De schaduwkant in rijpe vlucht wacht tot het sterven zijn naam verliest en de dood zich koudt tot het volgend seizoen in deze gedogen herinnering spreken gesloten ogen en nestelt hij zich in zijn laatste vederbos het licht breekt in stukken en valt in ’t zaagsel van dit aardse poppenspel, waar deze marionettenklucht zich verschanst…

pijn is niet erg pijn is pijn dood is erg en onomkeerbaar dood is afscheid nemen en weggaan van alles wat je kent naakt een onbekende weg inslaan alles achterlaten uit je lichaam stappen om dood te gaan heb je vertrouwen nodig je durven overgeven aan vreemde armen de weg terug vergeten…

`s Nachts kom ik mijn gestorven moeder tegen, ik spreek met haar en streel haar stil gelaat. Ik zeg haar dat ondanks ons zorgen, haar liefste kind nu sterven gaat. Dan wordt het stil zo om mij heen..... Tijd wordt voor eeuwigheid verruild. Ik vraag: wie zal dit leven missen? Dan zie ik dat mijn moeder huilt.…

Het leven leek je aan te staren. Het leek alsof je weer verder kon. De zon probeerde je op te warmen. De sterren brachten jou geluk. Toch besloot je weg te kijken. Te vermijden wat je tergde. Donkere donderwolken verschenen in je hoofd. Het bliksemende, het knetterde, het brandde. De pijn was onaanvaardbaar. geen kracht, geen hoop…

‘Tussen deze klamme stenen heb ik nog maar één doel. Mag ik uw woorden lenen, om te zeggen wat ik voel?’ De dichter antwoordde: ‘wat, beste man, is het dat ik jou op je ziekbed bieden kan?’ De zieke man sprak met rappe tong over zijn land dat hij verliet, het lage winterlicht, meeuwen en luchten, een besneeuwde dijk, de open zee, snelle…

pijnlijk traag lossen echo’s van jouw bestaan op in helende tijd…

Duizenden sterren achter dichte ogen Met vleugels stram En snavel in papieren veren Dromend van zon Zoekend naar wat goed is Een boom strekt zijn takken uit Ze vallen Bladeren van vroeger Ze vallen Zomaar zonder pardon…

Waarom koos je nou vandaag precies vandáág om weg te gaan Waarom niet gisteren of eerder dan bijvoorbeeld toen ik nog niet wist van je bestaan…

Je spleet de taal je penetreerde het water, je hield het in je handen zwervend, je gaf je over en zei dit is mijn lichaam, dat gedompeld werd, wat mij raakte, een mismaakt gevoel zonder averij, getekend door verval, eroderend in getal, vergaan tot in de schoot van dat bestaan. Je geeft niet meer om te geven in de lijnen die je trekt,…

Samen gaan wij naar de wolken, tot het laatste punt is aangebroken. Om daarna te gaan reizen, en elkander te bewijzen. Samen wachten wij op het water, tot de zon zijn glimlach weer laat zien. Want alleen dan zijn wij tevreden, om het pad te gaan vervolgen, naar beneden.…

kom laten we gaan dansen want ondanks alle energie brandt veel te klein ons vuur dus drijft er weer verdriet onder het spelen van het droevig lied op mijn gedachten bij je binnen en sprookjesbeelden die wij deelden lijken kille straten, eenzame stations van koud vertrek van veel gemis dus koester je maar aan het vuur van mijn nog niet…

na niks meer te durfen zeggen, al deze weken zwijgen moet ik het toch echt uit me krijgen er moet een einde aan komen het kan niet langer zo doorgaan want zo ben ik niet, ik heb me als iemand anders voorgedaan ik wou alles doen om je van me te laten houden ik heb alles gedaan wat je wou, ik heb mezelf nooit tegengehouden je had me…

Hij ziet haar op wit besneeuwde stranden Uitschuivende golven Beroeren witschuimend haar tedere voeten Zou willen schreeuwen Blijf! Maar beseft dat was toen Draait zich om Weglopend voor zijn herinnering.…

Een bordje met 'palliatieve zorg' erop geschreven Is op de muur gehangen. Niet lang is deze mensen nog gegeven Die verblijven op deze gangen. Rusteloos tot hun tijd is heengegaan. Die vullend met liefde en zwijgzaam leed. Er niet bij stil willen staan. En toch zo dat je het niet vergeet. Zie je kinderen door ouders omringd En ma's en…

Het zit erop. De taak is nu volbracht van schrijven van gelegenheidsgedichten. Je hebt vanaf vandaag niet meer de plichten die men steeds van de DiDeVa verwacht. Je dichterschap heeft veel teweeggebracht: van zalen vol die voor jouw dichtkunst zwichtten tot ‘kenners’ die hun pijlen op jou richtten en jou (uit jaloezie?) hebben veracht.…

Ik zie je figuur Omringd door zonnestralen Daar zo lichtjes op de muur Op het moment dat ik ga dwalen. Zie ik je schim In schaduwen verschenen, Zoekend kijk ik in het rond Voor dat je bent verdwenen. Naar jou, die altijd voor me klaarstond, Naar jou, waar ik het meest om gaf, Naar jou, die er altijd weer voor me was, Naar jou, verbleekt…

Vervreemd van deze wereld Geheel ontwricht van al haar rechten Raakte haar ziel steeds meer verloren Verloor zij uiteindelijk alles om voor te vechten Reddeloos,was ze, zo zonder ziel En geen mens zal doen begrijpen Hoe het kwam dat zij zo hard viel Of wat haar zo deed (af)wijken Want niemand had oog voor haar En dus bood niemand haar een…

Ik had het kunnen weten de tekenen waren daar aardig zelfs beleefd in plaats van lief plicht i.p.v. hartstocht -nee, niet in de badkamer komen- zei ze -ik wil ook mijn privacy- zei ze dat afgezet tegen de brute drift waarmee ze ooit liefhad Ik had het kunnen weten -ik moet je iets vertellen- zei ze hendrik…

Deze voeten maken plaats voor een ander, zij die ons beroeren. Bewegen. Voeten die rennen willen. Over het blauw van zee wat wegvalt. Wij nooit meer samen zijn.…

Het donkere water dat mijn voeten kust En de geheimen meetrekt naar Een oneindige diepte Waar ze verzwolgen en Vergeten worden Alle sporen gewist Door de niets ontziende Handen van waternimfen Die gillen als sirenes zo hoog Je dieper meesleuren met hun zang Langzaam zweef ik richting Deze blauwe hemel Waar mijn woorden Slechts uit…