ik legde je in het afscheid en in het begin vouwde je lijf samen dicht tegen mij aan de warmte deed mij nachten en dagen overslaan nimmer zou ik jou in mijn dromen laten gaan ik geloofde dat de zon mij wakker kraaide en mijn liefde voor jou zacht spinde in mijn heide stille huis werd ik het meisje van zestien en al het innerlijke…

Kijk het eelt in mijn handen Ontstaan met keihard werken Hanterend de slopershamer Bij het afbreken van kerken Moge ik het tot aan mijn dood toe doen Gewraakt zijn hardheid en natte zoen Handen tastend onder mijn witte buis Snikkend toegelaten bij het heilige kruis Bij de gratie van gezegend te zijn Onder de mantel van het geloof De vunzige…

zwart krullen donkere wolken geen zilveren lijntjes boosaardigheid sluipt in als egoïsme opkruipt ademhalen benauwend is huiveringwekkend de stilte die valt als woorden genegeerd worden een deur knalt dicht keukenkastjes klapperen storm op tilt…

Geloof mij, als ik zeg, dat geloof in de mens, ongelofelijk wordt, want geloof in de mens wordt ongelofelijk, als je ziet, hoeveel geloof er nodig is om iemand te geloven die liegt dat ie barst, niet te geloven toch?…

omdat jij jij bent omdat ik ik ben en wij geen samen worden loopt hier ons pad dood ik verlaat de verwarring tussen jou en mij spijt voegt en doet er niets toe deze liefde vloekte bij onze huidige kleur…

De herfst gaat weer komen. Dan onstaan er weer gekleurde bladeren aan de bomen. En in het bos komen weer paddestoelen en veel mos.... Het is een mooi jaargetij. Maar toch maakt de zomer mij het meeste blij!…

'De zeilboot stoot stoer door de golven heen, het is een machtig gezicht, hoe groots dit zicht! Als leven ook zo zou zijn, was ik een gezegend mens maar ik knik met mijn knieën vanwege Mijn dikke buik. Daarnaast ben ik ook eigenlijk bang als een haas. Niks is wat het lijkt, daar ben ik achter gekomen toen ik groot werd, het groot zijn vraagt…

buiten zomert het binnen bevriezen woorden ijzig blijft het stil…

De zon gaat verdwijnen.... de maan gaat schijnen en ik ga heerlijk dromen...…

dwars over land, in gratie, mooier dan de bloemen die zo onderdanig kleine tronen boden ze bleef maar dwalen haar kleine voeten raakten slechts de zoetste grond, verfijnd geurig langs kleuren en de schaduwen van vogels vloog ze, als een ademtocht vol leven en heel even gaf ze ons een glimlach, want heel even bleef ze, als een mijmering…

de kraan lekt secondes stil is het in de kamer, de kraan lekt secondes, akelig stil is het hier. de kraan lekt secondes, het is om te huilen, de kraan lekt secondes, ik ben depressief, de kraan lekt secondes, het lijkt wel een eeuwigheid, de kraan lekt secondes, ik denk aan mijn geliefde, de kraan lekt secondes, ik doe de kraan…

daar zit ze haar handen zoekend in haar schoot dan weer gevouwen het licht van de schemerlamp schaduwt op haar gezicht ze zit daar maar ze wacht meisje, mijn meisje huilt haar hart met droge ogen…

ik voel me alleen ik voel me verloren toch met zoveel mensen om me heen iedereen die me kan storen maar niemand ziet me staan iedereen gaat gewoon z'n eigen weg ik zou net zo goed weg kunnen gaan.…

stille dagen leng ik aan met loze uren eindigheid verraadt zich toch wel door het knarsen van het grind verstand laat los het moedeloze pogen door het kabbelen van de stroom komt vaak de mooiste steen weer boven…

Mijn leventje werd wat saai, zelfs zuur Afgelopen week, werd het een laaiend vuur. De spetterende vlammen, knalden in het rond Mijn hartje veert op, is dit wel gezond? Passie, intens geluk, mijn ogen zijn nu wijd open Eindelijk mezelf zijn, zelfzeker in het felle zonlicht lopen. Dit kersverse, prille leven, bevalt me best en het is reuze…

Vergeet voor even je zorgen Ga je samen dansen, jij en mij? Dansen zonder morgen Want ik ben gewoon een beetje blij…

In een woestijn van gedachten Kwam een wervelwind opzetten Terwijl hij mijn hart zou veroveren Vergat ik wie ik was En stond ik verstijfd Ten midden van vliegende zandkorrels…

warmgolvend ademt de muziek in haar bloed woorden zijn meer dan alleen maar zinnen ze voelt ze danst ze droomt heupwiegend met haar 't fluisteren van de wind het ritme van de regen de schaduw van zon en maan…

onverhoeds neemt eenzaamheid bezit, veegt alle woorden uit van binnen, waardoor niets rest dan... kille leemte…

blijheid breekt wolken zonovergoten glim je stralend kleurt de dag…