ik weet het allesomvattend is het maar weet je het gaat voorbij als wij volhouden om niet te vergeten dat wij er zijn om elkaar te steunen ik kijk ernaar uit weer vrij te zijn in het gaan en staan de ontdekking koesterend van werkelijke waarde die wij vergeten leken omdat zij niet vanzelf voor zichzelf spreekt ik vertrouw morgen…

ik zag witte handen waarvan de lange vingers behoedzaam gordijnen open schoven langs zingende rails een been dat steevast gehuld was in een onbestendige kleur rok die nu de gok waagde om eindelijk lentelicht te dragen zo oplichtend werd de scene compleet die in slow motion bij half duister zonder woorden even bedreigend…

"Als die venijnige/ ijzerenheinige/ virusjes die je niet ziet/ als die rond-hoppende/ in de war schoppende/ piepkleine stukjes verdriet/ weg zullen kwijnen/ en daarna verdwijnen/ dat nergens nog eén overschiet/ dan zal ik je kussen/ maar ja, ondertussen/ doe ik dat maar niet." Joke van Leeuwen in DICHTER, tijdschrift met poëzie voor…

de kuddedieren staan klaar in rij want Brico opent plots zijn deuren kleine, grote... in alle kleuren er staan er zelfs met een gewei. driekwart wachten op een afstand en daarna de pijltjes zoeken rennen, stormen en maar vloeken waar vind ik nu die kamerplant. een half uurtje heb je maar de tijd om dan terug op straat te staan iets…

een fraai voorjaar met enkele zomerse weken ach zo eentje zoals zo vaak de laatste jaren om nooit te vergeten en dan toch die schaduw van donkere sombere winterdagen er sluipt iets rond stil doods koud ijzig kil wat wereldwijd is ontdooid een zich vals noemende koning met een zieke kroon strooit zonder dat we het konden weten verderf…

mijn schrift was ineens zijn krullen volkomen kwijt ik schrok want wat bleef was een hakig en hoekig geheel kaal zonder versiersel als boogjes en andere tierelantijntjes schreeuwen woorden hun armoe in emoties en andere affecties hakken humeuren de kleine muziek van mooi lopende zinnen tot wegwerpmelodie nog heb ik…

Bij menig ellende vraagt de mens aan God: 'Waarom?' In heel het leven doof voor God, ondankbaar en stom en nu klinkt er hulpgeroep naar Hem, alom De wereld in de greep van satan en mensen, doet velen naar de komst van de Verlosser wensen Het hart van menigeen is versteend, bot en kil Ellende, dood en verdriet is toch wat de mens wil? God…

onzichtbaar reist sneller dan razendsnel wat ieder infecteren kan tot ademloos de longen ons het leven laten laten grommend wild spugend met wilde de holle ogen vreet met ontblote tanden het beest zich in ons leven dat het gierig van ons neemt het gekroonde virus slaat de wereld in en om het hart met angstige achterdocht voor dicht…

ik heb met haar onder het wolkendek geslapen de schaapjes hebben wij later uitvoerig geteld voortzeilend langs de wind zijn wij de einder voorbij geweest in het ondergangsgoud naar rood het lichte wit kreeg body in de avond uren zacht droop condens uit de donkere kant lichte thermiek deed ons weer stijgen in het overzichtelijk…

Cosmetisch artsen hebben zware tijden Ik schiet niet direct vol met medelij Ligt dat aan hen of misschien toch aan mij Ze gaan nu in hun eigen vingers snijden In plaats van botox, fillers, implantaten Nu hun gevulde zakken aderlaten…

Snelsonnet "Waarom, God?" Bij elke ellende vraagt de mens aan God: 'Waarom?' De wereld in de greep van satan en mensen, doet velen naar hulp van de Verlosser wensen Het hulpgeroep naar de Schepper klinkt nu alom In het leven voor God en geweten doof en stom Corrupt en vals, de aard der mensen is te verwensen…

ik heb je wereldje zien spelen met armen en benen gestuurd door een onmetelijk groot hart waar je nog handen tekort kwam vulde de blik in je ogen met warme liefde het gat nooit heb jij iets opgegeven want leven was voor jou geloof en hoop met als basis goedertrouw het meest bijzondere aan jou was je lach die je niet zomaar…

Onlangs ben ik naar Ameland ‘gevlucht’, Corona kent men daar van horen zeggen. Ik had het wel gehad met puzzels leggen, Ik wou een frisse neus en buitenlucht. De wind giert door mijn haren, snor en baard. Gelaten word ik optimaal behaard.…

Het stond zo geweldig, van begin tot einder zover je zien kon, een kleurenpracht enorm het was zo schitterend en koste veel werk nu zijn ze niet meer dan wat stelen. Het was een prachtig gezicht, zover het oog reikte alle kleuren van de regenboog en meer, een ware lust voor het oog, of beide ogen dan nu is de kleur verdwenen, weg is de pracht…

de harmonieuze ideeën over samenzijn wat is ons daarvan vandaag nog over nu ik teruggeworpen ben op mijzelf mis ik harder toch het terloops contact naast het ravotten met de kleinkinderen de maaltijd samen met het hele gezin de grappen grollen en irritaties ook op afstand werken gaat prima hoor maar de persoonlijke verbinding mis ik zoals…

je lach is al wakker als de zon kiert langs gordijnen in alle rust laat jij het herinneringsbeeld van gisteren ontwaken vult aan wat veranderd is en kleurt behoedzaam in met vandaag in deze update hebben wij geen woord gesproken in ons subtiele zijn waar tijd gaat passeren lijken jouw dagen zich veel jeugdiger te gedragen…

in het tijdperk dat afstand vraagt kan toorn snelle vuren stoken met de boosheid van mensen die met ellenbogen schreeuwend de veiligheid van anderen roven het vertrouwen grof misbruikend dat niet het recht van de sterkste op de zwakkeren voorrang heeft is beslist de betere gouden gids de koninklijke kalmte en overgave als leidraad voor het…

strelen, spelen voor velen die dit niet delen onbekende taferelen hongeren en dorsten naar huid en handen aanraken, betasten strelen delen voor velen helen…

ik zag je lach reiken voorbij enige gelijkenis een blik die nog intenser het eindeloos onbereikbaar zag jouw lichaam kende al stukjes verrijzenis uit het dagelijkse bestaan jij dwaalde in het bi- polaire van het vagevuur in zigzag gaan jij zo hemels aards in het streven naar volmaaktheid even van god los…

Mensen realiseren zich niet wat ze alleenstaanden vragen die hielden altijd al afstand nu mogen ze niet meer het karige dat er nog was Ja, een lege kar…