Alle inzendingen over sjoerd

Op een dag te samen vreugde en verdriet wat is het leven hard je gelooft het toch niet Schaatsen voor je sport omdat je er gek van bent typisch Hollands voor een sterke vent Altijd knokken voor het beste geen genoegen met de tweede plek alles vergen van je lichaam het lichaam had nog zoveel rek Maar Sjoerd Huisman is niet meer daar…

Sjoerd Willem is een hork en plast in bed En Thomas slaapt met knuffels en een doekje Breng Roderick ook liever geen bezoekje Omdat je met van alles wordt besmet Adres, 06, en e-mail vind je hier Wij staan nu quitte en verder veel plezier.…

Marco Borsato weg bij Leontien Dave Roelvink zijn gebit doet het niet goed Gravin Eloise heeft een vriend ontmoet Dionne Stax houdt Sjoerd al voor gezien De kennis die ik gisteren vergaarde Was zeer beslist “Van onschatbare waarde”…

Woede van de eenling Die zich kansloos waant In deze godvergeten amorfe, Anonieme, maatschappelijke Constellatie heeft een Nieuwe toekomst gekregen Door de macht van wat Sociale media wordt genoemd - Gebundeld tot een vuurpeloton, Vooruitgeschoven post van de Pas opgerichte wereldwoedebank Waarvan voorlopig Sjoerd van Keulen…

Ik wil langzaam gaan vandaag, duizelig ben ik – nog van jouw liefde.…

. _________________________________ Dai Dai Louis Joep Jenning Mats en Gijs Sebas Merijn Jur Jenno Kjeld en Serge Bart Jorrit Remco Gert Chris Sjoerd en Jesse Daan Colin strijdt met Marvin Homme Stijn Armand en Marcel Patrick Kars Janno Max Thomas Tijmen Tim Hein Kai en...Beau!…

Ik leerde roos: de r en weer die oo en dan de s van Sjoerd. En ik kocht nóg een schrift en ik schreef wéér een boek. Roos schreef ik, roos, roos, roos, en dacht: een boek zó vol met rozen is een boek over een tuin. Dat was boek twee.…

Alleen ben ik een oneven getal jij ook Dan worden we samen even, even samen even Of misschien langer niet voor maar even maar voor on-even Oneven samen even…

Ons Harten aan het wekken, Joeg zwaluw, van ieder laag, Vlinders boven de bekken. Crème au beurre lag op de maag Van ons najaar dat dolblij Maar kon sjansen; heel vrij vaag! Dringend ons lauwheid opzij, De Kersentuin kweekte kou En wrong aan het jaargetij! Langer seizoen winter wou... Met het vuur bikte we af; Ons Stadje sloopte het…

En mocht de velocypide onverhoopt niet meer willen na een frigide gillen beroerd gelaten -op de zanderige paden- werd de stuurvrouw een rustig praten met Sjoerd aangeraden want na het koffiebaden zou die -het krijsen wel verstillen- Zo bleek de samenwerking al snel een goedlopend behagen in bandenlucht gezwets, tijdens gesmeerde bliksem reparatie…

Wij fietsten naar Egmond mijn liefje en ik. Al in de schemering, Een bosuil gleed stiller dan messen door zuurstof boven ons, streek neer aan de rand van de wei en schikte het bruin van een boom om zich heen. En steeds als we dachten: is hij er nog? schudde hij nee. En dan zagen we hem. ---------------------------------------- Uit…

Onbezonnen Mijn hart open Jouw liefde alleen Geen verweer Vol van jou Incompleet zonder Jouw woorden Mijn lippen Warmte en licht Zonder schaduw Voetstappen Jouw lach Samen één Op weg In elkaars handen Onze toekomst…

Je denkt: Er was een tijd, niet lang geleden, waarin Ik botten had die zacht waren als zijde. De meiden Giechelden, ze wogen me en schommelden mijn wieg. Er was een tijd dat ik mocht denken: Kijk, ik ben Van marsepein. En als dat niet beviel, dan dacht ik: Kijk, zilverpapier. Of een kaars, dan kon ik branden. Jongen en meisje tegelijk; ik zoende…

Iedereen kent wel een persoon die in het leger zit of heeft gezeten.. Toon jij die persoon respect? Of was jij het alweer vergeten? Vergeten.. Dat die helden naar het buitenland worden uitgezonden.. Vrede was het doel.. Maar er vallen alleen maar meer gewonden.. Mensen mogen hun dankbaar zijn, voor het helpen voor de wederopbouw van een…

Nog altijd als ik terug denk aan die ene dag.. Zie ik weer alle tv beelden voor me.. Het leek wel een veldslag.. En dan erbij nadenken dat er 19.916 mensenlevens zijn vergaan.. Hoe moeten al die familie's nog verdergaan? Al die mensen rennend over de straten.. Vluchtend voor hun dood.. Niemand van hen, had deze wereld mogen verlaten..…

Ik zie je van ver af aan komen lopen over straat.. Elke stap die jij dichterbij zet, voel ik mijn hart sneller kloppen.. Ik praat mezelf in me hoofd, Dat ik jou wil aanspreken, voor een gesprek.. Ook al vind ik dat heel moeilijk, ga ik het toch proberen.. Ik doe het, Ik doe het, Ik doe het.. Je loopt nu 10 meter bij mij vandaan, en ik krijg…

In de spelonken van mijn geheugen tuimelen beelden van lang geleden door elkaar als kristallen van mijn vreugd en mijn verdriet om tenslotte zwevend over dit stille, maanverlichte landschap zich statig te verheffen en u te ontmoeten tussen de myriade van verre sterren, als diamanten van mijn ziel.…

Gisteren zweeft in flarden rond mijn hoofd, gedachten dalen als druppels neer in de beker van mijn zijn en diep in mij vormt zich een meer van welhaast vergeten verlangen naar dat, wat ooit was en schier ongemerkt tussen mijn vingers gleed. De wolk van heimwee naar het verwaaid geluk van toen vol fluistering en lentegroen wordt cru uiteengespleten…

Ik ben omringd door stenen ondergedompeld in stilte en kijk, hoog in het huis gezeten naar de verre, verlaten velden waarin de rivier zich als altijd tijdloos verder spoedt en waar in de naderende schemering slechts die ene, late vogel mijn eenzaamheid vermoedt.…

In de wereld waarin wij leven met vaak slechts oog voor 't eigen streven Dit moment van herbeleven: Na een tijd van zwijgzaamheid raakt in een gebaar van tederheid jouw hand, zo zacht en stil, plots na al die jaren opnieuw mijn schouder aan. Zoals een regen stopt de winter afscheid neemt en de ochtend weer naar buiten breekt zo komt…

Zoals een vogel vliegt over pieken en ravijnen en scheert over bossen dalen en rivieren op zoek, tussen storm en regen, naar 't eigen nest. zo Zoek ook ik, in deze verdwaasde wereld, voorbij het gehaaste wegvervoer, en de zwartberoete wegen naar die ene, stille plek ontdaan van elk streven waar ik toch kan leven.…

Onder klaterend applaus van bergen en rivieren en met instemmend gefluit van weer en wind zien maan en sterren stralend toe hoe ik, op 't toneel van het heden, mij elke dag weer druk maak over toekomst en verleden. Het is pas aan het end dat de zon, verhit door mijn gestampvoet, en op veler verzoek..uiteindelijk voor mij het licht uitdoet…

Ooit vol van groene pracht valt het oude blad tenslotte, gekneusd door een late najaarsstorm, neer in de donkere en verlaten gracht. Met nerven diep gegroefd sterft het blad, verweerd gelijk een oude huid, in slagregens en barre winterkou. Dit eenzame verval, zo ver van mij. Zo gaat het ons ooit eender af: eens vol overmoed en tomeloos…

Gedachten uit het verleden scheren als meeuwen rakelings over de witte kammen van een oneindig golvende, diepblauwe zee. In de zoute werveling van zon en zee dalen mijn gedachten tenslotte neer om zich te herenigen met die eeuwigdurende cadans. Mijn hart legt hier nog eenmaal aan, om in die langzame, blauwe deining als laatste troost…

De onnaspeurlijke lucht van kruiden en verre melancholie vormden het latere verlangen naar dat, wat in woorden nooit goed kon worden gevangen. De eeuwenoude rust van dat tropenland, 't klonk als een havanaise die nimmer werd versneld; de koele bergen waar de thee reeds toen met zoveel geduld werd gesneld. Traag en loom kronkelde zich…

Roerloos en stil is het woud als ik na de storm van het zijn loop langs het natte wilgenhout naar de oever van het avondmeer. Ver boven mij toont de hemel haar gebroken, purperen ribben. De zon is ver weg en slechts zichtbaar in oranjefletse strepen. Rust daalt nu zachtjes neer in deze koele, natte schemering. Hier hervind ik mij tenslotte…

Weer loop ik door dit grote huis nu verworden tot een stille kluis. Mijn voetstappen verdwijnen welhaast peilloos diep, langs stille kamers en dode gangen. Eens was dit huis een bron van licht het zoete leven..waar kinderen draafden door marmeren gangen vol tomeloze energie en rode wangen. Zij zijn inmiddels van mij weggedreven en uitgezworven…

Rijdend over dichtgeslibte asfaltwegen, de longen vol met ingedampte haast zijn wij in de ochtendrazernij opweg in onze stalen kooien naar de vermeende plicht daar waar keer op keer, in angst en beven, een ieder dagelijks tegen 't kunstlicht wordt geheven en onvrijwillig doorgelicht. Na een dag vol sluwe ratten terug langs Hamelen, lam…

Hier in deze donkere kamer ontdaan van licht en luister hoor ik het kruipen der klok. Daarbuiten: het zachte tikken van een verlaten wandelstok. In deze stille en eenzame nacht zonder de haast van het licht houden de wind en de bomen als tijdloze vrienden voor al die slapelozen, fluisterend de wacht.…

Het was met groot verdriet dat eens 't hart die tuin verliet met al haar kakelbonte kleuren en zo vol met zomerzoete geuren. 't Kleine paradijs bleek jaren later omringd door stank en afvalwater verworden tot een betonnen kater. De vogels en de bomen zijn vervlogen net als mijn kleine kinderdromen..…