Netgedichten

netgedicht (nr. 47.426):

Voorbij de kantlijn

Iedere spartelende letter
als vis vaak gevangen in
vertroebeld water, het
wijze net met wijde mazen
bleek te groot, om daarmee
nieuwe alinea's in te blazen,
ketter tot in de schoot.

Iedere verwachting
teruggevallen als
afgeschoten pijl,
bedoeld om doel te
raken, gegrepen door
de zwaartekracht van
het cynisme, terug te
vallen op de aarde,
zo zwaar als lood.

Begrijpend luisteren zonder
iets te doen als dat eens kon,
te wandelen door de dictionnaire
van de woordenzon. In wat
stilstaat verandert niets,
de sterfelijkheid vergaat,
wordt dan toegankelijk in
verzonnen erfgenamen, geboren
naar letter en geest.

Zo mag ik hopen dat zinnen
zichzelf blijvend herschrijven
om ze naar behoefte in te
lijven naar de geletterde dingen
die ik lief heb en naar alle vrije
verzen waarin het hart geneest,
voorbij de kantlijn van de dood.