Netgedichten

netgedicht (nr. 46.193):

DICHTER OP TERRA

Elk in hun eigen capsule
Verwijderen de poëten zich
Van hun planeten van ijs, hitte,
Grijs, roze soms

Eenmaal aangemeerd bij
Hun eenpersoons ruimtestation
Tanken ze gewichtloos bij, maar
Blijven mens

Spieren verslappen, botten ontkalken
Eelt op voeten en zielen verdwijnt
Terugkeer wacht

Eenmaal geland trainen ze, sterken
Aan en voelen zich al snel weer net zo
Zwartgeblakerd als de hitteschilden van
Hun Sojoez

Hun schoenen vullen zich langzaam
Met lood, ze krijgen eksterogen, hun
Pennen willen brandstof en zien uit
Naar lancering en platform

Weg van het aardse, hopen sommigen
Uit hun baan te raken en zich lichtjaren
Ver te verwijderen van de zwaartekracht