Alle inzendingen, jaar 2003, week 24

de stilte galmend in mijn oren de wind zacht fluisterend door mijn haar de bomen zingen een lied wat alleen ik kan horen dus blijf ik daar zwijgend staan mijn handen op de bast van een berk zoekend naar het echte leven de gouden stralen van de zon beroeren haar ook al is het dan maar even als ik achter een rots, de zon zie verdwijnen…

Als een stoomlocomotief zonder vuur Geen kracht om voort te gaan Zonder power zul je blijven staan Elke meter vooruit is extra duur Geen stoker die je haard kan vullen De laatste energie in je gang naar de remise Het onvermogen is niet meer te verhullen Neem nog wat water in, als dialyse Iedere techneut denkt het probleem te fiksen Niet…

Kon ik het verleden maar grijpen Ach, te moeilijk om me te begrijpen. Hoe kan ik het verleden overwinnen Terwijl ik het eigenlijk aanbid. Kon ik eraan doen, dat je lichaam was om op te vreten Nee, ik zal deze herinnering nooit vergeten. Het zal er misschien nooit meer van komen En kan ik er enkel nog van dromen. Ik zou het weer zo doen…

Het leven is als een tunnel, niet wetend wat je bij de volgende bocht tegenkomt Tegenliggers op je weg door die lange tunnel waarvan je 't einde niet kunt zien. Oneindig net zoals je denkt over het leven wanneer je nog jong en onbedorven bent. Maar eindig wanneer je rijp en ervaren aan het eind van die tunnel komt...…

Een knipoog alleen voor mij ? Een knipoog, die álles zei ! Ik raakte verward, Voelde me even héél apart Het maakte iets los in mij Ik keek nog stiekem 'n keer Daar was die knipoog weer ! Of was het een lichte tik En deed ik voor niets "slik" Maar nee, hoor je oog deed het weer ! Ik liep door, behoorlijk ontdaan Zo gauw mogelijk hier…

Op stille paadjes in het groen zie ik stil, gekerfd in't hout, een zoen. Een oude boom staat daar vergeten, tedere woorden, zo versleten. Een oude bank, Ik zet mij neer, mijn gedachten wiegen heen en weer. Een glimlach van weleer.…

Ik vergeet soms dingen Onbelangrijk nu In deze drukke tijd Je onthoudt niet alles Hebt nu en dan vergeetachtigheid Je denkt: Het zal zo'n vaart niet lopen Ik ben nog jong, alert en snel In mijn brein zit nog geen sleet Tsja, nu nog wel Maar toch.. Je leest soms over mensen Niet eens zo oud Maar zo ontheemd Die alles kwijt zijn in…

Die gestoffeerde huisgenoot is al heel wat keren genòmen, 14 stappen òp, 14 naar benéé, je zal toch maar met zo'n huisgenoot in één huis samen wonen! Sluipend, om maar niemand te hoeven storen, bij een doorwaakte nacht, 14 treden àf! Zàchtjes, als ik hoofdpijn had en elke stap doordreunde in mijn toch wel pijnlijke hoofd, 14 treden op.…

Daar in de kerk zittend naast de met rozen overdekte kist. Kan nog steeds niet geloven als ik het van te voren wist, Ging ik niet van je houden 't vuur in mijn hart laten doven. Vaarwel, je bent weg uit mijn leven afscheid nemen is het niet, in mijn gedachten ben je gebleven…

Op een wankelend been en een fiets zonder bel fladder ik de ruimte rond razen rondkijkend en alert. Tierend en teleurgesteld draaf ik langs mij heen. En uiteindelijk uiteindelijk uiteindelijk. Tuimel ik over mijn veters. Tuimel ik over mijn duimen. Tuimel ik, ja, tuimel ik. Doorgedraaid en omgekeerd droef en doldriest draag ik…

Je gestalte in de deuropening was het laatste wat ik zag de tranen rolden over mijn wangen toen ik op mijn rug lag je verdween uit mijn leven als een schaduw op een roetzwarte muur ik bleef je maar zoeken maar vond je niet je was net een traan die ik verloor in een oceaan van verdriet dolend op het kerkhof zocht ik naar mijn graf want toen je…

Ze bracht een rode roos mee, voor haar vader, waar is dat voor, vroeg hij? Gewoon omdat het vaderdag is Pa en jij heel belangrijk bent voor mij. Dit zegt meer dan duizend woorden, die allemaal al zijn gezegd. Want dit is liefde en net als de roos, geen namaak, dit is ècht!…

Ik puzzel van links naar rechts, van rood naar groen Ik tover in mijn hoofd, ik kan een voorstel doen Ik denk niet na, al is het nog zo vroeg Levenloze dingen zijn niet genoeg Smeed mijn plannen in de smeltkroes Totdat alles draait voor mijn ogen, ga ik in een roes Neemt het gif de overhand Op de tast voel ik, haal mijn kop uit…

Ik ben onzichtbaar, Een gezicht in een kudde, Mee zwevend als een geest, Mijn ogen spreken niet meer, Lippen bewegen, Maar de stem vervaagt, Een geluid tussen de duizenden, Niet verder dragend als een dood blad, Tranen vloeien al lang niet meer, Vloeien niet als wijn of bloed, Ik ben onzichtbaar, Een geest, Ik vind het zo wel goed…

Als je straks gaat slapen, denk je dan aan mij? Als je straks gaat dromen, kom ik dichterbij……. Om in jouw oor te fluisteren, wat ik voor je voel. Ik wil je laten weten, wat ik precies bedoel. Verwerk dus in je dromen, de dingen die ik zeg. Ik wil je laten weten… “ik ga niet bij je weg”. Je hoeft me niet te zeggen, hoeveel je voor…

de stroom des levens is als een eenzame rivier je komt zoveel tegen maar je ziet het niet tot hier tot het punt van herkenning een nieuwe stroom langszij een samenvoeging van twee levens dit gaat nooit meer voorbij als twee rivieren samen niet meer te onderscheiden waardeer je de kleine dingen laat je je leiden door de stroom des levens…

licht en donker een eeuwen oud gevecht de zon strijdend met een schaduw strijdend om het recht de wereld te veroveren licht en donker beide zijden van mijn hart vreugde, toch verdeeldheid ergens binnen heerst de smart van het verliezen van jouw licht het licht wat jij wegnam toen je mij verliet is vervangen door een schaduw verduisterend…

De zonden in zijn spiegel, Verborgen achter glas De vraag is slechts bekend, Wat het is… is wat het was Zijn stem bespeelt pleinen, Onbereikbaar door wind Gevoel lag in zijn ogen, Liefde… nóóit bemind Tranen in zijn woorden, Beschreven in de spiegel Maar hoe het ooit geweest is, Zal dat nog ooit zo zijn? Een veer erkent de korrels…

Er zijn nog altijd wond'ren, al zie je ze niet elke dag. Je moet er oog voor hebben, zodat je ze beleven mag. Soms kun je maanden tobben, terwijl je nergens uitkomst ziet en eig'lijk wordt je leven een weg vol angsten en verdriet. En toch zijn er die wond'ren, de kleine vreugden naast je pijn, die zorgen dat je samen nog opgewekt en…

Denk eens met je hart. Zet maar het verstand, dat je dikwijls plaagt, even aan de kant. Buiten loeit de wind, is het guur en koud en te veel verstand warmte tegenhoudt. Denk eens met je hart als je zorgen ziet. Het geeft meer gevoel dan verstand je biedt. Vaak is het één woord dat de ander raakt, hem of haar ineens weer gelukkig maakt…

Geef je verdriet maar een plaats, een plekje waar het kan blijven, door in een rustig moment al wat je smart te beschrijven. Lees en herlees ze dan maar, die onverwerkte gedachten en geef de jaren de tijd jouw diepe wond te verzachten. Geef je verdriet maar een plaats. Het kan zo onnoem'lijk schrijnen, als alles wat je bezat zomaar ineens…

Geef je maar gewillig over, leg maar al je lasten neer. Je hoeft echt niets meer te vrezen nu je opgaat naar de Heer. Alles kun je achterlaten, je bent vrij van elke druk en na jaren van beproeving smaak je dra het hoogst geluk. Geef je maar gewillig over en leg al je zorgen af. Je kunt onbelast betreden 't hemelrijk dat God je gaf. Wat…

Geen woord komt er meer uit mijn strot, onze relatie blijkt te zijn als fruit..verrot. Geen sprankje vertrouwen is er meer, door dat liegen keer op keer. Wat blijft er dan nog over toch, van dat eens zo leuke joch.. Beiden zijn we veranderd in wat we nu nog zijn, en het scheiden moet,al doet het immens pijn. Uit elkaar..om nog te redden,…

Een man leerde mij mijzelf te zien, na een hele tijd. Hij leerde mij opnieuw te leven, en heeft mij dus bevrijd. Ik leerde dus mezelf te zijn, vrij en met heel veel gein. Weer mooi en sexy ook daarbij, niet steeds maar weer die pijn. Een man leerde mij mijzelf te zien, en zo zag ik zoals hij. Een grijze muis op aarde, en zeker niet als…

veeg die tranen van je gezicht 'k wil dat je m'n glimlach ziet ween van vreugde ween van verdriet maar voel vooral voel de warmte je zal het zien je komt er door zing een lied ik heb een goed gehoor…

Na een flinke regenbui komt de regenboog, hoog aan de hemel te staan met al zijn mooie kleuren. na jouw dood komen alle mooie herinneringen kleurrijk naar boven zo zuiver - zo vol liefde zo helder - zo intens. Hoog aan de hemel staat de regenboog. Nu al onze tranen. Als symbool voor jou, voor wat je ons in je korte leventje gegeven…

Sinds ik je ken draait geen leven meer om kind of kraai haard of schoorsteen Sinds ik je ken ga ik stiekem mijn dak uit ontvlucht ik een onzichtbaar huis Dan vind ik je daar in mijn dromen die wild zijn je zit op de pannen je hangt uit de ramen hoe gekker hoe beter want dat is toch eigenlijk liefde in optima forma…

Ik dacht in een ander land mijn geluk te vinden want ik had even genoeg van Nederland Maar nu zo alleen, zonder al mijn vrinden denk ik terug aan het Scheveningse strand Waar ik met mijn beste vriendin uren kon praten onder het genot van een cappuccino en iets lekkers erbij We konden ons over van alles heerlijk uitlaten en voordat we het wisten…

geluk niet langer plaatsgebonden de oorsprong in mijzelf en haar weg in liefde gevonden vol vertrouwen...grenzeloos jij bent liefde...mijn veilige thuis want liefde is thuiskomen...eindeloos…

eens dansten wij volkomen onverwacht in de buurt van de vulkaan er in het minst niet op bedacht dat het zo snel zou gaan we dansten verder, bedachtzaam en alert rekenend met smeulend vuur dat het niet aangewakkerd werd nog vóór het eerste uur je toonde mij je kwetsbaarheid je lach, je traan, je raakte wat je gaf me liefde, rust en tijd…