Echte liefde Kan alleen ontstaan Wanneer de ziel Onbevreesd is En wanneer je weet Dat het materiaal Om mee lief te hebben De kracht van Je gevoelens Waarmee je kunt Geven en ontvangen In jezelf Te vinden is…

Het broeien in zijn haarden van verzet werd zij, virus dat in hem haar groei bereikt, stuwing die doorheen woorden groeit tot wet, zwart die zij aan de universa eikt, en stof met haar fataal festijn verrijkt: een zuchten dat hen mond aan mond ontgaat, het git dat zich ontplooit tot dageraad. Het was niets, geheel van zin ontheven, verwenst bestaan…

Het gaat niet alleen om stilte om je heen want het heeft ook een eigen geheim, mysterie Laat je ten volle genieten in een moment van vrede De ogen gesloten tot wanneer een droom je zal ontvoeren. De ziel van het geluid loopt verdwaald rond Een nacht waarin de lichtpuntjes gefilterd worden Levendig en vrij, maar ook ieder op zijn of haar manier…

Zachtjes, het voelt haar weer. Het wil haar niet meer raken, zijn wil verzaakt aan ’t willen. Als stilte breekt, beheerst gebrek het lied. Als het zwijgt, zal zij weerom verstillen. Strijd. Er komt geen rust door niets te willen. Het wordt paljas en struint doorheen haar dag, het wil al lippen zoenen rond haar lach. Maar wat er groeit moet worden…

Jouw leven ruist nog in mij, in mijn gedachten denk je met mijn vragen mee hoor ik uitspraken die je ooit deed .....Jouw leven ruist nog .....in mij, in mijn gevoelens .....beweeg je met mijn bloed mee .....voel ik je stromen door mijn hart Jouw leven ruist nog thuis, alsof je aanwezig bent de warmte van jouw lichaam ergens tastbaar…

Ik ben gevallen En heb pijn Behoefte Aan wat Steun en troost Wat de pijn Verzacht Wil je Even langs komen? Dit gewoon Durven vragen Zonder me bezwaard Te voelen Is een leerproces Daarbij ook : Dat ik Mijn gevoel Serieus ga nemen Waardoor Ik liever Voor mezelf Kan zijn…

Zij zien de kinderen die joelen op kraaiende peuters, hun roodhuidenkeel opengesperd en de oudjes steunend op bouwval. “O weet je nog het zandkasteel toekomst” zegt zij, en hij: ”er zijn te veel ratten”. Hij bibbert en slijmt. Te hevig de zomer komt klaar, zon angelt stevig in ’t Avondland zijn gif van de hitte. De wet bliksemt neer. “Maskeer…

Zie Ik je Nog eens Kom Je nog Eens langs Ik zou Je graag Nog eens zien En je even Vasthouden…

LAIS, in zwart herboren schittering, is git, haar lijf en lach negeert het licht: het zijn is haar te min, belediging van hoe het haar tot leesbaarheid verdicht, virus in de waan van recht, schap en plicht. Het legt haar schouders bloot, haar zucht is zijn festijn, het likt en drinkt haar lijf als wijn. ’t Moment kan dan tot niets in haar vergaan…

’t Kosmisch woelen loopt in haar verloren. ’t Rot in haar begint zich rein te dromen. Melk mondt uit in licht: ’t zijn wordt herboren. ’t Naakte monster is niet in te tomen (schil is het van data die nog komen). Zij leek ’t moment, de nacht, een nieuw beleid. Het ondergaat gebrek aan onderscheid. Het loopt verblind in haar geheel verloren.…

Het wou dat het twee armen had die traag het in het omarmen konden zo dat het stil in zich verdwijnen kon gestaag en niet meer hoefde te beleven dat liefde het hatelijk maakt en plat en niets, niets meer heel laat van de dromen. ’t Wou dat het zo in een boek kon komen, hun wedervaren niet geheel geslecht, dat het zo als het bij haar kon komen…

Wat doe je met je gevoel heb je voor jezelf een doel of stel je constant vragen? Begint er één en ander te dagen waarmee je aan de slag kan gaan of blijft het gewoonweg voortbestaan en lukt wegstoppen niet de vraag is; of je dat zelf ook ziet! Terwijl je leeft in een soort "roes" met her en der een doordachte smoes je kan er veel over wikken…

Het wordt rivieren als het aan haar denkt. De mond is Maas, de tong meandert in het glijden, freest grotten uit het slenk. Eén Ijzeroog, de Schelde grauw daarbij: de dagen zonder haar gaan nooit voorbij. Het hart is Rijn, en liefde rot er blij, want Gangesarmen stromen sloom terzij. Waar d’ Amazone broeit, loeit de Congo. Cascaden bruisen kolkend…

Verloving is als verdoving van verliefdheid maar veelal het voorportaal van houden van!…

Jij kent mij, en toch wil je bij mij, je wilt toch – nog bij mij blijven?…

Niemand heeft ons ooit gevraagd, of we geboren wilden worden. Niemand zal ons straks vertellen, dat we van harte moeten gaan. Antwoorden hebben we niet nodig, want we leven altijd innig samen, binnen onze levende natuur. Hartelijkheid tonen. Begrip opbrengen. Vrede brengen. Liefde geven. Dienen. Léven is wat ons te doen staat, en…

ik zag de diepte in je blik als jij verheerlijkt zat te kijken nog net niet hemels maar het begon er sterk op te lijken de focus gericht op verte die in het bereiken van de horizon alle mogelijkheden bood om nog langer te kunnen kijken waar aarde rondde maakte lucht een oplichtend contact gaf verticaal weer zicht aan eindeloze…

Haar ogen zijdelings die zwart in hun verdoken blauw het git herhalen: schicht der herkenning. Onmiskenbaar maar dun en onzegbaar ziet het waar het voor zwicht. En dan verdwijnt het weer in haar gezicht. Geen traan sist weg met zoute bitterheid. Ongelovig ziet het hoe het haar belijdt: zij is geloof waarin het dol verkeert, verstrengelt lust…

Bovenal beaam: jijzelf bent stapelgek. Bemin de klanken eerder dan de zin. Bevrijd op tijd van kwijl en nijd je bek. Zie elk eind als van iets ergers het begin. Verzaak bezit, jij zit daar zelve in. Breng warmte daar waar nu een ander rilt. Geef nooit een ja als jij er niets van wilt. Breng je lijf niet in verlegenheid. Spreek uit wat je in…

In de vergeten warmte van de hand, in ’t strelen van gebrek aan tastbaarheid, in ’t grijze vlak waar het is aanbeland, klinkt luide slechts de slagzin van de tijd. Elk ogenblik wordt galm van eeuwigheid, signaal dat rot in rot meer rot verzendt. Het hoefde niets want niets was het bekend, maar in het zwart verscheen fataal de lach. De hemel…