het wit van waanzin scherpt de muren rondom mijn burcht ik ben een waker zonder gevolg dit slot troeft de regisseur het tot munt geslagen lot af en reist de hemel door in exploderend puin zou god zijn nagels breken aan onreligieuze voorspellingen die zonder enige vorm van waarneembaarheid zijn schaduw werpt over het verwoeste land waar liefde…

nooit meer zal zijn wat was wat blijft is wat je zei wat wij blijven is wat wij zien in de zon die wolken licht geeft in het feest van dromen waarin jij waarin ik wacht drinken wij op de liefde de liefde van ons leven vannacht…

jaren tuurde hij het heelal afspeurend ontdekkend nieuwsgierig het glas nog verder geslepen de focus afstand bepaald toen kwamen ze in beeld! Io, Europa, Ganymedes en Callisto hij was de eerste die hen aanschouwde 1610 schreef de kalender en het bliksemde wederom! deze cycloop onder de ontdekkers schittert ook nu nog als ik in een…

(voor André Kuipers) Je draait soepel in het rond als een goudvis in zijn kom, je ruimtehuis bevalt je goed, terwijl je vrolijk reageert op de aardse vragen van familieleden en verslaggevers, verberg je als een ware joker de pijn in je hart over de vervuilde en vernietigde delen van de aardbol, die je haarfijn kunt waarnemen, net als God…

al wat is draait om eendere ellende binnen en buiten, bollen en bellen in bruisende bubbels ballen kleinere samen ze dijen en duwen hun opgebroken golven krimpen ook weer in of spatten pats uiteen om vervolgens op te gaan in nieuw verband deels ontleed in een bad verhullend schuim laat ik deze samenhang een tijd verdrijven…

De voorpost Aarde is slechts een vermoeden van de werkelijke beschaving in dit universum……

voelen alsof als tijd verstilt en jij en ik vervreemd in elkaars ogen zien alsof het onmogelijke echt bestaat beslaat onze blik zoemen de rozen rode in ons hoofd alsof tijd tussen ons niet was en wij alleen maar zijn omdat ik denk dat ik bij jou ben en jij bij mij als wij eigenlijk als vreemden bij elkaar zijn…

achter donkerrode manen versluieren sterren donkerzwart alsof we hier liggen zonder dat we zijn zonder de gratie van wie we waren donkerrood onbetekenend schijnen wij de maan in elkaars hart is donkerrood donkerzwart…

meer dan waar is beloven woorden als kussen adem in adem verandert als woorden in verlaten tijd landen zonder spijt…

in het verhaal dat verdwaalt niet ophoudt ondanks het zout op mijn wang vergeten wij de jaloezie is de passie alsof niemand er toe doet kus je zoet overal maar vooral mijn ziel als ik voor je kniel vallend als een engel…

Man noch vrouw Planeet noch ster Maar het verdrietigst wel misschien Steeds korte tijd voor vol aangezien…

spinnend aan het wiel der tijden wentelend in het dradenspel lijnen met verzilverde zijden flonkerend in een hemelse hel draaiend in planeten banen spugend met het draken vuur centrum van je eigen manen leegte kent geen levensduur vlammend aan de aardse hemel brenger van het nieuwe licht schreeuwend in het hels gewemel onweer donder…

gevoelloos geschreven zonder woorden eindeloos leeg vrij van banden bandeloos verloren zonder je hand in mijn huid je ziel in mijn hart je traan in mijn oog drogen tranen als was verstilt mijn huid jouw hand mijn hart in onze ziel…

Ik zing een liedje voor mijn kleine ster wat sta je vandaag toch mijlenver ik kan je amper zien kun je iets lager komen staan misschien ik wil zo graag naar je kijken ook al ben je niet te bereiken maar voor mij heeft het een doel jij geeft mij een warm gevoel bedankt speciale ster tot morgen, sta als het even kan dan niet zo ver!…

woorden zonder woorden spreken sprakeloos tegen warme adem in in tegengestelde richtingen kijken ogen onwetend zonder begin eindeloos verlangend tegen al het weten in zonder einde eindeloos dromend samen in eenzaamheid dromend van het begin…

lilablauw sluiert door ramen samen kijken donkere ogen tot ze mijn ziel beroeren handen mijn zijn tot in mijn denken mijn wezen lilablauw sluiert mijn hart licht licht lilablauwe lucht stroomt mijn kroon in mijn ogen glimlach om mijn mond om niets dan de herinnering het leven opent…

hij zingt vannacht een wandelliedje tegen de maan of voor wie er verder nog luistert hoor hoe zij fluistert: kom laat je maar gaan graag niet te zacht want ik wil alles horen wat je hebt bedacht ik schijn je ondertussen wel bij in het duister hij zingt vannacht een droomliedje tegen de maan en voelt zich bijna zelf een ster…

De rode knecht verhaast zich met demonen hemellichaam zonder borst fakirbed voor kindse bevalling venus stremsel van de macht heeft de melkweg drooggelegd demonen lachen zich tot barsten verbeten zuigeling aan je navelstreng geworden tot de rode knecht vrijerig met vele manen wordt de kosmos stilgelegd…

Aan de vijver, waar ik wacht zie ik van oneindig ver licht weerkaatsen van een ster in de spiegel van de nacht. Op zijn wieken brengt de wind met een toenemend geruis de geluiden om hun huis het vertrouwd geknars van grind als wie ‘t buitenlicht ontstak kalm terugkeert op zijn schreden. 'Zal ze kijken, daar beneden?’ Ik herken de stem…

was je maar dichter in mij verder dan alles in mij verder verdwaald in mij zomaar hier dichter bij mij…