Tevreden zijn met twee hectaren geheugen en vijf aren grond…

ik sta op blote voeten, op zoek naar stevige schoenen om op door te kunnen lopen, om op de top te komen mezelf en me bagage mee te dragen, en me niet meer te laten verlagen ik wil niet meer dat het is zoals vroeger, ik wil dat het is zoals ik wil dat het gaat komen dat ik ooit ook ergens kan staan, dat ik niet meer naar beneden kan gaan dat het…

thema is wachten, dichterbij dan men verwacht, lacht men zacht om wat de dichter oreert op het perron gepasseerd station eindbestemming waart alom, de tranen brengen ons dichter bij elkaar en dat doet mij zo ongelooflijk goed…

door het open raam kijk ik naar de naakte werkelijkheid ik zie je schuifelen op het dunne ijs bevangen door twijfel weet ik niet wat het betekent mijn taal valt uit ik sta met een mond vol glas met een kapmes door het geweten en drijfzand onder mijn voeten voel ik even de wind van de vleugels van de waanzin ik kan de deur van…

De blâren vallen zacht... Ik kan alleen betreuren, Dat ik niet eens verwacht, Wat eens nog kan gebeuren... De blâren vallen zacht...…

In het schoonste blauw te zweven als een reiger trots barre koude eigenlijk niet zo groot een sperwer op een paal maar wat een aandacht het is daar weer het borstje rood maar nee hoor het is ieder jaar een ander wat is hij zwart die merel in mijn tuin die snavel oranjegeel hij vlecht al plannen…

ik leg een steen en nog een steen één voor één ik bouw een vloer een vloer van steen steen voor steen één voor één en nog een steen leg ik…

Vanuit een heerlijk verwarmd huis, beker senseo erbij, kijkend uit mijn raam naar een prachtige dag, zie ik de laatste nevel uit de bomen verdrongen worden, een dun laagje rode gloed achterlatend. Direct daarboven begint een blauwe lucht met hier en daar wat witte wolkenstreepjes, als uit een onzichtbare losse pols lukraak uitgestrooid.…

ik wil niet dichten ik wil niet rijmen ik wil niet zwichten ik wil niet slijmen ik wil niet deugen ja, dat wil ik…

korte en lange armen draaien door laten lege emoties achter op volle aanrechten de nacht trekt op tegen dampende ruïnes herkent de melancholie van hetgeen voorbij is slaat verzwegen neer op vaag geworden lachpreken de hoop vervliegt mee als mannen zich verschansen tussen dennebomen en bitterborrels op Garmisch’ hellende vlak…

hij beent schimmig op zijn laatst weet zich weldra knallend opgebaard in muizenissen verlost van vrome nageboorte te hoop lopen tafels vol als door biecht verschoond leggen groots geloften af bij tijd getaande tempels ontknoopt knallen kurken los vrij van ooit gefleste geesten roepen heil en zegen af over koppige nevelvelden terwijl…

Je ziet het aan de zon zo fel het kan ronduit je krijgt er schaduw van…

Moeizaam op zoek naar de liefde voor het leven diepbedroefd verdwaal ik in mijn eigen geest misschien wel op zoek naar mijn kinderlijke ziel een zee vol herinneringen en vele frustraties hobbelige duistere wegen,oneindige velden grimmige gezichten en wazige gestalten kruisen mijn pad geen horizon te bespeuren, geen sprankeltje hoop die mijn…

hoewel de kille winternacht me naar het bed noodt onder het warme welkom van het wollen dek hou ik de sterren in de natintelende donkerte daar boven mij in rij op wacht nog even vast en voel hoe die oneindigheid een brug van duizenden jaren spant over de alledaagse scepsis voor de magie van deze kerstnacht…

De chocola smelt in mijn mond ik weet het, het is ongezond maar ik eet het niet elke dag dus zo af en toe vind ik dat het wel mag en ook al krijg ik commentaar dan denk ik bekijk het maar morgen eet ik wel weer gezond nu geniet ik van het lekkers in mijn mond.…

Vastgebonden in deze Kamer die ons welkom Heet zonder een enkel Woord Geketend in het zuiverende Wit van dwarrelende Asresten van verloren Onschuld Vertraagde tijd doet de Geest beseffen dat het Werkelijk anders is dan Gedacht Naar binnen gebracht Vol met amfetamine Is de reis naar buiten nu ver Weg…

Mijn ziel ademt weer spanning is weggegleden ontspanning komt langzaam maar het komt. Spieren zijn gerust en laten bloed weer stromen pijnloos gaan gedachten op zoek naar bevestiging.…

Ik zie het nu, ik zag het niet. Hoe de hoop mijn gedichten verliet. Want woorden toveren niet. Zei ze vol relativisme en verdriet. Dus val ik terug op rijm en stijl. Of een passage uit het eerste lied. Ik zie het nu, ik zag het niet.…

hier bevindt u zich zegt de pijl op het infobord aan de rand van het bos we kiezen voor de rode wandeling van 6 kilometer trekken een spoor voor mochten we verdwalen volgen nauwkeurig de markering en nemen de juiste afslag bij een viersprong... maar nog voor we goed en wel beseffen waar we nu zijn keren we terug op onze schreden…

O god wat valt aan de mens te helen als hij zo is waar uw schepping het zicht in dag en nacht deed verdelen of aan zijn aard, ongevraagd, mij dus, de zwakte zocht toe te bedelen ben ik de kroon op uw schepping als mijn vel verdroogt onder ooggeklepte mensen en vrij als ik zie dat wij door kwetsbaarheid worden gedoogd en de levensaderen…