Alle inzendingen over poppe

mensenbestaan maar hoor veel te hard de soldatenlaars gaan Ik hoor het geweervuur als drumsolo's slaan de dood gaat op roof Nee ik ben niet doof want ik zie en ik hoor het, maar kan het niet stoppen Dag en nacht gaat er een droom naar de knoppen maar wat heeft het voor zin om mezelf op te fokken ik zit niet aan de knoppen, ik hoor bij de poppen…

een rij poppen op de kast netjes naast elkaar het babypopje bij de mammapop een rij autootjes op de plank netjes naast elkaar samen met de pappapop het meisje kijkt naar de poppen ze pakt de autootjes het jongetje kijkt naar de autootjes hij pakt de poppen ze spelen vadertje en moedertje het meisje wil de vader zijn het jongetje…

het zal nooit wennen poppen met mondkapjes in de metro de supermarkt waar je gaat op anderhalve meter afstand van elkaar op straat in huis voor de buis overal poppen gesluierde poppen bloedeloos op straat waar je gaat of staat wie zal ooit kunnen wennen aan de geur van een vergiftigde eenheidsworst die snel veel sneller…

Jouw handen krullen, dansen als kleine engelen en mijn lijf huppelt op bokkepoten rond het jouwe, heel even het mijne, heel even, tot jij me lost, je vingers doorzichtig worden als het vlies op mijn ogen en jouw ogen, waarin ik verga, vluchtig oplossen en jij, verlost, vlucht…

Ik voel me vaak leeg verstoken van woorden ik wil zoveel zeggen en mezelf doen geloven dat mijn hart echt zo groot is als soms mensen beweren en dat in mijn droeve ogen blije dromen leven Ik voel me vaak zwellen gestoken door woorden ik kan zoveel zeggen maar wie zou geloven dat een hart echt zo groot is als soms mensen beweren en dat…

In mijn handen staan werelddelen en oceanen gekerfd, met witte duimspijkers op die plekjes waar ze al geweest zijn en rode waar nog niet en zwarte waar nooit.…

die hij daar zo zeggen zou om dan te wachten op datgene wat hem staande werd gegeven waarna hij zijn poppen uitgespeeld liet rusten in berouw Hij speelde poppen buiten zinnen in Theaters van Beminnen om haar steeds weer diep van binnen nog te zeggen wat hij wou al zou hij gauw geen dag voor velen er zijn poppenspel meer spelen want zijn…

hardst alleen mijn poppen voelen het verlies…

Soms gaan de poppen aan het dansen ofschoon de scène werd verdaagd De politiek mist alle kansen maar kreeg het script waar men om vraagt…

ooit samen zullen bestaan nog spelen zij met intens plezier in de kamer vol poppen hun feest is leven in de tijd die hen is gegeven…

Boterhammetjes en melk Bewaar het geheim Mond vol kersen Bewaar het geheim Knuffels en poppen Bewaar het geheim Dans maar...Dans maar schatje…

de nacht sluipt over lichtresten er valt geen sterrenstof uit deze inktzwarte poel rauwe keelklanken voeren de speld richting pijn laat de poppen dansen…

De kanovaarders als poppen in ruim sop Is dit niet 'n rivier bevaren vol gril en gevaar? Dit is de kille stroom willen oversteken in een notedop?…

waar sinterklaas z'n spulletjes zocht voor speculaatsie door yanks gekocht de poppen dansen nu met muizen…

Je ziet de poppen ter wereld komen in het gras: een vloedgolf rode glimlachjes, lichamen met een eerste adem uit Taiwan, om nooit uit te blazen. Vogels, bij honderden, zijn nodig om deze meisjes op te pikken: bouw nesten voor ze in het bos, ga broeden op hun huid zolang het zomer is en trek dan weg.…

ze komen op de poppen zonder ogen het helle licht een veeg op hun gezicht wat vrouw is toont zich in gedogen miniem formaat geen extra’s op de graat in kleurenchaos wankelt traag de hooggehakte kleding ons in rij voorbij keren op rotonde afwezig in hun verre blik maar in passeren krijgt er een heel menselijk de hik…

ik kruip soms weg ver weg en wil niets meer van mezelf weten speel met poppen waarvan ik de koppen maar niet kan vergeten grote neus was mij het liefst scheve mond had altijd praatjes donkere ogen voelden diep de kleinsten waren steeds mijn maatjes ik word gespeeld gezichten ken ik niet de koppen hebben iets aparts in lijven koud…

Bij de term " gebroken ogen" denk ik altijd weer terug aan jou, we liepen samen ik droeg je, door de regen, zon maar ook de kou. Ik hield je vast, alsof we nooit gescheiden konden worden van elkaar en toch: gebeurde waar ik bang voor was, je ontglipte me zomaar! Daar lag je op straat, je kopje in elkaar, je ogen stonden scheef en ik huilde…

we zagen ze staan in onbegaanbaar trokken ze hun sporen na stilstaand in de sneeuw te zijn geboren de koplamp licht het leven op het lijf gerold en met de hand plaatst men de kop we jachten langs hun leven heen ze smelten nu van kop tot teen gedenken zacht de winternacht die filevormend sneeuw in poppen weer tot…

zij sprak met de trap de treden kraakten het geluid van lang geleden ieder een eigen verhaal in het naar boven gaan ze vond in het donker het touwtje en licht schrok van het plaatje de poppen met ogen het haar omkranste gezicht nog altijd in hetzelfde gelid de tijd was ze kwijt knuffelde met woorden over jaren die waren verloren…

gevoed gekleed gekapt ben je op de wereld gezet onzichtbaar aan de lijnen jouw vrijheid was gebed je danste zong en sprong totdat je geest blokkeerde jij het poppenspel bruuskeerde en jouw gevoel het won voor het eerst op nieuwe aarde met eigen normen en waarden kwetsbaar en te raken maar niet meer in hun spel die poppenkast…

jij deed de poppenwas kapstokte de kleren alsof er nooit een ander lijf in zat maar later streek je plooien glad uit leven dat je even was vergeten de hoed en pruik het staat weer puik je roodt nog de allang gelakte nagels en nee de tijd heeft geen gelijk want na de poppenwas staan zij als nieuw zichzelf aan te prijzen…

een enkele keer ga jij nog weer naar boven de poppenkamers lijken nu steeds verder weg de trap was nauwelijks te belopen maar hun ogen hielden jou niet van ze weg je hebt ze aangekleed met alle zorg en liefde in die jaren zij gaven jou een evenbeeld vertellen hoe jouw leven is gevaren met wie je bed en dagen hebt gedeeld je…

je hand ligt op mijn kruis voel de draden trekken aan mijn armen en benen ze glijden langs het bekken naar beneden ik ben van hout jij hebt mij bekleed met hart en ziel je stem gaf mij karakter in het strakker trekken van de lijnen in mijn lijf het houterig verblijf jouw kruis laat mij dansen met anderen sjansen je stem daagt…

Als meisje had ik stoerder willen zijn Men perste mij van kind af in een hokje Ik kreeg veel poppen, liep steeds in een rokje Moest op ballet – mijn jeugd was geen festijn Die tuttigheid moet eindelijk eens stoppen Op voetbal leer ik nu dus loeihard schoppen!…

Een meisje van dertien verscholen in haar sluier haar mooie gezichtje betraand zij voelt zich beschaamd door tekenen van vrouw zijn Nooit bestaande poppen worden nu verruild voor een huwlijksbed om haar ongeziene man te behagen in lengte van dagen haar kinderlijf doet pijn…

We hebben weer de poppen aan het dansen; Nee, nee, geen wajang, maar de politiek. Verdonk en Rutte wegen weer hun kansen Op leiderschap in Haagse retoriek. Wie zal het winnen, Rita of toch Mark? Het is weer stemmig in elk Neêrlands villapark!…

Hoe kon het gebeuren dat ik mijn kindsdeel afstond mijn poppen verkwanselde aan het rijpen van de tijd waar ontvankelijk vlees zijn ijle wensen droomt kortstondig scorend en hunkert naar méér Ik, die het leven leefde in niet geveinsde onschuld sloot een monsterverbond schreeuwend om het kind…

de dood van Pierlala duikt op bij iedereen alle poppen in de kast graait hij met zich mee speel toch poppedeinen lach, bemin, kies rollen de stofjas wordt verpulverd je ziel vliegt naar de sterren een nieuwe Jan Klaasen vecht al weer met een Katrijn…

Zonder ziel gaan poppen dood. Bezieling maakt mensen groot.…