Vroeger
De angst slaat me soms om het hart,
als ik denk aan zoveel keren,
toen ik het ook zo breed niet had.
Ik haal me zo weer voor de geest
hoe het bij ons ook is geweest.
Kind'ren op versleten schoenen,
veel te kort, hun lange jas.
Elke keer die snoetjes boenen,
altijd veel te krap bij kas.
Nooit eens kunnen zeggen:
kind je krijgt van mij een pop,
altijd uit moeten leggen;
mama's centjes zijn weer op.
Niet op gym of and're sport.
Toch deed ik ze nooit te kort.
Veel liefde heb ik ze kunnen geven,
liefde voor hun hele leven.
Ze hebben mij de armoe nooit verweten,
altijd was er iets te eten.
Mijn kinderen zijn nu volwassen mensen,
hebben niets te klagen of te wensen.
Dankbaar ben ik voor hun leven,
dat ik ze eens mocht geven.
Inzender: janny, 27 september 2003
Geplaatst in de categorie: algemeen