen is het een…

En voor den eten, 's middags, werd de zegen Gevraagd van 'Vader, die al 't leven voedt,' En die zo trouw 'ons spijzigt met het goed,' Dat wíj wèl 'van Zijn milde hand verkregen'. Hij gaf de zon, en, als 't moest zijn, de regen; En deden we onze plicht met vroom gemoed, En leerden braaf, en waren altijd zoet, Zou Hij ons leiden op al…

ik wist dat ik even onder je vleugels mocht schuilen tot rust komen in loslatend huilen me in warmte aan je kon koesteren jij die zoveel kon geven aan hen die dat net tekort kwamen in hun leven jij stimuleerde de stukjes geluk die vaak ongebruikt lagen te wachten tot liefde ze eindelijk in glinsters deed ontluiken overal waar…

door muren vol weemoed barst ooit het geluk verscheurt jouw angst zichzelf aan flarden tot aan de grens van verdriet en vreugd waar tranen vloeien door elkaar heen zichzelf verweven in armen van troost mijn liefde gegeven die muren sloopt…

ik ben gehuld in het gewaad van een blinde speleman een waas van onzekerheden en verwaterd ongeduld ik schrijf in een spiegel krul de letters binnenste buiten jaag de woorden op tot een rapsodie een melodie van kwinkslagen en implosies zoek op de bodem het illusoire begin het nooit aflatende einde in een metafoor van cascades ik zie anders…