(Boektitelgedicht) De rivieren Eufraat en Tigris stromen echt al eeuwen IN BABYLON, tegenwoordig Irak SNEEUW dwarrelt en vaak stormt in dikke vlokken of stuif als de top van ARARAT na vermoeiende en zware dagen op zoek naar de ark van Noach eindelijk is bereikt Zelfs DE sportieve CHINEES heeft zeer scrupuleus vlag geplaatst…

(Stapelgedicht II) Samen met de schrijfster deelde ik die lange reis COUPÉ No. 6 Wij treinden door Siberisch landschap dat eindeloos raasde zonder kwaad te doen, zeker en beslist, geen centje pijn Wij arriveerden in hoofdstad Beijing Vele ONVOLTOOIDE LIEFDESBRIEVEN verder, kocht hij een colbertje in mooi en aantrekkelijk RUSSISCH…

DE PUPIL, SIEGFRIED, studeerde en sliep lang in DE KAMER Na een VOORVAL, eigenlijk niet eens heel erg lang geleden volgde DE PROCEDURE beslist geen sinecure De jongen, beschouwd als DE DIAMANT belandde heel spontaan TUSSEN HAMER EN AAMBEELD De klap dreunt nóg na tot in de eerder ontdekte hemel…

Bewoon het klimaat waarvan ik een slechts een fractie van beschrijf, in de kleuren waaraan ik ben gehecht, geloof in feiten en non-fictie tegelijk met een eigen dictie van de realiteit betaald, lijkt zo irreëel maar evenzo heel echt. Perfectie van papier gevonnist tot de prullenbak, mijn schrijvers loep stelt het detail in een scherper…

Vandaag op zo’n zondag onder de lijn van zonnige dijk voelde ik mij even destijds Als schrijver Jan Mens tussen ‘Griet Manshande’ Heb er niet eens ver voor hoeven slenteren omdat ik aan een dijk woon Overgelukkig genoot ik van herinneringslezen Bijna irreëel bedwelmd door temperatuur en de zon liep ik vanuit mijn ligstoel mee…

verzamel boeken die je wilt lezen niet nu maar later als je oud bent en tussen boeken leeft uitzicht op een vijver maar weet ook dat ze ongelezen zullen blijven zonder leven zwijgt elk boek…

Soms lijkt de wereld door mij beschreven geaccidenteerde wolken door de wind gedreven, in de halo van de zon en de eisprong naar de maan, gecorrigeerd door de rechte regels van de regen en de wonderlijke navigatie van de vogels om altijd terug te keren naar het punt waar het zwervende leven begon. Het zijn mijn vingers die het blad doen leven…

een woord en dan nog eentje branding, vulkaan thee, sokken, en uitzicht en ergens in een verre hoek iemand die roept: the horror maar zo dichtbij het boek…

Hij las alles aan ridderromans onder een laaiende zon. Hij verkocht hele lappen zaailand voor boeken koortsachtig. Toen kwam het moment dat hij alles deed om zelf ridder te zijn. Hij werd het ook op een oude knol en zijn hart sprong op. Cervantes bedacht toen al: je kunt wel leven als in een boek maar vooral als je te laat bent…

ze smste mij ik zit weer te studeren ik ben moe en wil slapen dat lees ik dan van haar met een beetje kippenvel denk ik daardoor aan Joyce en de oneindigheid van het heelal sneeuw die over het land valt 'all over Ireland' ging ook over een vrouw…

alle vogels zijn nog geen nest begonnen dus daarop wachten we nu ic ndha thu…

soms hang er verzwegen stilte van eeuwen in de lucht als achter de blinden van heel oude huizen... wat daarachter zoal verborgen blijft dat laat zich moeilijk raden alles wat het daglicht niet kan verdragen heeft de mystiek van geheimzinnigheid het geeft schrijvers van fictie juist dat zetje in de goede richting dat ze soms hard nodig…

De schrijver met zijn ongeschoren woede, de dichter van drie doodgeboren boeken: daar staan ze met hun doos vol slome woorden. Sterk spul of niet: de uitvaart van het boek, we naderen de uitvaart van het boek. Vannacht, ik was nog op, stond de literatuur dronken aan mijn deur. Rot op, riep ik, rot op, je hebt je kans gehad. Toen droop ze af…

die meeuwen, ze bleven krijsen verder niemand, niemand anders dan ik een eiland op een eiland ‘s nacht monkelende mannen gek, wanneer je alleen bent in zo’n verdomde depressie met niets dan meeuwen om je heen slapen, nee dat ging niet mijn goede vriend, kom laten we gaan zitten en luisteren naar muziek morgen ben ik dood…

Ach, kwam ik uit de Pruikentijd of eerder nog, de Gouden Eeuw en was ik dan een man geweest met pijp en trotse pakken, mijn hand en hoofd gedreven door een ganzenveer Was ik erkend als Hogere Poëet, mijn fraaie schrijfsels - zwaar van diepzinnige gedachten - door dikke boeken opgezogen, de omslag goud op snee, scholieren zouden…

Iedere spartelende letter als vis vaak gevangen in vertroebeld water, het wijze net met wijde mazen bleek te groot, om daarmee nieuwe alinea's in te blazen, ketter tot in de schoot. Iedere verwachting teruggevallen als afgeschoten pijl, bedoeld om doel te raken, gegrepen door de zwaartekracht van het cynisme, terug te vallen…

ARS LONGA, VITA BREVIS Waar alles hier op aarde Tot vergankelijkheid gedoemd is En elk gebouw door mensenhand Gebouwd ooit verkruim'len zal Is het beeld dat ik in mijn verzen Met eigen hart geschapen heb Bestemd voor de eeuwigheid - het Gaat duurzaam met mij mee de hemel in En geeft mij een vreemd gevoel Van onvergankelijkheid…

Ik dacht ik ben betoverd Was eerst een somber kind Ik las een vreemde schrijfster Het donker was gewild En of het nu ‘s nachts middag Was of midden op de dag Vanwege lichte gekte Deed ik, slapjes, geen verslag De bijen werden vlinders en De vlinders werden zwaan Zij pasten fier voor weinig gras En juist de wreedste leuzen Waarmee…

Hoe waarachtig is mijn verlangen Naar eenvoud - simpel verlangen Dat mijn leven overeind houdt, Te midden van de mateloosheid Die modern leven wordt genoemd, En ik het mensenkind ben dat huilt, En daaglijks ten prooi valt aan De overdaad die mijn wereld vervuilt…

Wat ik mijzelf te zeggen heb verneem ik pas als het op papier staat, niet altijd tot algemeen genoegen, uitgedrukt in een idee of daad. De taal als betaalmiddel is beperkt om dit verhaal te kunnen spreken, de woorden zijn wat leeg, missen het gevoel van richting en wat in de geest verdwaald, slaan bruggen te ver en te vrij vertaald,…