Het wiegen

Gedachten uit het verleden
scheren als meeuwen
rakelings over de witte
kammen van een oneindig
golvende, diepblauwe zee.

In de zoute werveling van
zon en zee dalen mijn
gedachten tenslotte neer
om zich te herenigen met
die eeuwigdurende cadans.

Mijn hart legt hier nog
eenmaal aan, om in die
langzame, blauwe deining
als laatste troost het zo
lang vergeten wiegen voor
even weer te ondergaan.

Schrijver: sjoerd haxe, 11 juli 2008

sphaxehotmail.com

wiegen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 8 stemmen 408