Alle inzendingen over wou

Een zebra met flair die een bodypainting wou stond op haar strepen.…

ach, doe maar wat nog te verliezen een paar tedere herinneringen die zelfs in slechte relaties bestaan die ik koesterde die jij stuk wou slaan een brief, wat foto's wat heb je daaraan momentopnames van illusies lang vergaan bewijsmateriaal dat jij stuk wou slaan…

Ik hoor adem uit een vrouw komen, ik wou ik wou - ik zit zwaar en stil, 't is niets wat ik wil. Hoor de klok rikketikken, hij telt de ogenblikken.…

Ik heb je zo vaak zo gemist God mag weten hoe In tijden van onzekerheid Wou ik telkens naar je toe In tijden van neerslachtigheid Wou ik dat je me kwam halen Bij ziekte, angst en stil verdriet Kon jij de pijn bepalen Bij leegte, kou en eenzaamheid Wou ik dat je bij me was Als een pleister op de wonde Jouw kracht die mij genas Als baken in…

Uit mijn buik kwam jij te voorschijn Helemaal bloot een beetje rood En al kon je heel hard huilen En al deed 't best wat pijn Toch wou ik je nooit meer ruilen Wou ik steeds je mama zijn…

Toen je zei dat je dacht dat je wist wie je was dacht ik ik wou dat je was wie je denkt dat je bent…

ik wou dat rokers net zo werden behandeld als drinkers of andersom…

“De hele wereld zit nog na te hijgen Omdat ik naar dat joch mijn tong uitstak. Er was geen sprake van een hellend vlak, Veeleer dacht ik een pluim te zullen krijgen. Het moest een grapje zijn en bovendien Had men mijn tong uitstekend kunnen zien.”…

ze verscheen in lingerie en wou naar haar divan ze schrok en werd hysterisch het vrouwtje van mijn buurman ze wist niet dat ik daar was ik wou enkel maar wat vragen wat uitleg over kookwas maar ze bleek zo aangeslagen ze schrok en wou gaan lopen maar gleed uit op het parket haar been dat leek gebroken en dat was absoluut geen pret…

ik wou dat deze prachtige nazomer kon blijven duren tot de vroege lente voor een keertje de koude kille winter overslaan ik wou dat die laatste vergeten appel aan de boom bleef hangen tot de volgende lentebloesems geen handschoenen of dikke winterjas een pull is meer dan genoeg maar waar blijf je dan met sneeuw en ijs…

Ik wil blazen maar je niet opblazen Ik wil beminnen maar je niet verblinden Ik wil je maar ook weer niet Ik ben zeker maar ook onzeker Ik ben op zoek maar ook weer niet Ik weet wat ik wil maar ook weer niet Ik wil jou of toch maar niet Jij wil mij, ja, jij wil mij Ik wou dat ik kon houden van jou Zoals jij van mij Ik wou dat ik kon houden…

Het wou dat het twee armen had die traag het in het omarmen konden zo dat het stil in zich verdwijnen kon gestaag en niet meer hoefde te beleven dat liefde het hatelijk maakt en plat en niets, niets meer heel laat van de dromen. ’t Wou dat het zo in een boek kon komen, hun wedervaren niet geheel geslecht, dat het zo als het bij haar kon komen…

Ik wou dat ik een traan was geboren in je ogen leven op je wangen sterven op je lippen.…

Ik wou dat ik een traan was. Geboren in je oog. Geleefd op je wang. Gestorven op je lippen.…

Ze draagt haar borsten up-to-date als wou ze zeggen zijn ze niet lekker…

ik mis je, dat wou ik je even laten weten.…

ik wou dat ik vogeltjes was dan kon ik samen tsjilpen op de draad van de trein waar de meisjes zijn…

Als nu maar Die muur van Poëzie Tussen ons Eens wijken wou...…

Ik zie hier op het Binnenhof Mijn ideaal vervliegen Ik wou dat ik 2 Rutte’s was Dan kon ik nog meer liegen…

Omdat jij zo graag trouwen wou Daarom wou ik het ook Omdat jij door bleef vechten Op het randje van de dood Het wrede tedere leven In je armen sloot Omdat je onomwonden Het huwelijksbed indook Omdat jij zo graag kinderen wou Daarom kreeg ik ze ook Omdat jij leven kunt Met mij zoals ik ben Omdat jij altijd anders bent Dan ik denk dat…

hebben wou toen zocht hij steen harder dan graniet zodat regen of ander verdriet haar naam nooit meer wissen zou…

ze was echt gedekt, mooi afgewerkt wit kleed, doorschijnend schitterend twee borden, mooi uitnodigend 'k wachtte op dessert, dat niet komen wou kaarsjes stonden rechtop, brandend van verlangen 'k maakte ze nat, kon ze niet doven ze smachtte naar dessert, dat wel komen wou…

Ik wou nu degene zijn bij wie je alles kon loslaten. En dat heb je gedaan, alles losgelaten. Maar niet bij mij.. Jij hebt alles losgelaten. Onderaan een grote hoogte. Ik was te laat. Ik zou dit mezelf nooit vergeven. Nu zat ik weer vol. En ik wou het bij niemand loslaten. Ik wou niet nog iemand ''vermoorden'' met mijn problemen.…

Ik wou dat ik het kon. Gewonde letters oogsten. Reddeloze woorden redden. Mooie gedichten schrijven, die niet verloren gaan. Ik wou dat ik het waar kon maken, wat geslaagde dichters durven doen. Kreupel rijm bevrijden, uit onzinnig zinsverband. Ik wil wat geslaagde dichters durven. Turing smeken om erkenning. En daarna?…

Ik wou dat ik naar buiten kon …al is het maar voor even.…

Ik wou dat ik een traan was Geboren in je oog, Geleefd op je wang, Gestorven op je lippen. Maar ik zou tenminste voor altijd bij je zijn geweest.…

ja maar alles verandert en het verandert alweer voordat ik er eigenlijk tegen kan dus dan dan kan ik niet ertegen en wou ik dat er iets anders kwam…

Maar een onderdeeltje, Appeltje zonder steeltje, Zoals de schepper het hebben wou.…

ik zit mij voor het raam onnoemelijk te vervelen ik wou dat ik twee homo’s was dan kon ik samen delen…

Van jou krijg ik vleugels dan vlieg ik verder dan ver verder dan de horizon ik wou, dat je voor altijd in me kon.…