Er ontspint zich een samenspel van melodieën, passend in een gemoedstoestand van parodieën van grootheden in wier voetsporen wordt getreden niet beseffend dat er een verloren race wordt gereden Bij de eerste toon worden melodieën opgeroepen Geen noot om zich erop te kunnen beroepen De blikken rusten tussen afhangende takken van bomen die…

er komen steeds weer rottige herinneringen van de plank getrokken welke als maaltijd in de vorm van vette soep uit een flauwe pan worden omgeroerd voordat de vlam eronder flink is aangewakkerd zodat het aanbrandt is het onverwerkt koken waar de chef-koks geen raad mee weten en er dan maar extra zout over strooien in de hoop dat de smaak wordt…

Op mijn gitaar kan ik zacht een snaar aanslaan en dan mijn vingers vormen tot een ongewoon akkoord of laat des avonds langs de door de storm beruiste bomen gaan 'k Kan bladeren in een boek met platen of op een nieuw vel van mijn bloc een streep zetten of dwalen naar de stenen bank waar we eens stonden Of met de trein naar Zandvoort naar het…

Wanneer besef je dat een uitroepteken je moederschap bepaalt, de punt verandert in een oog en jij vraagtekenend de nieuwe draad. Vliegend word ik verder voortgetrokken langs kiezelstenen, lettergrepen, handgebaren, namenreeksen, twee ongelijke schoenen in de hand. Mijn leven naast de stilte van jouw lichaam levenloos vliegt…

Ewig war ich, ewig bin ich, ewig in süss sehnender Wonne. R. Wagner, Siegfried 3 Akt. Veel maanden lang heb ik dit rein gezicht Diep in mij zelf bewaard, Nu groeit het tot een rijk en rijp gedicht, Dat álles samengaart. Nu weet ik, dat ik éénmaal heb geleefd Op gouden troon in Hemels tent, En dat mijn ziel Gods gloed…

een vlucht regenwulpen opwaaiende zomerjurken hersenschimmen de herinneringen zien mij…

Ik schrijf gedichten als dunne bomen. Wie kan zo mager praten met de taal als ik? Misschien is mijn vader gierig geweest met het zaad. Ik heb hem nooit gekend die man. Ik heb nooit een echt woord gehoord of het deed pijn. Om pijn te schrijven heb je weinig woorden nodig. ----------------------------------- uit…

(1887-1972) Eén moet de allereerste wezen Heb ik ooit bij mezelf gedacht Ik ben door ouders grootgebracht Die groei, geloof en kennis prezen De kinderkerk eenmaal ontrezen Sleepte ik bevoegdheid in de wacht Waarna ik vurig heb getracht Het evangelie voor te lezen Uit wat Het Boek der Boeken heet Ik was een bezienswaardigheid Kreeg dikwijls…

Sonnets are full of love Chr. Rossetti Sonnetten zijn vol van liefde, dus ik zal Mijn hoogste liefde ook in sonnetvorm uiten, Niets weet ik dan die liefde, niets staat buiten Niets boven haar - zij is mij 't een en 't al. Zo liefde zwijge, waar ze in d'enge hal Van aardse min de liefste aan 't hart mag sluiten, Of stijgend, waar gedachte…

Ik kwam niet uit een kunstenaarsmilieu Maar tekenen dat was mijn lust en leven Om rekenen en taal kon ik niet geven Ook alle andere vakken werd ik beu Glasbrander-glazenier was minder sneu Vrij kunstenaarschap echter was mijn streven Ik las wat Tolstoi en van Eeden schreven Door Chris Lebeau werd ik wat minder bleu Ik groeide en ontwikkelde…

Het is augustus en de hitte zindert Hevig verlang ik naar de winternachten Ik zal er nog een tijd op moeten wachten Het is vooral het vele stof dat hindert De schaduw op de boerendeel vermindert Mijn klaagzang en beïnvloedt de gedachten Die mij tot dit bedrukte schrijven brachten De kunstenaar in mij herrijst en vlindert Want hij beseft…

En toen ik van de Hooge Hil afdaalde Twee stenen tafelen voor mij alleen Was het of Nehalennia verscheen Was zij het die mij veilig binnenhaalde Zij die van menigeen het lot bepaalde Beschermvrouwe der scheepvaart naar ik meen? Daarstraks zat ze nog roerloos en sereen Vast op een bankje dat van haar verhaalde Het droeg de kleuren van Piet…

Vanuit mist, intense stilte Duikt het weer op, hunkerend Is het er nog altijd Nadat jij dat van jou tot stilstand Bracht, was daar goddank de dichter Die het mijne in leven wilde houden Het bonzen, bonzen liet in lichterlaaie Zonder hem had het mijn bloed al lang Niet meer rondgepompt Daarom, hulde aan hem, mijn bezielde Defibrillator…

Tussen confetti waaien letters van het Woord die samenbindend meer dan letters zijn, vormend een sneeuwend confettigordijn Waar naar de letter vooral wordt gehoord zal de bruid niet in wit mogen gaan In vreugd en vertroosting van het Levende Woord wordt genadig de Bruidegom getoond die zijn bruid wit als sneeuw met zijn liefde…

(Nooit meer slapen) De portier is een invalide* Ik de persoon die nooit meer sliep Terwijl 't kompas maar vals bleef wijzen Beefde de aarde De portier, inmiddels gestorven Ik de persoon die g'woon goed slaapt Hoewel muggen maar bleven steken Zag ik reeds waarde De portier, tijd terug, begraven Wij, mensen die overleven Allemaal keren…

Zijn werkruimte in donkergroen en leer De mijne een salon in rood fluweel Als ik dan liefelijk wat piano speel Lok ik hem uit zijn hol vol rook, de heer Des huizes met dikdoen en ganzenveer Dat ik mij toch zo hopeloos verveel Tussen mijn porselein, spiegels en heel Wat bloemen, draperie en warme sfeer Ik ben geloof ik veel te vroeg geboren…

In dit paleis loop ik verwonderd rond, want leerde ik al heel snel in mijn klas dat alles stroomde en zeker eindig was, nu zie ik ontkenning: een morgenstond gaat over in avondrood. Pas voor pas lopen mensen in een eeuwig verbond op een trap, waarbij niemand boven komt, oneindige ganzen op een stropdas. Tussen alles wat mij hier zo bekoort…

In het gelid staan ze verspreid Ik ben verrast, hun symboliek Is voluit spreken en public Met grote verantwoordelijkheid Ik maak me op en zal met vlijt Hen inspecteren, hoe een piek Op zondagmorgen, feeëriek Ik voel me een soort majesteit Ik zet mijn voet zacht op de brug De leuningen zijn te snel leeg Mijn erewacht is opgevlogen Toch…

Stil en afgelegen het dorp Oud en scheef de huizen De wind is beiaardier Bespeelt sneeuwklokjes Vroege vogels trekken alle Registers open In het midden van de plas- Een rubberbootje, een man Hopend op een wonderbare Visvangst De mist is dun, het is ijskoud Paarsblauw de krokus Ik voel me verzadigd, houd Eindelijk eens korven…

Hij die de Heer zo looft, moet wel goedgelovig zijn en vol vertrouwen bovendien. Toch strooit Reve overvloedig zout in de wond van mijn geweten, want of God van aftrekken houdt, valt nergens aan af te meten.…