Hoe hard kan je rennen, hoe hard ren je weg van mij. Hoe laat jij je kennen, ren je jezelf nu voorbij? Ren maar zo hard als je kan sneller dan voeten kunnen dragen. Hoe hard kon je alweer rennen? Of sta je helemaal lam. Ren maar weg van je eigen, ren dan, zo hard je kan ooit kom je jezelf eens tegen waarom ren je zo hard weg…

En vanaf nu nooit meer zeggen niet meer zeggen dat het er niet toe doet dat ik er niet toe doe ik heb behoorlijk veel te zeggen en al zeg ik het niet altijd goed wat ik nu zeg, dat doet ertoe ‘k Wou zeggen dat ik ooit eens wist hoe oorlog om kon slaan in vrede en dat, toen bleek da’k me had vergist, ik als hardste heb gebeden om weer te…

Schuimvlokken waaien tegen jouw gezicht Een schicht breekt het zwart In flakkerende scherven Ergens boven de sneeuwtoppen van het oosten. Storm strijkt de flanken glad Wist de hoefsporen van de steenbok Die vlucht in de sparren Voor de hefschroef Een piloot in ademnood De lens van 'National Geographic' We verdwalen in geruchten. De…

Zoveel mensen, evenveel gedichten Schrijven om hun leed te verlichten Of anderen te laten zwichten Voor de liefde die ze op hen richten Zoveel dingen om over te schrijven Haat, verlies, geluk, liefde bedrijven Zou graag willen meedoen met diegenen Als ik die gevoelens maar even kon lenen Heb die gevoelens niet gevoeld Ervaringen niet meegemaakt…

maak 't liefste, beter een laatste valt me hoog maak m'n droogte ziedend kiem mijn zaden vlak ontdoe je schoonte, naar onschuld blauwe weiden - je vloeit uit mijn handen, grip graait je niet uit mijn handen, ren rot ren los gelaten nacht en sterren tegemoet…

Denkend aan Leiden, zie ik bruisende kroegen En terrassen aan de waterlijn staan Studentenhuizen, een rommelige kamer Horend bij je studentenbestaan Studeren doe je, om punten te halen Een titel, mooie toekomst in ’t verschiet Een tentamen verpest, is soms wat balen Maar ’s avonds sociëteit, weg tijd’lijk verdriet Afgestudeerd, een baan…

je hebt je weg met woorden je woordeloze weg je hebt je tegen dralen beschermd een valstrook breed je hebt een weg met worden een wollen tegenzin je spint je ronde ronnend je spint je vallend vals…

Voor professor Hentrich Het verleden is het laatste wat we weten, overwinning tijd op het grote vergeten, dat onzichtbaar in onze rug beweegt, terwijl we in het heden klimmen dooft het vergeten licht in ons hoofd steelt op kousenvoeten in het donker kostbare beelden, fluisterwoorden, de tranen van je meest dierbare – vergeten eet de…

je spat uit het ogenblik zelf niet gewekt de straat nat, glad weerspiegeling tram onder je raam en dan: stoned op een meter van de televisie dichtbij visie zak patat, dag drie Ik kriebel over haar buik, bop in haar navel, plop haar schaamte open Kus mezelf, zes jaar later weer Spattend in dit blikken spat blik…

Werkelijker is de werkelijkheid nooit meer geweest Het veer zweeg bedeesd: nacht had dichte mist meegenomen waarin de overkant was omgekomen een lantaarnlicht had het overleefd In het restant rivier was ruis, splinters hemel, afgedaald op een meteorologische schaal. De stilte was hier thuis, wassend vanuit de straten…

Vroeger was er geen tv, toch waren we allemaal tevree. Op de radio een hoorspel, nou, dan wist je het wel. Een half uur even stil zijn. het was gezellig en fijn. Met doppinda"s op een oude krant, een beker warme choco in je hand. Zaten we gezellig bij elkaar, ik was misschien zo"n negen jaar. maar herinner me het nog goed. Met een warme…

ik zit de zon schijnt over velden zover achter mijn gezicht ik keer in luwte achterover gedachten stromen uit het licht van gouden kleuren zie ik sporen ver weerkaatsend in een dal ingeperkt door de flarden van een jeugdig ideaal beelden stemmen in mijn denken door het weelderig gegroei hoor ik ruisen…

De vraag verwisselt van gedaante Zou ze genoeg van zichzelf hebben om hem uit zijn gedachten te redden, zou haar aandacht die troost zijn voor droge tranen zonder verdriet zou haar geduld blijven wachten tot ze nogmaals komen, en nogmaals Zou ze met haar nuchterheid nooit een droom een klap verkopen zou ze het kwaad weghouden van paden…

Pijn... om wat had kunnen zijn toch vertrouwen om wat nog komen gaat blijdschap om wat nu is die pijn om wat had kunnen zijn…

een droom waarin het licht in het midden is je rent vol hoop om te krijgen wat je zoekt het lijkt alsof je niet verder komt dan dit alles is groter, hoger dan jij je kijkt omhoog dan weer naar het licht in het midden van de ronde vol vuur ren je door, de hoop van alles is daar…

Zit je net te eten, gaat de telefoon. Alles willen ze van je weten, want dat vinden ze gewoon. Willen weten welke krant je leest, Nou dan is het bij ons geheid al "feest" Het eten wordt koud en alles loopt fout. Steeds maar weer die telefoon er tussendoor. Sorry mevrouw, dat ik u even stoor, u zat zeker net te eten, nou als ze dat wel weten…

Heloïse staat in de badkamer die rimpelt als water nu de hand het elastiek uit haar haar neemt en het halflang donker in de ruimte waaiert Ze trekt haar t-shirt zonder opdruk uit, terwijl droomtijd rond haar spint: stilte, afwezigheid avond om schouders, schouderbladen, rug en welvende wervel Vrachtwagengeluiden aan het raam…

Een mens, een roos gelijk fijne bladen, zoete geuren maar met doornen die steken, verborgen achter prachtige kleuren. Een mens, een vlinder gelijk vluchtig vliegt hij, weg van de waarheid weg van kwetsende woorden want zo is een mens, voor altijd...…

De angst slaat me soms om het hart, als ik denk aan zoveel keren, toen ik het ook zo breed niet had. Ik haal me zo weer voor de geest hoe het bij ons ook is geweest. Kind'ren op versleten schoenen, veel te kort, hun lange jas. Elke keer die snoetjes boenen, altijd veel te krap bij kas. Nooit eens kunnen zeggen: kind je krijgt van mij een…

Soms, zoals nu, denk ik mezelf aan een avondmeer, golfslag eenvoudig zonder sprookjes, een wereld waarin nacht valt met overgebleven lichten, oranje, likkend aan het water een auto in de verte en ik alleen aan de oever onder de bomen met gedachten die niets vinden geen zinnen uit losse woorden niets dan woorden die haar zoeken in vergane…