Alle inzendingen, jaar 2003, week 36

Afscheid nemen kan ik niet maar toch moest ik je laten gaan. Ik zou zo graag terug keren in de tijd alles veranderen wat fout is gegaan. Er is zoveel dat ik had willen doen zoveel dat ik je nog zeggen wou. Maar afscheid van je nemen nee, dat is echt teveel gevraagd. Je blijft in mijn hart nu en voor altijd. Je bent altijd bij me…

In het rechte vlak sta jij schuinsweg te wezen, jij kon niet anders toch Kus jouw enkel, jouw voet, streel de holte van de knie, de ronding van jouw kuit vermoed: jij toont mij nooit al jouw verborgen schatten Jij draait mij om, jaagt me weg met te veel liefde in de stem de scheldnamen geschreeuwd opdat ik achteraf zal weten dat ik er voor…

wind vlaagt in mijn huid laat me voelen waar ik ben als ik verdwaal in lucht terwijl mijn voeten aarden ze raakt me in de kracht die aan me hangt die ik weersta als ik gelegen heb en op ga uit de nacht mijn ogen zetten dingen om me heen bekleden me met aanschijn maken me niet meer alleen in jouw blik vind ik waardigheid je stem…

Eindelijk, even tijd voor elkaar, ik weet niet voor hoe lang het overvalt ons zomaar. Terwijl je me vastpakt kus je zacht mijn lippen heel intens en verlangend voel ik je tong naar binnen glippen. Het is geen antwoord, maar een pure reactie, mijn hoofd begint te duizelen, nu gelijk, in een fractie. Dan neem ik je hoofd in mijn handen…

Met rijen maïs als groene camouflage verbouwen slimme krakers nederwiet. Maar door de hete zomer lukt het niet veel te verdienen aan de nieuwste rage. Men vreest nu dat de opbrengst niet erg loont, maar de koeien worden lekker stoned.…

Volledig concentrisch voltrekt zich het leven en wordt met zichzelve omsloten, compact. Alsof met een passer, die langzaam verzakt almaar wijdere cirkels worden geschreven. Weemoedigheid doet soms de lijnen verkleven, het middelpunt wordt door de jaren abstract. Als terugkeer de diepten en hoogten vervlakt worden laag na laag alle fasen verweven…

straten waar licht door zweeft en zich tegen de gevels neerlegt de blikken langs de kanten zijn er niet ijzig maar aanvaardend en auto's razen er ook de gassen uit hun longen maar er zijn die momenten van pure kalmte, wanneer de beheerste wind als muziek mijn poriën betreedt vogels planten zich op halzen van knusse lantaarnpalen…

Het strand ligt er verlaten bij, De duinen liggen achter mij. En voor mij schuimt de zee, Draagt mijn gedachten met zich mee. Eenzaam loop ik hier, Zet mijn gedachten op papier. Ik ga maar zitten in het zand, En voel plotseling een hand, Op mijn schouders neergelegd. Zonder dat hij èèn woord zegt. Zijn ogen zeggen meer dan duizend woorden…

worstelend in een hevige strijd waar gevoel en verstand hun eigen weg kiezen ik wil niet het leven leiden wat ik nu lijd zal ik het deze keer van mezelf verliezen? ik wil de eindstreep bereiken een doel hebben om naar te streven mijn wilskracht begint te wijken zoekend in mezelf naar motivatie om te leven vastzittend in een diep donker gat…

Mijn gedachten leg ik aan banden stilzwijgend wil ik mezelf zijn Schepen achter mij verbranden God wat doet dit………..pijn…

donder maakt me wakker regen vertelt me hoe ik me vandaag voel mikkend op het ene voorval fantaseerend over vroeger sollende gedachten overspoelen me lakens vallen van me af sidderend als een slang begeef ik me naar jou maar... donder maakt me wakker…

had je maar een raam in je hoofd dan kon ik naar binnen kijken kijken wat je voelt en zien dat onze liefde niet dooft had je maar een deur in je hart dan zette ik hem open dan kon ik zo naar binnen dan was er licht in plaats van zwart wie weet zit ju nu ook te schrijven een prachtig gedicht over onzekerheid en dat je bij me wil blijven…

Ik heb een engel die op me past, die precies weet hoe ik me voel, die zonder woorden begrijpt wat ik bedoel. Die engel is bij me als het goed gaat, maar ook in slechte tijden. Onverwachts is mijn engel dan daar om me te komen verblijden. Door jou gaat 't nu goed. Soms voel ik me nog een beetje verward, maar jij redt me altijd weer, jij…

12 Jaar ben je nu, voor jou dus eigenlijk 84 en tot voor kort vond je alles nog prachtig. Nu zie ik je veranderen. Je kunt alles niet meer aan. Ik zie de angst in je trouwe ogen. Volgens mij ben je bang om dood te gaan. 's Nachts voel je je niet meer veilig. Je bent dan zo alleen. Ik hoor je dan wel soms janken en ga dan naar je heen…

Het blijft zo pijnlijk zo tastbaar dichtbij en elke nieuwe dag voel ik je nog bij mij Tijd die verstrijkt en toch went het niet ik moet nog zo leren leven met mijn verdriet Het voelt zo anders zo onheilspellend kil mijn leven verandert zonder dat ik het wil Niets is terug te draaien ik mis je lach en je traan ik ben nog steeds verbaasd…

Wat gaat er door hun hoofden heen als zij kiezen voor geweld zijn zij zo dwaas en zo gemeen dat een mensenleven niet meer telt Wat gaat er door hun hoofden heen dat zij de wereld willen raken met een vernietigende vliegtuigbom en zoveel slachtoffers willen maken Wat gaat er door hun hoofden heen dat zij dit leed willen bewerken willen…

woelende gedachten slapeloze nachten zoekend naar een stilte zwerft mijn blik naar de lucht de avond beneemt mijn adem de maan geeft me rust een witte sliert wolken verhult de parelwitte glans en schildert trotse bomen met een zilvergrijze rand harde woorden vluchten weg in de nacht wanneer ik zie dat de maan naar me lacht beladen…

Jullie aan de andere kant... Ik moet je wat vertellen want, 'k Bén er weer, 'k Ben weer thuis, heb jullie zó gemist... 'k Open de p.c., Zie ál die mail.... Hártverwarmend om zó te worden gemist. Maar.... Ik bén er weer, 'k Ben weer thuis, alhoewel geen 100%. 'k Bén er weer, de rest gaat vanzelf, want ach... álles went?!…

plotseling zijn verleden zich opdringt uit steviger grond om allerhande achterstallige inzichten op te eisen vreemd gewichtloos weten voor vergeten takken die gehaast teruggereikt worden aan een stam geen heeft naar buiten toe een belang een slinks verwijt leeft even of het valt terug naar het ongeloof waarvan het nuchter licht boven de bomen…

Lok de malse kat uit de hoek Want mijn bloed stolt in de stoflucht. Stoot je dartele vuist in mijn navel Gun me een duik in de ronde meren van de iris Met schichten doorsneden. Koperglans of de doffe gloed van brons? Het verschil ontglipt me even Nu die fatale handen me verwennen Dan beloof je dat ik ooit een man word Alhoewel mijn benen…

Langs de rietoever zakken mijn voeten weg. Dageraad wordt een oase In het woeste tumult De basdreun van de buurjongen Wolken weerkaatsen het gapende oosten Voorbij een glooiing vang ik De hevige adem van paarden In het slakkehuis van mijn oor. De rest raad ik Dan moet je woorden verspillen aan een daad Het ging als volgt: Een versneld…

een geboeide geest een mond wordt gesnoerd vrijheid een menswaardig bestaan een zoeken naar bevreesd, gebonden beroving schrijnende angsten een mild vorderen vrijheid een opperste strijd morele verantwoordelijkheid een individu beroving beklemmende stilte onvertogen woorden broos en breekbaar vrijheid een roerloos zoeken…

Pruilend als een gekrenkte godin Vlijt ze zich naast me, hoofd in de knieholte Aan de overkant horen we een luide lach Die over de halmen rolt Gestaag. Voorbarig. Voorlopig Stamelt het bloed Kraakt de rib Drijf ik een eeltige hiel in haar lenden Nu ik staar naar haar. Zwelt een prop in de krop Het verhemelte splijt De sappige tongval…

Door het verwaaide haar vergaat het stof, gedachten spoken steeds weer rond dagen stromen voorbij in onzeker weten waar het denken telkens stokt hier blijft de tijd staan in de schaduw van een lege plek, zonder naam of woorden en alleen hier speelt de wind een wrede troost…

Hij allerijlt naar Albert Heijn en bonust zich naar binnen; hij gruttert op vertrouwd terrein, gelooft reclamezinnen. De honger lekkert in zijn mond: heeft snel wat snabbels nodig; zo hollebollegijst hij rond, geen ding is overbodig. Hij winkelt laat, hij winkelt vroeg; geboeid aan winkel-keten. De consumens krijgt nooit genoeg van eten…

De kleine dingen in het leven, Momenten van geluk. Ik zou wel alles aan je willen geven, Maar jij, jij hebt het veel te druk. Ik zou zo graag eens met je praten, Over doodgewone dingen. Je hebt het niet in de gaten, En ik wil ook niet aan gaan dringen. Ik kan je niet bereiken, Mijlenver ben je weg. Ik zie je naar me kijken, Maar je luistert…

Hoeveel pijn is te verwerken? Wat is draaglijk voor een mens? Wat maakt leven waardevol? Waar ligt toch die grens? Wanneer komt toch dat punt Dat verdriet berusting wordt Waar pijn vervaagt in tijd? Waarom is het leven kort? Hoelang staat er voor spijt? Wat is nu de standaard Voor verwerking van verdriet? Er is spookt van alles door mijn…

Haast denk ik dat u niet bestaat De zwarte jurk kleedt u af Totdat ik beter kijk en zacht Bedenk op bedekte plekken Ondanks de hoge split Via woorden was het Dat ik u ontmoette U was vol haat tot u Zich aan mijn weemoed sneed In mij een lotgenoot begroette Met bloed mijn naam opschreef…

Een tuinpad in de ochtend, de zon heeft nog maar nauwelijks een gezicht en is gekleed in nevel, de ragfijne druppels nemen intrek in mijn haren. Het grind dat knerpt onder mijn voeten fluistert zachtjes van de nieuwe dag, zachtjes want de wereld slaapt nog.…

De onzichtbare dam houdt het niet meer tegen alle beheersing is nu kwijt weg gespoeld met de regen die vanuit mijn ogen een spoor slijt Deze kolkende rivier verandert in een waterval als hij de rand van mijn kin bereikt het verdriet klettert in een dal alwaar ook de tweede dam bezwijkt Het hele lijf in paniek, de nood toestand van kracht…