Netgedichten

netgedicht (nr. 24.419):

Verzoening

Je spleet de taal
je penetreerde het water,
je hield het in je handen
zwervend, je gaf je over en zei
dit is mijn lichaam, dat
gedompeld werd, wat mij raakte,
een mismaakt gevoel zonder averij,
getekend door verval, eroderend
in getal, vergaan tot in de schoot
van dat bestaan.

Je geeft niet meer om te geven
in de lijnen die je trekt, gespoord
door de ringen van jaren, en
vertrek je naar dat laatste seizoen,
om je nog een keer op te richten,
om je de eigen verhaal te scheppen,
ontdaan van uitgebloeide bloesems,
waarin jouw waarheid niet zal zwichten,
en ben je met de dood verzoend, een
vol leven om niet opnieuw te hoeven doen.