‘Ik ben terug naar af’ Stond geschreven op het graf Maar je gaat, dat is waar enkel van hier naar daar en niet meer langs af.…

Hij trilde van verlangen Zo lang had hij gewacht Hij kon niet meer Ze was ten slotte de zijne Doe je jas uit : zijn stem klonk schor. Ze wist dat ze er deze keer niet onderuit kwam Krampachtig dacht ze aan haar geliefde. Haar gezicht verraadde haar gevoel niet . Het kleine meisje zwaaide Ze onderging haar lot , hij was immers…

( voor Jan-Jacob Slauerhoff ) Nog eenmaal varen op 'De Springfontein', de naam die zo mooi zijn leven dekt, een oud schip, maar gevuld met jonge wijn zodra de dichter voorgoed vertrekt. Voor de laatste keer kraakt de loopplank onder zijn vermoeide voeten, zoveel golven hebben zij overwonnen, zoveel leed als martelende sporen uitgewist.…

als het licht uitgaat als ik me verschuil en alles donker wordt Koud naar warm warm naar koud Antarctica Pretoria Niemandslandica als het gordijn valt alles opeens duidelijk wordt…

Heel even weg jouw handjes om mij heen nu bij de begraafplaats helemaal alleen..........…

Hier breekt een rots de golven waarin jij voorgoed verdween mijn evenbeeld eeuwig bedolven onder een hart van steen in vlokken schuim stromen wij samen naar het oneindig strand en de wind schrijft onze namen als onverbrekelijke band laat mij uit je schaduw treden en zie dat ik de zon weerkaats om de allerergste reden op de allerbeste…

Moet ik je laten gaan? Jou niet meer tot last zijn? Op mijn eigen benen leren staan? Een einde maken aan deze pijn? Of nog even doorgaan? Even nog een laatste keer? De strijd met mijn gevoelens nog één keer aangaan? Of wordt de pijn dan alleen maar meer? Zonder jou kan ik nog niet. Mijn gevoel, dat alles anders wou. Maar mijn geweten,…

Er is een gat geslagen in mijn ziel je bent er niet meer, terwijl ik niet eens wist dat je in mij zat, pas nu besef ik wat je deed met mijn leven, mijn gedrag, het laten niet laten alleen door je hypnotiserende stem, je woorden als fladderende vlinders dogma’s dodend … verpakt in levenswijsheden en onwijsheden wat moet ik nu verder lieve Ramses…

En daar in Gheops wacht een tombe de sarcofaag geduldig wacht op hem Hij de eens zo levensgenieter met de onnavolgbare mooie en unieke stem Onze Ramses zal ooit hier herrijzen rechtop de armen ten hemel gespreidt onder het applaus als bliksem en donder zingt hij, vecht, huil, bid, lach,werk en bewonder…

Onze liefde- een verkleedpartijtje met ranja en wat nootjes Telkens weer vroeg jij: Herken je me nog? Ik knikte maar hoopte dat jij de koffer met vermommingen eens aan de weg zou zetten.…

nog blijft de wind aan takken sleuren verbergt de aarde haar aangezicht onder 't vallend blad zieltogend hangen bloemen op half twaalf... en ik onrustig in mijn stoel als aan het sterfbed van een dierbare zoekend naar telkens weer verkeerde woorden de vergankelijkheid opgediend compleet met garnituur…

Bij het afscheid hebben we beiden een paar woorden gebruikt: “een fijne dag nog!” Al denkend: wat doe jij nou? En ik dacht nog: Nee, nee, niet praten, als je opnieuw gaat praten, gaat zij vragen stellen, een gesprek dat wordt alleen maar vervelend en ik ben een slechte luisteraar. Een gesprek: zij vindt het zogenaamd geweldig wat ik zeg, ik…

Gisteren viel er een blad omlaag. Er ontstond een gevoel. Dit is wat ze noemen “melancholiek”. Bladeren doen niet bepaald weinig moeite een melancholieke reactie uit te lokken.…

Als een junk met aanzien zocht jij naar de kick van een vrouw. Gevangen in leugens op de vlucht voor je hart. Ik wilde slechts liefde zien, jouw onschuld. En proostte het glas op ons samenzijn. Later sprak je over ontevredenheid – het groene gras bij de buren. Ik ontdekte dat jouw glas leeg genoeg was om de waarheid te omzeilen…

Zeg het dan maar niet als de waarheid je heeft vermeden zoekend naar het antwoord zeggend wat je niet laten kunt Proberend je terug te pakken kan niet zeggen wat ik zeggen wil Geef een kus op mijn hart zoals het jouwe verlangde.…

Wat ongezegd mijn mond in diepe voren open spert, die ene vraag aan jou, die in stille tonen valt en sijpelt, vorm en stemming zoekt, de lippen zwanger van het zwijgen.…

Zo klein, zo teer, zo mooi, Vol liefde, Ben jij gekomen en gegaan!…

steeds meer en meer schrijft ze de dingen aan elkaar het onmiddellijke voorbij weg van het donker de oude dichteres en al de rest is te zwaar voor het papier haar taal gaat steeds trager of ze zwijgt of legt liever haar kinderen dingen in de mond alsof haar herinneringen stranden in de vijver van haar jeugd het echoot daar als druppels…

Ik moet het onder ogen zien het is voorbij Nooit meer jij-bent-ik en nooit meer ik-ben-jij Zo vaak uit elkaar geweest maar iedere keer kwam jij terug Nooit had je genoeg aan mij alleen toch vond je jouw weg steeds terug Ik moet het durven voelen het is voorbij Nooit meer jij-bent-ik en nooit meer ik-ben-jij Zo vaak uit elkaar geweest…

De laatste druppel water verloste haar niet dorst hij te naderen zonder verlet nabij daar waar broos geluk een kringel gooide en kolkend vervloog zwijgend zag hij toe alleen, verloste niet…