inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 40.228):

STER

Aan de vijver, waar ik wacht
zie ik van oneindig ver
licht weerkaatsen van een ster
in de spiegel van de nacht.

Op zijn wieken brengt de wind
met een toenemend geruis
de geluiden om hun huis
het vertrouwd geknars van grind
als wie ‘t buitenlicht ontstak
kalm terugkeert op zijn schreden.
'Zal ze kijken, daar beneden?’
Ik herken de stem van Yak.

’Zal ze even aan ons denken
bij ons zitten onder 't raam
weten weer haar oude naam
in de kom de yonnah schenken
die tezamen met ons drinken
en vergeten wat ons scheidde
uitkijken over de weide
waar de zilverklokjes blinken?’

’t Is, al zijn wij even samen
reeds miljoenen eeuwen later.
Hrorh heette mijn witte kater.
Kijk, zijn oog achter de ramen
knijpt hij toe en dan begint
in die uithoek van 't heelal
waar hun huis staat in het dal
een sonoor geluid: hij spint.

Nu wordt het te koud daarboven
en ze sluiten de gordijnen.
Daarna zal de ster verdwijnen
als ze ’t buitenlicht weer doven.


Zie ook: http://www.bloggen.be/ikdenkhetmijne

Schrijver: Katja Bruning, 9 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: heelal

3.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 216

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)