na ruizelen en suizelen op warme zomerdagen lijk je nu toch eindelijk te ontwaken toont nog met ingehouden adem je opgespaarde kracht pas als jij weer bolle wangen lacht waait de rode stormvlag dan zie ik mijn muze weer laveren op de vlagende wind in een vliegend flaneren waarbij haren hoog staarten en je jas openslaat om krachten…

Als je na de eerste golf nog niet verzopen bent mag je van geluk spreken de tweede moet je aan zien komen doen we net of het niets is vergeleken dus adem inhouden zet je schrap voetbal supporters uitgezonderd je kan toch immers niet leven als leven zonder is en alle artsen zijn verwonderd schuim koppen zonder bal en ongeschonden…

jij laat woorden buiten zinnen dansen in een vrolijke extase van veelal ongekende kansen zich vurig laten zien in experimentele kleuren die als impact ook een nieuw begrijpen geuren de spraakverwarring is nooit babylonisch want feesten kent geen tijd samen genereert een geweldige gezelligheid in een carrousel van losgelaten…

Als voor het huis van afgevoerde joden Een aantal Stolpersteine wordt gelegd, Dan lees ik dat mijn krant volhardend zegt: Er komen STUIKELSTENEN voor de doden. Een krant die st(r)uikelt over st(r)uikelstenen…. Nog zit ik hier met kromgetrokken tenen.…

mag ik voorzichtig je schaduw van de grond rapen om te proberen jou weer in reanimatie tot mens te maken we hebben gepraat de limieten bepaald die we elkaar in alle redelijkheid en na goed overleg op schrift hebben gegeven de werkelijkheid is echter heel anders gebleken natuurlijk paniekte haast tot chaos kon helder denken…

ik wilde altijd al meegenomen worden je blikken delen genieten van jouw lach zelfs je schaduw zou ik dragen zodat ik nog wat dichter bij je was zou graag dromen langs je ogen je zien komen in een onverwachte stap de kleine schrik later toch het handje voor lief evenwicht je edelsteent zon uit gebroken licht regent lente met geloken…

je ogen lachen zacht zing je een reeds lang vergeten lied waarvan het refrein mij ontroert alleen je vingers bezigen het vouwen van lucht een kleine aandachtvlucht die jou ontgaat en een lichte schaduw op stilte en rust achterlaat onopzettelijk of juist gemaakt ik zie je vingers stillen tussen restanten die langzaam uiteenvallend…

je haar piekt niet meer nu het herfstig is gesneden in een schitterende mêlee van lichtend grijs en het nog zomers opgelichte blonde bruin het is de nonchalante val die vitaal jeugdige krachten genereert volume geeft en in haar speelse eigenwijze tijd wat kleine lieve stukjes hemel presenteert waar donker dekkend uit dichtbij…

warm loopt droog zand loom door de vingers van mijn hand hun vrije val schrijft tekeningen overal op het strand dit vloeibaar zandgeheugen is de database van alle leven sinds het ontstaan waar lucht en wind al eroderend de nieuwste opslag zoekt krult vloed het eerste golfje dat in schuim alle aardse info verhult…

ik zag dat jij ondeugend het doosje met verholen gedachten schudde zij mankeerden ieder een eigen stukje werkelijkheid dat was nog kwijt af en toe als de passie overloopt dan schud jij de doos altijd ontsnapt er iets stouts waar jij als de donder achteraan loopt omdat je ervan houdt nog zijn ze niet klaar voor een zelfstandig…

ik heb me mijn hele leven al bezeerd aan prikkeldraad ik wist dat het er was en mij een slechte uitdaging gaf ik kon het nooit weerstaan moest altijd weer tegendraads gaan halen en schrammen waren legio er was altijd een bloeder in de regio nooit is mij een pad onthuld zonder die vreselijk scherpe tentakels ik banjerde…

Achter de horizon heb ik gezwommen in een zee met bloed en tranen een afscheid was niet mogelijk mijn huis en hart zijn stil verbrand ik kan de liefde niet meer uit het verband rukken mijn ledematen zijn moe van het tevergeefs lopen en hopen dat de grenzen opengaan in nieuw verlangen zodat het leed zich kan berusten niet langer…

ik zie steeds vaker de lach die blijdschap geeft die plezier deelt met anderen niet meer de lach die een ander geeft omdat je werkt en leeft zoals generaties geleden het heerlijk zelfbewuste is de kracht die niet afhankelijk is van de macht die een ander over je heeft die nog steeds vertelt hoe jij en je ouders moeten leven…

Deze tijd biedt dé mogelijkheid om beleefd en galant te zijn…

je map met liedjes en melodietjes komt wat minder op tafel de laatste tijd het lijkt of er daarvoor geen rust meer overblijft als jij vroeger ging neuriën en bladeren konden wij aan je handen en ogen al zien waar jij zou gaan stoppen en lachen dan keek jij de kring eens taxerend rond hoe de stemmen zouden klinken als de eerste…

Onzichtbare angst Houdt mensen gevangen Ieder in zijn eigen blok Van glas en steen Buiten gluurt het beest Wachtend op zijn volgende vangst Onzichtbaar en dodelijk Regeert hij ons leven Hij neemt levens Hij neemt banen Hij neemt kansen op liefde en succes Zijn hebberigheid kent geen grenzen We werken aan een wapen…

jij hebt nooit wenkbrauwen getekend stipt enkel illusie aan waarbij gedekte mascara kleuren iets verder dan hun magische pigmenten gaan waar samen zijn beperkingen laat gelden groeit hier het kosmisch wonder van de niet aan te duiden meerwaarde in het mythisch geheel het zijn ogen en lach die op wonderlijke wijze de impact…

Ach Mrs Peel zo vaak de dood ontkomen Als partner van de stijve Mr. Steed Uw catsuit was bijzonder expliciet En vulde ook mijn prille jongensdromen ‘n Hint vast, voor de allerlaatste spreker: “Het leven kent helaas één echte wreker”…

Marco Borsato weg bij Leontien Dave Roelvink zijn gebit doet het niet goed Gravin Eloise heeft een vriend ontmoet Dionne Stax houdt Sjoerd al voor gezien De kennis die ik gisteren vergaarde Was zeer beslist “Van onschatbare waarde”…

zacht klinken je vingers zich vast aan mijn hand bij het ontladen van de spanning in mijn hart in energetisch verbonden zijn delen wij liefde en het lijden van pijn waarbij warmte weldadig en helend kan zijn juist daar zijn de banden met leven omgeving en bestaan in een voortdurende uitwisseling van gegevens ontstaan heerlijk…