Alle inzendingen, jaar 2002, week 41

Zoveel pijn, intens verdriet, en niemand die het ziet. Ik huil tranen met tuiten, maar vaak komen ze niet naar buiten. Van smart schreeuw ik het uit, terwijl ik dapper een liedje fluit. Ondertussen gaat mijn hartje naar de knoppen, is er dan niets dat mijn pijn kan stoppen? Zoveel momenten dat ik zo vreselijk moet wenen, momenten dat…

De LPF geeft iedereen de schuld. Men snapt niet hoe het werk’lijk is gegaan. En altijd heeft een ander het gedaan. Het is een soap waar iedereen van smult. Toch zie ik overal dezelfde schim: Men maakt steeds ruzie in de geest van Pim!…

Op de dag dat Melkert afscheid nam En Kok voor een commissie moest verschijnen Liet Gerrit Zalm het kabinet verdwijnen Dat hij zo kort daarvoor op sleeptouw nam. De LPF was, zo werd ons verklaard, Volgens Gerrits norm geen cent meer waard.…

Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm. Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht. Pas dan ontpopt…

Eerst komen de gedachten Deze plek is niet meer nummer één Maar waar gaan we dan heen? Dan het lange wachten Eerst naar de makelaar, Ons plekje laten taxeren Zouden ze het waarderen? Dan, een financiering is toch niet raar? Eerst gesprek met de bank De mogelijkheden met je loon Je plekje voor die prijs, de juiste toon? Dan het beste huis…

Op 15 mei een stemmingsuitslag wel verwacht De LPF deed zijn intrede in kabinet Balkenende Sommige hadden het verwacht, de huidige ellende CDA, LPF en VVD aan de macht Inderdaad het was gedoemd te mislukken CDA, weliswaar sterk in het zadel VVD, misschien wel de huidige adel LPF, gooide roet in het eten, 't kabinet aan stukken Met Pim aan…

Zoveel moeilijker Zoveel echter En zoveel harder Dan schrijven Is het om te praten Met minder woorden Toch hetzelfde zeggen Zodat je laat zien Wat je voelt Door middel van praten Door je houding Laten spreken Wat je eigenlijk Nog zeggen moet Maar zo zorgen Dat je toch Uiteindelijk Niet te praten hoeft Spreken van ogen En gebaren…

Lopend op de weg van mijn verleden omdat ik geen andere houvast kan vinden voor dit moment waar ik omkijk en zie hoe mijn sporen verdwijnen ooit gemaakt als handleiding en gids voor het heden voel ik twee wegen, door elkaar, de toekomst vecht met het verleden.…

daar lig ik opgebaard, ben niet te zwaar een eikenhouten kist op zeven schragen kan onbekommerd mijn omhulsel dragen een laatste liefkozing als stil gebaar dan zal mijn zuster aan mijn zwager vragen: wie zijn dat daar, die vrouwen aan de baar? kijk die toch met dat opgestoken haar ze huilt alsof ze niets meer kan verdragen maar niemand kent…

Waarom kijk je mij niet aan Waarom zie je mij niet staan Ik doe alles om je aandacht te trekken Maar je kijkt niet je blijft het verrekken Kan je niet even kijken Even van je vervelende gewoontes afwijken Een stekende pijn schiet door me heen Je kijkt niet, ik voel me zo alleen Ik droom van mijn hoofd in jouw handen Die gedachte voert me…

ik schuif mijn woorden voor mij uit tot langgerekte zinnen dat ik mij daarmee buitensluit geeft onrust diep van binnen dus slik ik mijn woorden telkens door om ze moeizaam te herkauwen maar te leven als zo’n omnivoor begint mij te benauwen…

zijn timing was perfect door oefening verkregen zijn tijd reeds uitgerekt tot een minuut of negen hij kon er zelfs bij praten weliswaar korte zinnen maar het aanzien bij zijn maten haalde hij er mooi mee binnen er was er een die er om moest gieren zijn eigen jozefien en daarmee voor hem de boel verstieren binnen een minuut of tien…

ik schrijf om te herinneren maar ook om te vergeten of om te kunnen zeggen wat anderen reeds weten ik schrijf om te verjagen of in mijn hart te sluiten om niet te hoeven praten of juist te moeten uiten ik schrijf om druk te zijn of om stil te blijven om weg te kunnen dromen of angsten te verdrijven ik schrijf voor jou alleen of honderdduizend…

verdwijnende pijn van ingeklapte longen na haar laatste zucht verdrietig en klein de dichtgeklapte jongen oma’s ballon vlucht…

altijd ouder, zelden wijzer elke keer een beetje strammer telkens weer een tintje grijzer en ook het volgende is jammer want iedereen moet zo nodig zoenen ook als ik dat geheel niet moet klef, nat, niet weg te boenen lippenstift op heel m’n toet en goedbedoelde snuisterijen taartjes in het feestgedruis gouden dag voor posterijen…

De dag gaat snel voorbij als je niet wilt dat het morgen wordt Als je niet wilt aangaan wat die dag je zal gaan bieden Misschien biedt het wel dat je morgen niet wilt zien Dat de zon niet onder gaat Dat de sterren niet aan de hemel zullen staan Die je doen staren in de verte Staren naar verlangens De maan die toezicht houd Houdt van de nacht…

Bedankt voor alle dingen jij laat mij weer zingen Jij veranderde mijn leven je hebt me veel gegeven Bedankt voor iedere dag voor de gein,voor de lach voor de lol,voor het plezier je bracht weer leven hier Bedankt voor de dromen Bedankt dat je in mijn leven bent gekomen.…

Ben ik nu verdrietig Of ben ik erg boos Dat je zomaar onverwachts Een ander boven mij verkoos Ik weet eigenlijk zeker Dat ik niet verdrietig ben Het is een ontembare woede Alsof ik mezelf niet ken Ik ben nijdig en kan wel gillen Machteloos van top tot teen Ik wil er niet meer over praten Ik kom er echt wel overheen Liegen kan ik…

Bestaat er wel een waarheid of voeren we altijd dezelfde strijd tussen datgene wat we voelen en hetgeen we niet bedoelen Is het om die ene leugen dat mensen niet deugen of is het dát wat we niet willen weten maar toch niet kunnen vergeten Zijn het jouw oren die het verschil niet kunnen horen of zijn het de woorden uit míjn mond die…

Als gekken rennen ze achter een bal, en lopen in de media-val. Want hoe je het ook benadert of ziet, het is geen sport maar commercie. Ze gaan er zelfs voor over lijken, als je slaagt behoor je tot de voetbalrijken. Je ruikt niet meer je eigen stank, miljoenen staan immers op de bank. Je mentaliteit die was niet pluis, menig tegenstander gaat…

In de berm ligt een speelgoedbeer. Uit zijn buik hangen de houtwol darmen, toch sluit een kind hem in zijn armen. Op zijn gezicht een glimlach van geluk, maar het beertje is nog stuk.…

Je zit op de grond voor het meer kijkend naar het water en de bootjes die langs varen ik zit naast je en kijk naar jou naar je vrolijke gezicht en je dansende oogjes konden we maar voor altijd zo blijven zitten jij en ik samen bij het meer want nu pas weet ik wat missen is ik mis je zo erg dat ik er soms misselijk van word en de tranen…

Rouw Het land bezong de prins in koor als heilige, die goud gekooid was Maar wat een schrik in ‘t crematoor toen bleek dat Claus, die koud ontdooid was tijdens zijn leven al verstrooid was Postuum Dat wij ons daarin zo vergisten! Claus is natuurlijk niet verbrand Hij was verstrooid maar werd als Christen per uitvaart bijgezet op stand…

Het zal mij niets verbazen wanneer over een aantal jaren plots dichtwerken van Claus in een boekwerkje verschijnen. Zo verging het immers Elisabeth, keizerin van Oostenrijk. Ze schreef in de laatste periode van haar leven, in vier jaar tijd, meer dan vierhonderd gedichten, een poëtisch dagboek. Haar gedichten noemde ze liefkozend…

Onze liefde is net een sprookje, waarin jij de hoofdrol speelt. Wij zijn de schrijvers van dit boek, dat samen elke bladzij deelt. Het sprookje gaat over een prinses dat al jaren wacht op een man. Op een hoge toren zal ze wachten totdat ze haar prins omarmen kan. Ze wacht heel geduldig af, maar toen kwam het moment. "Er staat een prins…

Ik heb een hele slechte eigenschap, Onzekerheid....ik baal er zo van. Ik weet niet wat ik eraan moet doen en niemand die het mij vertellen kan. Iedere keer denk ik weer dat ik er ben, dan zit ik vol goede moed maar er hoeft maar iets negatiefs te gebeuren en dan gaat het weer niet goed. Ik val dan weer in een diepe stilte. De mensen begrijpen…

wat maakt het uit, wat kan ik doen, mag ik zelf niet weten, wat ik aan wil doen ? wat maakt het uit, als iemand naar je staart, ik weet wat ik doe, uiteraard. wat maakt het uit, als vrienden je zo niet accepteren, want dan besef je pas, dat ze je niet waarderen. is het dan niet belangrijk, wat ik zelf ervan vind, en wat maakt het…

Straks gaat de zon onder En mijn stem wordt langzaam zachter Stil wordt de hemel in donkerblauw gekleurd Ik weet het wordt een lange nacht. Traag leven mijn herinneringen In het diepste van mijn ziel Verlangend naar het heden Kijk ik lachend om mij heen. Naar buiten wil ik gaan In de massa opgaan, tussen de mensen staan Nu sta ik in…

Je kinderen zijn heel belangrijk. Ze zijn alles in je leven. Je wilt ze 't liefste altijd bij je houden en al je liefde aan hen geven. Natuurlijk weet je dat ze eens uitvliegen en zo hoort het ook te gaan. Soms blijven ze vlak bij je wonen, maar soms gaan ze ook ver bij je vandaan. Dat dit moeilijk kan zijn,daar weet ik ondertussen alles…

Ik durf niet meer zo goed ben bang voor wat de liefde met me doet Ik stelde me weer open even heel fijn Het duurde heel kort het mocht niet zo zijn Mijn muurtje staat er weer ik durf niet meer Niemand komt er meer doorheen wel zo veilig zo alleen…