waar woorden schuren verschralen relaties tot onvruchtbare grond [senryu] foto: Martien Montanus…

Ik moet mijn leven leven niemand doet dat voor mij Elke keuze goed overwegen mijn mind weer open en vrij Ik moet beslissingen nemen en de juiste wegen kiezen Moet genieten van elke dag mezelf nooit meer verliezen Soms voelt het wel eenzaam als je er dan alleen voor staat Maar het begint wel te wennen merk dat het steeds beter gaat…

Ik zoek ik in jouw ogen want de tijd die slijt Naar de kern van je ziel in het leven dat jij leid Ik wil je doorgronden jouw hart weer horen Je gedachten ontrafelen als nimmer te voren… Ik wil jou gelukkig zien je hand gevouwen in de mijne Dat je gaat waarvoor je staat en niet langzaam weg zal kwijnen Ik zoek ik in mijn ogen want…

[Fietsend naar zijn werk, passeert Anton Korteweg elke dag twee tunnels (tussen Leiden en Den Haag). Op de eerste ontmoet hij om 8h20 de woorden: "Astrid, I love you". Om 8h30 passeert hij de tweede tunnel en ziet staan: "Astrid skelethoer. Negative erection". Deze steeds weerkerende dagelijkse realiteit inspireerde hem tot volgend gedicht…

De zeewind waait door mijn haren eenzaam loop ik langs het strand De golven zijn wild en niet te bedaren mijn voetstappen laten sporen achter in het zand Een moment sta ik even stil adem de frisse zeelucht in De zon gaat onder en het wordt kil ik slenter terug naar het begin De zon zakt verder achter de horizon ik geniet enorm van dit tafereel…

Hoor mijn hulpkreet, wees mijn klankbord zie mij in kleur, niet in zwart/wit Voel wat ik voel denk mijn gedachten Sta in mijn schoenen, verplaats je in mij oordeel dan milder en vraag jezelf af Wil ze mijn hulp, kan ze het niet zelf? antwoord op die vraag, weet ik alleen Dus..hoor mijn hulpkreet en wees mijn klankbord denk mijn gedachten…

Schaduw tekent nog altijd je ogen al is je jeugd reeds lang voorbij elk gevoel wordt nog gekoesterd gisteren is nog steeds zo dichtbij. Laat wat eens is geweest een mooie herinnering zijn, ontplooi je gevoel durf weer te dromen in een toekomst van nu en morgen.…

Als je me zoekt kan je me vinden waar ook mijn woorden zijn. Stilte zal je daar ook horen als ik graag even mezelf wil zijn. Wil je weten hoe ik me voel wat er zoal leeft diep in mij. Lees dan mijn woorden daarin verwoord ik wat ik niet zeggen kan.…

rimpels verdwijnen daar waar de steen zeer geraakt de bodem opzoekt [senryu]…

ik drijf naar zoete wateren vanuit het verdorde land waar het aangeslagen meer nog steeds zout is gekleurd omringd met vergankelijk riet mijn tijd lijkt daar verbeurd de stroming zingt kussend zowel ter linker- als rechter zijde de strelende oeverkant fluistert zacht over het groen dat wacht in het verschiet kilte verliest een ondoorzichtig…

jij bent er niet bij of toch… misschien lijkt dat maar zo rond de warmte de kamers van mijn hart tref ik je nog daar geef ik je mijn geschreven verzen ervaar ik nog de band melancholie drijft werkt zich ongemerkt wat naar de bovenkant en in die tuin daar spellen mijn ogen de letters van je naam de zwarte lijnen op grijs…

"Lieve berichtjes" zijn berichtjes met lieve woorden gedachten, gezegdes, grollen en grappen die vooral de liefde verklappen haperingen overlappen die vooral de mensheid laten mengen blijdschap en blijfschap willen brengen in iedere man in iedere vrouw in iedere jongen in ieder meisje zoals jij en zo'n berichtje maken maakt mij…

Waar gedachten zweven als spinrag in de wind in het spoor van een vogel op weg naar de horizon. Waar alles achter wordt gelaten wat eens is geweest toen er tranen stroomden is er nog steeds het leven dat oude wonden zal genezen.…

Je moet hem horen al op een uitverkoren tak hij is zo merel…

Tussen twee rumoerige dagen een lange lege stille nacht, in mijn vermoeide kop de vragen die ik in stilte overdacht. Hoe anders is het toch gelopen vreemd kan toch het leven gaan, wat is er stil uit weggeslopen waarom met lege handen staan? Hoe hard zijn de bevroren woorden hoe leeg kan zijn een ogenblik, wat was 't dat dit alles verstoorde…

hij stond en groette de viooltjes zachter ging zijn zucht langs lieve namen in een duister gemoed- de dagen telden niet meer zijn liefde wel, dat gold en bracht zijn ogen terug naar nu ik stond in mijn respect liet een glimlach boven drijven (zonder schroom verviel ze tot mijn warme woorden) toen de zon wat mooier scheen verdween zijn droomloze…

Een pracht van een kruin een diameter van tien onwrikbaar zijn stam een moeraseik op het plein en nu nou ja een rond punt…

de gespen van gedragen sandalen hebben het vlees verwond, het schoeisel terzijde gelegd het bloed gedept met liefde zo ook verpleegd met bloemen doch de lucht klaart ook vandaag en zoek ik naar passende stappers waarmee ik de gaard kan bezoeken waar de al gestorven bloeisels zich rijpen naar de aard van appels ergens voel ik het weer…

soms gebeurt er teveel tegelijk in een mensenleven en moet je al is het maar heel even diep ademhalen en vertrouwen houen, ondanks het rouwen om verlies verlies , op diverse manieren ondergaan waarna je hoe dan ook zonder die ander verder zult gaan. een man, een vrouw,…

verhullen gaat niet meer ouder en wijzer weet ik nu de wegen naar jouw hart geen nieuwe drempels meer of stroeve hindernissen geen uitvlucht, zijweg of verlaat excuus nee, tot een weerzien komt het niet hooguit nog tot verwondering en hoe ik in gedachten toch nog struikel…