Alle inzendingen, jaar 2004, week 27

Een gevoel bekruipt me Een gevoel van angst en verdriet. Je gaat me verlaten, Niet wetend waar je aan begint, probeer ik je te waarschuwen, maar je hoort me niet Het liefst hield ik je vast, je overladen, met mijn liefde, wetende, dat dit niet voldoende voor jou is…

hoe sterk ik ook wil lijken mijn zwakte wint de strijd en door naar jou kijken verlies ik zelfs de tijd…

Woorden vouwt hij open tot de juiste betekenis en past dan alles in elkaar tot een zin die zinnen zijn zijn plasticine hij schept werelden aan de lopende band in papieren scheepjes vaart zijn gevoel nader en zet ons in traan en vlam niet alleen met woorden is hij groot maar ook van hart…

jezelf laten gaan, ontdekken je bloot te kunnen geven past bij eerlijk zijn we kleden ons netjes aan lezen in elkaars ogen voor anderen verborgen we matigen ons niets aan blijven nog steeds verbazen over hoe wij samen zijn…

Kleur licht in je leven laat zwart en grijs verdwijnen breng de zon bij de mensen laat een lach op je gezicht verschijnen. Gooi af dat gemaakte masker toon ons je ware gezicht blijf niet in het donker zitten zoek op dat helder mooi licht. Verschuil je niet in de nacht laat niemand je lot bepalen stap vrolijk de dag in geniet van de…

Nog red ik het om met gesloten ogen de rijst te koken en de groente op te bakken. Om mij heen is het een slagveld, vliegend speelgoed en het gegil lijkt nooit meer op te houden. Geen tv zeggen de pedagogen, houd ze gezond en bied ze uitdaging met boekjes, puzzels, knutselspul. Maar mijn oogpotlood is uitgelopen en mijn haar ontoonbaar voor…

Ontslagen militairen, overbodig bij 't leger, komen echter goed van pas bij 't onderwijs. Al is 't niet voor de klas, als bijstand voor docenten zijn ze nodig. Men zet ze zwaar gewapend voor de poort: beschermers van een veel bedreigde soort. (DEN HAAG - Defensiepersoneel dat het slachtoffer wordt van de ontslagronde bij de krijgsmacht,…

Van de wijs gebracht door mijn wijsvinger die zachtjes langs jouw foto glijdt wil ik heden ademen in verleden kijken in ogen die alles beloven maar niets meer willen geven nog kan ik jouw handen voelen warmte uitstralend naar mijn rug daar waar de koude kil opkruipt naar het weten, het nooit vergeten willen mijn armen jou bereiken het…

Een kamer, een tafel, een bed, grillige bloemen van ijs waaieren wit aan het raam - de nacht staat over Parijs. Een oud man weet zich alleen, geen hand die de zijne vindt; zelfs niet eens de goede troost van een enkel glas absinth. De muren zijn verveloos in het armzalige vertrek, waar ik, denkt Paul Verlaine, alleen, als een hond verrek…

Bloem gemaakt van lastertong en gestold rundvet pas geurend bij het begin van de schemering. De honing diep verborgen Achter de te lang doorgegroeide bleke neusharen. De hoornaar daast. De klimmende hangt en steunt Op alles Wat dragen kan En niet hard wegloopt. Taaihouten spiralen Wirwar van karig hout. Een gespikkelde borst Verstijfd…

Als ik zou fluiten op mijn vingers zul je niet snel op- of omkijken nee, de wereld ken jij al langer ze zullen eerder voor jou moeten wijken Tegendraads zal het niet worden die ingespoten inkt op je schouderblad eigenlijk zijn ook dit slechts woorden toch kun je denken, hoe weet je dat? Elk muziekstuk kent zo zijn refrein als je elkaar…

Voor hen die heel de mensheid niet vertrouwden: Een roversduo is in Haarlem-Noord Door wat passanten bij hun werk gestoord En, tot de kit kwam, in bedwang gehouden Geef toe: zo'n plots ontstaande burgerwacht Zegt van de mens meer dan je had gedacht…

je liep mijn woorden achterna verloor je in gedachten die ik als verstrooiing naar je lachte ik liet wolken dobberen op het hemelblauw jij zag immense diepte voelde de onmogelijke kou ik nam de tijd en brak haar tot verleden jouw toekomst deed meer pijn dan je lijden aan het heden we babelden in misverstaan rondom torens van verwarring…

Ik weet wat me te doen staat En laat je nu maar gaan En als ik niks meer hoor Ach, dan ik kijk het wel aan Dan was het voor jou niet belangrijk En stelde het te weinig voor Ook al doet het me pijn Mijn leven moet ook door Jij weet niet wat het met me doet Verdriet en eindeloos geduld Maar een ding weet ik lieve schat Niemand heeft hier…

Een stripdanseres uit Almere Zou 's morgens balletten gaan leren Dat heeft ze gedaan Geen stervende zwaan Was eerder zo vroeg uit de veren…

Mijn Moeder is een sterretje, daar heel hoog aan de lucht, ze stierf heel lang geleden het gebeurde in een zucht. Mijn moeder is een lichtje, wat iedereen kan zien en bij een heldere hemel, kun je dat lichtje vast wel zien. Maar soms denk ik, ik wil geen sterretje, die zijn er al genoeg, ik zou zo graag mijn Moeder zien gewoon hier…

Er is geen mug meer die wil zoemen als vroeger toen ik veilig lag in dat ver bed en ik de kamer gevuld met droom en sprookjes zag. Er is geen troost meer om te wiegen, geen woorden die men liefde heet, geen vleugelen om heen te vliegen naar oorden die men veilig weet. Wel zijn er duizend kleine zorgen waarin ik langzaam ben vergaan. Ach…

Als het stil is om je heen en niemand ziet wat je denkt je ogen vrij zijn om te staren het een andere wereld is die naar je wenkt Droom je dan van een ander leven en hoe dat zou kunnen zijn scheen de zon dan wel vanuit het zuiden als je keek door het raamkozijn Lag mijn arm wel eens om jouw schouder daalde jouw hoofd…

Ik klets in tien minuten een half uur aan elkaar loop vijf kwartier in een uur en bij de start ben ik al klaar. Ik doe de afwas na het drogen slapen wil ik overdag en met gesloten ogen was ik de enige die alles zag. Winkelen doe ik na sluitingstijd drink thee uit een koffiebeker en dat ik fantaseer dat weet ik wel heel zeker.…

Wie is zij die mij ooit zo na was, zachte woorden fluistert zij Ze draagt mij over rotsige heuvels wier toppen mijn vleugels kneusden Wie is zij toch van wie ik in mijn doofheid ben vervreemd In het verlangen haar weer te kennen wil ik luisteren naar haar stille stem…

ik wil niet dat je beschadigt ik wil niet dat je stuk gaat er mag geen virus in je komen dus bewaar ik je op duizend manieren je verhalen onder Windows je foto’s als een jpeg je dansje als een Quicktime en je stem als een AIFF ik kan je gezicht opmaken en je lach manipuleren ik kan je ogen photoshoppen ik kan je zelfs powerpointen…

Het was een avond op de heide En de ganse hei was leeg, En de dichte witte hemel, En de heide, en 'k zelve zweeg. Langs de wolken en de vlakte Ging de eenzame avondwind, En de heide, en de hemel, En mijn eigen hart was blind. Toen ging plots de hemel open - En een kleine plek van zon Dreef de wijde heide over, Als een dof-goud…

Ik staar naar een stuk wit papier en bid dat de poëzie vanzelf opduikt Ik schud het woordenboek boven de tafel uit en hoop dat er schitterende woorden uitvallen Ik kijk net zolang naar mijn pen tot deze verandert in een toverstaf en een magische tekst tot leven wekt Ach wat… sommige woorden zijn eigenlijk al mooi genoeg: Ik hou van…

Ik beleefde vele avonturen, samen met mijn vriendje Gijs, want het verbeelden van een wereld verborg veel getier en kindergekrijs. Uit kinderhanden vouwde ik dromen, die op het maanlicht glijdend, de pijn deden vergeten tot het ochtendgloren. Ik ontwaakte echter nooit op de maan. Op een stukje kladpapier verfrommelde ik mijn droeve lach…

Ik vlieg de nacht in op vleugels van papier. ‘k Ga naar de maan, met mijn teddybeer als speelse passagier. Sterren verzin ik boven het witte ijs, als een sneeuwvlok zo licht gaat mijn lach mee op reis. Tegen de muur hinkelen wolken vrolijk op ’t blauwe papier. ‘k Kleed mij warmpjes met het roze jasje van mijn pluchen knuffeldier.…

ik ben een dichter, geen mens van vlees en bloed de goede moordenaar de tand des tijds een zigeunerkoning Geronimo in ’t diepst van mijn gedachten, als een eerstejaarshopliet spring ik over woorden smoor de regels van de spraakkunst hoogmoed eist haar tol in het holst van de nacht (4…

Jij weet mij steeds te raken met een woord of een gebaar nooit zul jij verzaken het spel is nog niet klaar Jij wandelt door mijn leven raakt weer een letter aan steelt wat ik had te geven woordblind bij mij vandaan Jij grote onbekende beroert toetsen ongevraagd waar woorden ooit verwenden worden zinnen nu belaagd Met simpele nonchalance…

Er liep een man op een verharde weg. Hij liep daar snel en overdacht zijn leven. Hij zag het als een pasgeknipte heg; steeds recht en mooi. Daar liep hij, 't hoofd geheven. Er liep een man op een heel oude weg. Hij liep daar traag, 't verleden in zijn ogen. Hij zag het als een wildgegroeide heg; verkeerd en slecht. Daar liep hij, 't hoofd…

over het seksuele leven van slakken hoe zij verkiezen om man of vrouw te zijn, elkaar prikkelend met kalken pijltjes in de tuin glinstering van dauw, vochtig geurt de aarde en de trage lusten van het vlees ik denk, ben meer beest dan geest…

Ik wil niet dat je gaat, laat me niet alleen. Het maakt me bang telkens als ik aan die momenten denk. Aan het vreselijke moment van afscheid, aan de momenten van eenzaamheid. De woorden "voor altijd" verliezen hun betekenis aan de angsten diep in mij. Bang dat je me alleen laat; voor altijd en nooit meer terug komt. Ik wil niet dat je gaat…