wandelend in jouw jas begeef ik me stapvoets over gladde wegen voel hoe jouw warmte me behoedt tegen kou en onzekerheid toch steeds weer bij me leef jij door in eeuwigheid naast me…

een misstreven om met kwast en verf het volmaakte van realiteit vast te leggen hoe hard ze het ook probeerde er was enkel haar eigen wereld die op het doek verscheen…

Kom tot bezinning Blijf niet hopen Op dat wat nooit meer komt Scheer je weg Jij spookgedachten Geloof toch niet Dat je ooit weer Samenkomt…

Gewapend met de geneugten van de nacht nog in mijn lendenen volg ik jouw opstaan als een horige, die van de duisternis had gesnoept zoete eigenaardigheden herinnerden mij dat jij het kind was van een teler aardappelrooier spruitenplukker en rooms-katholiek en jouw moeder die niet schroomde om met gejank mijn feestmaal te verpesten en ‘…

ik heb een liefde verslapen om kuiltjes-wangen te kussen goedlachs aan de hand van vergeelde foto’s kantel ik, als ware opstandig zonder gebaren met droge ogen als ik wakker lig bij maanlicht weerspiegelt alles misschien, misschien was jij er gisteren wel onopvallend maar waakzaam tot diep in de nacht bemin, bemint, beminnend…

Waar! Waar kan ik heen? Waar zal ik staan? Waar iemand me hoort. Waar iemand me ziet. Waar iemand me ruikt. Waar iemand mij voelt. Waar iemand zegt, je mag er zijn! Daar zal ik staan!…

in haar hand een pen wat nadenkend speelde ze er mee voor haar lag het dikke boek ooit schreven ze het samen daarna leek de inkt op te zijn dus hadden ze het boek gesloten soms had ze het even ter hand genomen om er even aan te ruiken de geur van herinneringen te proeven maar nee, het boek bleef dicht tot op die ene middag in december…

Vandaag gaat alles anders lopen Een nieuwe stap die wordt gezet Geestverruimend, nieuw en open Niets wat me nog belet ’t Zal me heel wat moeite kosten Om de ene stap te gaan Maar ik hoop dat ’t me zal helpen Los te laten, weer in de wereld staan Jaren heb ik het verdrongen In een web van veel verdriet Dit gaat nu met rasse sprongen Terug…

zij lag in zijn armen speelde met de krulhaartjes op zijn borst verzaligd dromend hij had zo zijn gedachten ver weg van haar…

Ik ben op zoek naar 't innerlijk zwijgen de stilte, die geen woord meer vraagt het strelend zoenen dat mijn mond behaagt het in zonneschemer eindeloos verdwijnen. Verdieping in de geur van leed en lijf dobberend op oceanische rust reuzehand die warm mijn huid weer kust verstrengelde éénwording is buiten kijf. Witte duif in 't blinkend…

De dodelijke angel in het spergebied laat sporen na, ijskoud bloed, en er zijn geen takken om het uit te wissen. Je gaf de paarden voer en met de varkens heb je gedineerd, een zomerpark vol bessen en papavers, vermoord, door de gifwolk uit het zwarte woud, je oneindige stem, klank van een sprookjesfee, is weggeëbd naar het gebied van Thanatos…

Ongehoorde woorden lawaai dat er op volgt Diepte in de duisternis gedachten worden verzwolgd Een ongemerkte pijn in diepe lagen verborgen Ze mogen toch niet zijn dus het gaat verloren De liefde die er was is nergens meer te vinden Niet meer te bekennen om je te verblinden Dus alles is hier kwijt om niet meer terug te keren Overal vind…

wat had je me geantwoord onderweg stil naast me zittend bestemming zo bekend waneer de geur van aftershave herinnering doet leven aan uitgeslapen liefdevol zacht schurend langs je jas of toch de pas gerijpte velden met een daarboven aarzelende zon de zo vertrouwde horizon uit je jeugd de grijze toren zou het dan de rilling zijn de…

draag me door de nacht wat maakt het uit goed of fout blijf bij me vannacht ik wil niet alleen zijn nu in deze donkere uren draag me door de nacht houdt me vast vraag me niets kus me zacht draag me door de nacht vrij met me tot de morgendauw…

de maan glinstert in een bleke schelp de sterren zwemmen als lichtjes in deze donkere nacht een nacht van wijn en fylosofische dromen om tegen de morgen koud wakker te schrikken met het krijsen van de meeuwen verveeld met de gedachten van de voorbije nacht de pijn opnieuw netjes in je binnenste verpakt…

soms is alles donker en stil donkergrijs en kil niets dat nog wil alleen en stil in huis geen geluiden te horen niemand gaat me storen in dit donker en stil hoe hard ik ook gil hoe graag ik ook wil niemand zegt sst stil ze slaapt straks is het weer licht het einde in zicht zal het duidelijk zijn rauw en bezeerd van deze pijn…

Slijmerig modder Afgebroken zwakke tak Gifruikende sloot Bruine bladerdrap Vies vuil grijze Tegel Zwart moordend asfalt Verloren geliefden Huilende zielen Verdwijn Maagdelijk wit Onder Grote vlokken Spierwit verdwenen.…

soms zonder onbespiede ogen die blikken brokkelt er een steentje af van de door haar opgebouwde muur laat ze de fluister toe bevangen in een droomland van verlangen het zou zo anders kunnen zijn slaat ze koesterend haar warme dekbed om zich heen als ze maar weer durfde dan weer sluit ze het gordijn stapt terug in haar echte wereld…

sommige avonden vallen pas wanneer de liefde zich heeft neergelegd in het niemandsland van mijmeren verstopte dromen die niet verder gaan dan de volgende slok of een lopende zin om toch nog de kunst te verstaan dat te verbeelden op een krimpend eiland waar niets verder komt dan een kort weekend…

vanuit haar ivoren toren regeert ze over haar onderdanen wie danig uit de pas loopt straft ze af met haar hautaine blik die als ze kon doden heel veel graven zou delven op haar dodenakker waar levend begraven slachtoffers nog immer knekelen en in de nacht hun botten laten rammelen vuurspugend uit ingekaste holle ogen met eendere schedels…