Haar natte billen
Werkelijker is de werkelijkheid
nooit meer geweest
Het veer zweeg bedeesd:
nacht had dichte mist meegenomen
waarin de overkant was omgekomen
een lantaarnlicht had het overleefd
In het restant rivier was ruis,
splinters hemel, afgedaald
op een meteorologische schaal.
De stilte was hier thuis,
wassend vanuit de straten
achter ons, van over de daken,
schurkend tegen het water
bijna als liefde in theater
Weer naar binnen. De veerbodem
blinkt scherp onder onze voeten
die het metalen einde groeten -
ja, dit scheep is verboden
maar hoe is dit te weerstaan,
als ik dat al zou willen,
het natte dek onder haar billen
en ons zwijgen ten overstaan
van de oever die niet meer bestaat
zich aan een verbeelding overlaat,
dat we hier ons brood breken
- ooit - en daarna oversteken
Geplaatst in de categorie: algemeen