11 September..
Nog altijd als ik terug denk aan die ene dag..
Zie ik weer alle tv beelden voor me..
Het leek wel een veldslag..
En dan erbij nadenken dat er 19.916 mensenlevens zijn vergaan..
Hoe moeten al die familie's nog verdergaan?
Al die mensen rennend over de straten..
Vluchtend voor hun dood..
Niemand van hen, had deze wereld mogen verlaten..
De wereld veranderde in één grote schaduw van rouw..
Iedereen vol angst en verdriet..
We zagen zelfs beelden van springende mensen vanaf dat gebouw..
Alle mensen die hun omgekomen bekende moeten missen..
Zij moeten verder met hun leven..
Vol met hindernissen...
Ik herinner me een interview op tv met een kleine meid..
Ze was haar vader verloren..
Zonder een simpel afscheid..
Nog altijd blijft zij denken aan die zwarte dinsdag..
Die dag..
Dat zij haar vader nooit meer zag...
Geplaatst in de categorie: wereld
Goed beschreven!
Zo'n gedicht heb nog nooit gelezen!