Haar lippen zwijgen letters van nooit gesproken zinnen fluisterend ademt zij namen in de onbeschreven lucht Haar pen, zo ongeduldig schrijft het pad naar het einde traag loopt de gitzwarte inkt op haar allerlaatste benen Het sierlijke handschrift verandert heel langzaam in letters van druk woorden van wanhoop en weemoed vullen de laatste…

Het druppelde in de plas Het tinkelde in mijn hoofd Doffe dreunen Het sijpelde binnen als een bijtend zuur Maar dan zout Ik droogde uit Zonder jou los te laten En toen het regende Werd het droog…

Een kreet om aandacht In dit onfeilbare landschap De betovering is verbroken Rivieren verdrogen Tranen stromen in de meander naar De Dood…

Elke stap Is een aardverschuiving te veel Iedere beweging Metst kloven in het landschap Jouw spoor vervaagt na de zandstorm Je voetstappen verdwijnen Maar de doffe dreunen trillen na Je spoor verdampt je blijft bij mij…

dagen druppelen voorbij de luwte legt zich al weken in de lengende schaduw benevelt het aan tucht gewende wachten als een schaar sluit ik dit hoofdstuk bemoei me niet langer met de delicate onderkant van het zijn bewaar voor mijn eindeloze vriend deze laatste litanie leg mijn hoofd in de mand bij de jonge poesjes…

Laat me… wanneer kwijnende zonnestralen zich drenken in het bloed van de vergane dag de zee het wellen van haar golven langzaam laat vervagen in ‘n verstarde lach en als de wind haar wisp’ren niet meer door de blad’ren zingen kan omdat de nacht zijn deken heeft gespreid waardoor de wereld in ’t duister glijdt… leg ik mijn…

Ik vertrek zonder een kus geen hand slechts tot ziens als afscheidsgroet Maar rust dan even later mijn oog op Neer’lands kust ben ik me van de kolkende zee in mijn ziel bewust golft de branding woest haar slagen ritmisch door het hart waarin de pijn verstart als ik … mijn landje zie vervagen en toch … wend ik de steven vertrek…

In de dagen die er volgden, hield je meer van mij dan ooit van haar, en we wisten beiden zeker, we bleven altijd bij elkaar. Nu zit ik eenzaam op m'n kamer, je bent pas geleden weggegaan, maar ik zal nu sterk zijn, nee, ik laat geen enkele traan. Want ik leef ook zonder jou! Je bent me gewoon niet waard! Maar heel diep van binnen, ben…

Graag had ik je iets speciaals gegeven dat symbool staat voor jou en mij Iets wat je onthoudt je hele leven Iets waarvan je zegt dit hou ik bij Maar ik sta hier met lege handen omdat niets beantwoordt aan mijn gevoel Zelfs een diepblauwe zee met goudgele stranden kan nooit zeggen wat ik bedoel Want hoe kan iets het gevoel vervangen dat…

De manisch depressieve alpinist wist Toen de dood hem plots kwam halen Het noodlot had hem eindelijk gekist Na een leven vol toppen en vol dalen…

De koude ogen in het venster en de regen die niets vergeten zijn zoals jij en je woorden wanneer ik niet meer weet waar je bent gebleven en elk venster in de regen alles weer wakker maakt wat ik met gevonden dromen wil vergeten…

Wanneer mijn hart niet meer klopt zoals het kloppen moet, wanneer mijn adem niet meer stokt als ik je zie, wanneer dat alles verdwenen is, zeg ik GÁ, dan wordt je niet meer gemist!…

Ik voel je om me heen je bent weg, maar niet verdwenen in het kloppen van mijn hart ben je dichtbij gebleven ik ben nooit meer alleen eeuwig zit je vastgeplakt als een schaduw aan mijn zij en volg je al mijn stappen soms als ik zachtjes ween voel ik me bedonderd geen troostend lichaam alleen een dood verleden maar toch… ik voel je…

jij gaat straks weg, voor een tijdje... ik kan je moeilijk laten gaan schat 't spijt me maar ik moet je maar vrolijk uitzwaaien naar huis gaan - misschien maar eens 't gras maaien en m'n zorgen laten staan de knuffel en het vaarwel je komt vast terug... schat je moet wel want zonder jou kan ik niet leven, je moeder wacht daar…

ik hou mij vast aan de reling steeds verder uiteen in onderdelen zwaargewond aan het hoofd woorden rijden zich klem in de korst van mijn keel ze hebben verleerd hoe een vrouw planmatig te bedaren het onvermogen is totaal verdwaasd kijk ik naar hemel en aarde mijn klamme voeten vatten vuur rook verast de kleur van mijn…

het vaderhuis herbergt de levenden slechts voor even in de tijd voordat ze vergeefs bescherming zoeken onder andere daken voordat het huis de doden zamelt in zijn stenen voordat de vader de levenden achterlaat voor eeuwig de doden meeneemt huis-zonder-vader: stenen…

Fluisterend is de schaduw een lied van woorden en momenten die je zocht toen je stem alleen maar in stilte sprak en ik afscheid wilde nemen met de woorden die ik nooit zou kunnen zingen.…

Ik draai me om, geef een vlugge kus op je wang - dag jij - Je glimlach blijft maar brengt een stilte in je ogen. Ik ontvlucht je gewilde handen, vermijd zo het naderend afscheid. Even dat moment van onzeker zijn, van pijnlijke, zoete geuren, van neerduiken in een vreemd, warm gevoel. Ik draai me nog een keer om, Zacht streelt…

Wanneer ik zal gaan, wil ik geen tranen op je gezicht. Denk aan de lichte dagen die ik heb liefgehad, hou van mijn dromen ook al was ik nog zo zwak. Wanneer ik heen zal gaan, wil ik geen duisternis in je ogen. Denk aan de fluisterende nachten die ik heb gedicht, open mijn stille woorden ook al verlang ik naar het witte licht. Wanneer…

in het laatste uur voordat ze stierf schreef ze alles van zich af maar ook toen kon ze niet uiten waarom ze niet om leven gaf in het eerste uur na haar verscheiden las hij alles wat zij schreef en postuum nam hij haar kwalijk dat zij het antwoord schuldig bleef…