Alle inzendingen over alice

leegte... ...een leegte die langzaam in mijn lichaam trekt. Alles wat er over was, is nu voorgoed voorbij. Ik lig op bed, ik denk aan niks Het doet zelfs geen pijn. Het is leeg,…

Protest op het Tahrirplein Weldra herdoopt tot Taksim of TienAnMen? Obama en Moebarak- toch facebookvrienden? Straks Jasmijn voor Valentijn…

Ik voel me zo gevangen, Tussen alles en iedereen Voel ik dat ik nergens bij hoor, Ben ik zo alleen Balancerend op het randje Voel ik me pas echt bevrijd Hoef ik nergens aan te denken Heb ik geen besef van tijd Nergens hoef ik aan te denken Voor me staat de dood, achter me het leven Met niets dan stilte om me heen, Ben ik bevrijd voor…

Laat me maar gaan, huil maar niet om mij. vergeet maar dat ik ooit bestond vergeet alles wat ik zei. Laat me maar gaan, Ga maar verder met je eigen leven, Ik ben je vriendschap niet waard je hoeft mij niks te geven. Laat me maar gaan voor mij is het te laat Hoe zou je van me kunnen houden, als ik mezelf zo erg haat. Laat me maar gaan…

Hé ster! je staat zo hoog. Zie je mij als ik naar je kijk, zie je dat ik blij ben, dat ik eventjes gelukkig lijk? Gewoon een warm gevoel, een klein beetje geluk. De dag die net nog heel vervelend was, kan voor mij nu niet meer stuk. Over alles ligt een gouden glans. Alles lijkt inneens goed. Het is echt onvoorstelbaar, wat een beetje…

Geen zorgen en geen pijn, het was het beste van mijn leven. Elke dag was ik blij, al huilde ik soms voor even. Wij waren altijd samen, jij was een stukje van mijn wonderland. Wat hebben we samen veel gelachen, wij gingen samen hand in hand. Elke dag was een wonder, elke dag was ik blij. Ik danste door het leven heen, en jij danste mee…

Mijn oeuvre, vind ik, is zo slecht nog niet, dus is het ook wel leuk een keer te horen dat het een jury ergens kan bekoren. Maar nee hoor, want ik kreeg tot mijn verdriet, alweer niet de Nobelprijs toegewezen. Ze zullen deze site daar toch wel lezen?…

De moeder ging verzuurde paden Maar in het kapsel van de dochter Klavervier, op haar huid, aaiing Zomertortels ‘Wat kan ik voor je doen vandaag?’ Mensen veren zichtbaar op, hun ogen Vergroten Er danst pretlicht in haar kijk Haar huis spiegelt tevredenheid Ze heeft haar geest verkend met woorden Naar buiten kijkend, is ze binnen…

het is goed om na het vrijen hoog de hemel in te kijken en te lachen om en met het licht. zo ook de kraaien kraaien om de bomen die vergeefs de luchten willen aaien. in het woelen heeft de wereld zich gekeerd. het werd een zij, zij een het, kruis in het moment. zij werden nog, begonnen weer elkaar te zijn. de schoonheid was en had geen kleed…

hoe je zonnebloempitten plant de bodemlagen uit je hoofd bant toch over het lot van Aleksej N tobt denkt aan bordjes van de kindercrèche hoe je een vogelvlucht ziet je ogen pogen haar te volgen hoe je toch omkijkt naar het ravijn aan het speelgoed van Alice denkt hoe je het onkruid wiedt de bodem adem geeft en zonlicht biedt je toch…

auto's schuiven over het viaduct, koopwaren over een lopende band zoals bij Alice wordt klein groot en groter klein, in fel zonlicht schitteren contouren van het wonderland en als ik mij niet vergis is het de oorzaak die gevolg is, is het de supermarkt die dicteert dat ieder beeld een kopie is van een kopie en omgekeerd je kunt je gevoel…

Ik heb de liefde liefgehad; daarom wellicht heeft zij me niet bemind. Zo doet de mooie minnaar met een zeer verliefde kind. Ik heb de zon te lief gehad en beu van beedlen aan de deuren van de dagen ben ik geworden als een varenblad dat liever in de lommer leeft dan zon te dragen. En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar lamp- en…

Eens als Alice die in Wonderland van sprookjesbomen las Zo las ik mijn kleine sprookjes die ik zelf had geschreven Blad voor blad sloeg ik ze om, met wijzers waar ik was gebleven En dan hoorde ik muziek en dacht aan jou mijn lief, aan jou Mijn ogen droegen je op handen als lantaarns diepe nacht En mijn benen stonden stelenhoog om naar je uit te…

. *= naar Alice Nahon (16-8-1896 – 21.5.1933)…

Hier kom ik weer met een verhaal Over hoe mensen spreken in codetaal Ze noemen het ‘de tijd’ (1) En dit is het beleid: Er mag niet over worden gesproken (2) Toch lopen mensen elkaar op te stoken Ze doen alsof ze het over een ander hebben, maar het gaat over jou Zo werkt dat nou! Ze zeggen dingen die ze normaliter niet kunnen weten…

Op de peul mijns herten rust uw hoofdeke van goud... 't Is of ik uw frêle zielke tussen bei mijn handen houd: Lijk albasten bloeme licht uw teer gezichteke en uit elk' azuren kijker blikt een blauw gedichteke... Kon ik vatten, kindje, van die dichtjes ritme en rijm; mocht ik, van uw broze wereld, raden het subtiel geheim. 'k Durf…

S`ochtendsvroeg maak ik het ontbijt Manlief gaat werken en heeft weinig tijd Zoonlief roept van boven aan de trap "ik wil geen brood, maar ik wil pap," De wasmachine draait,de stofzuiger loopt Tussendoor geen rust, wat ik wel had gehoopt De bedden opmaken, de kamer stoffen Ik loop inmiddels al op m`n sloffen De deurbel gaat, weer iemand aan…

Daar is, in iedere zuster-cel, Bij 't ronken van de wekker-bel, Een vaag gerucht begonnen: 't Is 't mommel- momp'len van gebeden, De kloosterkerk wacht beneden, Heur stille, vroege nonnen. Ze komen van de donkere trap, In zwart habijt en witte kap, Een beetje voor de vieren; Daar hangt in menige vensterspleet Der gaanderijen, diep en…

Kussen is een troon van morgenlicht, waar men heersen leert en nederknielen; Kussen is een kostbaar evenwicht, tussen mensenhart en mensenziele. Kussen is een wonderlijk akkoord, waar de zielen in elkaar verglijen; Kussen is wel 't goddelijkste woord, dat uit mensenmonden kan gedijen. Kussen is een zomer-avondgaard, waar de vruchten tot…

God zei dat ik een liedeke moest maken. Ik zei dat ik niet kon. Hij leê* mijn weifel-hand en wilde bij me blijven zoals een moeder doet die kindeke leert schrijven en 't lied begon. En 't lied begon te groeien uit mijn handen lijk uit de mei het gras; nog voor ik aan die wasdom bloei en zaad kon wensen stond heel mijn herte rijp van liekens…

't Is goê..., 't is goê!... Vraag niet, o kind, waarom en hoe Die weemoed over uw vreugde vlot. Men moet in ieder groot genot Een plekske schaduw lezen; Daar moet aan iedere bloem een traan Aan iedere zon een ondergaan, Aan iedere dag een avond wezen. 't Is goê,..., 't is goê!... Dat, na 't verzengend zon-gegloê, De witte vree van …

'k Heb zo'n honger naar een lied In dit huis van eenzaam wezen, Waar 'k nog in geen blik mocht lezen, Dat een mens me geren* ziet. 't Kloksken tikt melankoliek... 't Maakt me monotoon en kranke,* God! ik smacht naar dieper klanken, 'k Heb zo'n honger naar muziek... Ach..., en zo'k mezelve sus Met een bloem of een gebêken*... Ziet ge niet…

de eenvoud van het heuvelland is wat heimwee doet bespeuren waar mijn hart aan is verpand met z`n mooie natuurlijke kleuren hier voel ik geborgenheid in `t land waar ik ben opgegroeid mijn moedertaal wil ik niet kwijt tot de tijd dat ik ben uitgebloeid…

dagen zo donker, nachten zo lang maken soms een beetje bang `n eenzaam gevoel, een droevige gedachte geen enkele troost die men kan verwachten geen naaste vriend of goede maat `n innerlijk gevoel van alleen maar haat keer om die haat in liefde en begrip maak van je bestaan een heerlijk bezit…

Ik had zo geern uw wiegeken Met blommekens getooid; Zo geren om uw hoofdeken Wat verzekens gestrooid; Maar somber zijn mijn bloemen, kind, en triestig zingt mijn lied. Gij in uw sneeuwen beddeken, ge kent nog geen verdriet. Wat zou daar om uw koppeken, wat kàn daar anders zijn Dan woordjes van uw moederken En strikskens van satijn? Maar…

Ik fluister u zacht 'goedenavond' Mijn schamel, m'n simpel bezit Al ligt er zo menig illusie Begraven in 't kamerke wit. 'Goedenavond', al doodt ge zo trage De hoop van mijn lachend gelaat O! Ik moet u bijwijlen beminnen Als had ik u nimmer gehaat. 'Goedenavond' gepeinsde gedachten Die zweven nog boven mijn hoofd 'Goedenavond' gestorven…

Daar weet geen één de stille troost, Die door m'n kale kamer bloost, ‘t En is geen zonlicht van de Oost, ‘t En is geen lief dat kust en koost... Het is een oude beeltenis Van hem, die schoon van eenvoud is en prachtig droeg z'n droefenis... Gezelle... m'n goede Gezelle! Daar, op uw voorhoofd staat geprint Het lijden van een mensenkind, En…

Ik ben een bloem van 't veld Wie droeg mij mee ter stede Waar 'k nooit of nooit meer bidden zal Lijk ginder in het rustige dal Mijn simpele bloemgebeden. Ik sta hier in dees mooie vaas Zo triestig te verwelken Gij hebt mijn herte zeer gedaan. Ach mensen, zult gij nooit verstaan De taal van bloemenkelken. Ik ben een bloem van 't veld…

Ze trekken ter schole ten halleveracht, - Het dorpje ligt ver van 't gehucht, - Om 't even, of liefelijk 't zonneke lacht, Voor wind noch voor regen beducht. Met blauw-baaien rokskens, de blinkende blokskens van 's zaterdags vers gevernist, zo trekken ze zwijgend de koppekes nijgend, door regen, door sneeuw of door mist; Dan spreken die…

Achter de oude kloosterwoning Hing wat rode zon… Onder goud-getinte linde Bad een jonge non Heur gelaten ogen droomden Onder blanke doek, Naar de zwart’ en rode letters Van ’t getijden boek… Langs de wegskens was geprevel Van wat blâren bruin…; Aan heur voeten bogen schrale Violieren schuin Als ’n dode^illusie, die ze Lang vergeten…