Alle inzendingen over del

Liefde, die je in je hebt die wil je heel graag delen Maar niet met iedereen,oh, nee, en 'k kan het ook niet verdelen... Slechts één persoon mag mijn liefde smaken mijn liefde is voor hem alleen... Mijn gevoelens zijn heel kwetsbaar en zijn niet voor iedereen...…

Maar ik ben gemaakt door mijn verleden, En dat heb ik even met jou mogen delen. Laat mij maar vechten met mijn trots, Zo ken je me inmiddels toch.…

te huur, twee kamertjes in mijn hart. onderhoudstoestand: redelijk, hier en daar een schrammetje plus een beetje smart. ligging centraal, op loopafstand van jezelf. bezichtiging op afspraak, dan gaat de rest vanzelf. de huur is liefde, en je deelt het hart met mij. ruimte genoeg voor eigen inbreng, wie o wie komt er bij…

Samen delen al je zorgen samen al je kommer en kwel zo iemand zijn hulp aanvaarden ja, zo iemand is er wel. We zijn er om samen te delen alle lief en alle leed ik weet het heel zeker want ik heb ook iemand die dit alles met me deed.…

Ik voel de ruwe bast tegen mijn rug en weet deze herfst komt nooit meer terug "k laat nog even mijn handen met bladeren spelen dit gevoel van genieten wilden wij even delen.…

een volk wordt een volk wanneer ze taal en zeden delen als ze samen een lange onverharde weg zijn gegaan en het na eeuwen van moeilijkheden kan zeggen kijk dit hebben we samen gedaan wanneer ze dan met elkaar op een geplaveide weg zijn aangekomen en van een goede toekomst kunnen dromen dan is het slecht te velen als ander volk…

Liefde ziet ze in het spiegelbeeld dat ze nooit wenst te delen met wie haar niet zoekt in de kamers waar dromen en spiegels altijd de leugens vertellen die ze net als de schreven van haar eenzaamheid met iedereen wil delen…

meer nog dan een vogel vrij en zeker van steun die me tilt tot boven jouw wolken toch is me niets liever dan de hemel in je ogen ´s morgens vroeg ik vlieg mijn droom aan flarden als ik wakker naast je word…

In de doolhof van gedachten raak je steeds meer geheugen kwijt. Dementie is een nare ziekte en een nog naarder woord. Jij en wij, kunnen en weten niet wat te verwachten of je nog wel een beetje jezelf blijft. Als jou in een vlaag van helderheid opeens weer wat te binnen schiet, dan gaat het niet over jou toch en is er niks met je aan de hand…

Het hoofd van Toetanchamon uit Egypte -of zoals dat is gereconstrueerd- staart mij vanaf de frontpage in 't gezicht. 'Zo zag zijn toet eruit', zo wordt beweerd. Men heeft zijn mummie grondig doorgelicht en kwam met dit portretje op de proppen. Wie eventjes wat naslagwerk verricht laat zich door deze 'wetenschap' niet foppen maar vindt…

when I open my mind for you vertel me dan van dagen, van het leven de pijnen in je verdriet, laat me zijn die jij nu bent, alleen redt jij het niet de sfeer ademt het moment van het zijn en je proeft de zoete geur van het kamille van december en rook, zo als zilvergrijs benevelt zit ik stilletjes naast je we hebben elkander gedronken…

In de stille harten dreef hij mede de nacht in, tegemoet de einder waar hij enkel geniet van de donkerte, de inspiratie van het genegen woord - en de stilte alom – Droef glimlachend schreef hij, over liefde die hij nog niet gekend had, hunkerend, verlangend naar die warme hand en bij het zetten van de laatste punt krulde het papier, nat…

ook jij kunt niet in alle spiegels lezen omdat slechts één het ware beeld je toont laat zien wat is en komt zelfs wat ooit is geweest en 't altijd maar veranderen vrezen ’licht’ tot het duister zeggen moet - al trekt het onberoerd in eigen verten weg te wachten tot jij ook jouw schaduw bent en van je houden durft omdat jij eindelijk kent…

Van leugens en bedrog Hangt de tour nu aan elkaar Geen leugentje om bestwil ’t is allemaal wel zo raar. De ene na de andere fietser wordt de tour nu uitgezet doping, leugens, er volgt ontslag heel de tour is nu besmet. Sport is gezond, wordt gepromoot én duur betaald vraag is alleen wordt de eindstreep nog wel gehaald?…

’t onrustig bloed ontstijgt spelonken de dag houdt amper zich aan ’t scherm nog vast in sneeuw behoedt een hand de levenswegen voor dat er zwarte schaduw dreigt antennes grijpen naar de golven de aderen vangen vreemde wereld op in sporen vormt zich licht tot beeld dit medium is geworden tot een god.…

misschien dat het dan donkert zoals in de buik van een vogel en de winden vloekend jammeren maar niemand die zegt waarom ’t zou kunnen dat wij plots wakker worden opeens wetende waar het eerste leven begon zelfs wanneer eindigheid verlorene parels rijgt en ook dat onder ingehouden gongslagen van bogen tijd het daglicht verslapen wordt…

Ik adem onder loverdaken een herfst die nu niet ver meer is de ziel laat rust heel zachtjes luiden en jaar na jaar verwijdert zich mijn strijd ’k Drijf weg - waar niets mij nog kan raken op ’t mos verdampt het laatste restje tijd de besjes smelten vaal als winterbruiden mijn herfst staat voor mij al bereid Hoe oud en moe lijken de bladeren…

Drie witte slangen licht aan weke lantaarns gehangen kronkelend door een zwart koud bed - waar klamme lakens kil en kammen breken vale stilte flakkerend weg als ’t morgenlicht de stroom afzet En aan drie glazen rode edelsteen hangen leergelooide handen - door strijd verleerd - met zich alleen opgevist in lange nachten struikelen zij in…

in ‘t grijzige van dit jaargetij word ik door treurnis stil bevangen het voelt als zachte zwarte zij die mij omhult als tweede huid en zich, als was ‘t onzichtbaar voorzichtig om mij legt ik voel het nauwelijks dat ik lijd maar wil ik vrolijk zijn, grenst zij mij in beroert mij bijna teder fijn slechts als een zweem te merken ik tast…

jij klinkt mij als de zee in ‘t oor en het geschreeuw vertelt van verte die stormgedragen jou in ‘t bloed voor ‘t water werd jij eens geboren in ’t morgenrood hoor ik jouw kreet een opgewonden fladderen jij speelt het wolkendrijven met de wind waar jij bevallig door het luchtruim zweeft wanneer de schreeuw dan blijft verborgen de vloed…

plots dringen zich woorden ongevraagd op de voorgrond rammen zich ellebogend in het nu verlangen - of ik wil of niet - gehoord, gezien gevoeld, geschreven te worden verdrijven steeds zo lang krijsend alle andere gedachten tot zij naar behoren - als zwarte pixels op witte achtergrond of minimaal inkt op papier - vorm gevonden…

kom laat in deze stille nacht ons dansen op de daken als kat en kater; alle pracht van heldere maan straalt daar alleen voor ons; wij lachen over hen beneden die niet vermoeden dat het leven heerlijk, mooi zijn kan en als wat steentjes op het water zo dansen onze dromen tot zij zelfs golven slagen in de hemel kom laat in wens van eeuwigheid…

als wij ons nesten bouwen met liedjes en zoenen getuimel en kozen waarin ik je lief vannacht, en jij mij tot ademnood lachend, onbegrijpelijk terwijl jij als een stille bries mijn lijf natekent in mijn lenden verhalen schrijft teder en licht als water en jouw gestreel mij branden laat als laaiend vuur waarin de dorst verdampt wanneer…

jouw namen zullen zwijgen in kleine letters geschreven waar wijzers van ‘t horloge draaien naast het ritme en niets vasthouden kunnen hang jij aan kraterranden van de maan kijkt naar ooggekleurde verten grenzeloosheid verblindt dood is mijn iris wanneer jouw oog zich sluit.…

verdrietig zie ik hoe de deur zich sluit en niemand vraagt waarom ik wou je zoveel tonen nog van mijn gevoel, gedachten en neen, ontgoocheld ben ik niet - hoe zou ik ’t mogen zijn zelfs nu er niet meer is dan slechts een kleine spleet waardoor een streep verlangen valt naar eeuwigheid jouw mond die zwijgt en zachtjes valt een deur in…

zo ver je kijkt enkel nog puin en stenen onwerkelijk is het hier en koud en grijs door God verlaten, zielenloos de prijs voor 't pijnvol heden dat ook mij laat wenen ik huil om ’t kind dat hier eens droomde vol van het leven en in een fantasie streed tegen draken met een zuivere magie dat lachte, huilde, elke angst weghoonde waar is nu…

rijm omklemt het kransgebonden dennengroen asgrauwe gezichten voor opgebroken aarde opgepoetst geel koper vastgenomen om ‘t aardse te laten zinken onder geklaag van hoop en het luiden van de dodenklok ogen dragen tranensluiers bij ’t vallen in die onbekende leegte handen schudden rouwverbonden zwijgende seconden lang alleen jij blijft achter…

in verte weergalmen de klokken het licht de hartslag van dag die stervend verstomt tonen weerklinken verdonkerd en droef een avondzucht fluistert van ’t dagelijkse leed als wiege- en graflied ’t gezang nog vermomt verglijdende tijd lijkt vergrijsd en vergeeld speels dansen klanken volgen de noten bonte libellen zweven doorzichtig voorbij…

en in omarming van wat leeft stilt zich de pijn en waar het bloed gestroomd is het dat 't harte beeft en elke wonde, snee ja elke kras wordt door jou slechts gedroomd ik ween de tranen die jij nooit huilt en draag je waar je voeten niet meer lopen alsof jij niet in het verleden hebt geschuild en nimmer voor een pijn bent weggekropen en…

jouw handen probeerde ik aan te raken je wassen voorhoofd en rauw weefsel dat dit dode lijf omspande je een kus op je gezicht te drukken als een vogel in koperen lucht weg te vliegen getekend door beleefde angst voor elk onverklaarbaar verdacht geluid en vluchtte met lege handen liet jou de volledige duisternis jij bleef tussen planken…