Met sprankelende ogen in een woordloos sprekend gezicht, omringd door intense kleuren, kwam jij voorbij, openend wat was gedicht, waardoor de wereld ander aanzien kreeg, jij parels tot een ketting reeg De ketting was nog niet compleet toen kleuren ineens gingen vervagen door opkomende flarden mist Parels stuiterden om mij heen…

ben even bij de buren en zie het nu van dichterbij wil een keer niet naar binnen gluren wat ik normaliter doe als ik driemaal daags voorbij schrijd mijn hond draagt daaraan toe bij hij heeft zijn geregelde behoefte eigenlijk op vaste tij zodat ik noodgedwongen alle aanliggende huizen passeer en inhoud van het inpandige, zover niet achter…

Tranen van liefde en soms van geluk. Komen vanzelf en vallen dan stuk. Tranen van haat en soms van verdriet. Komen vanzelf ook al wil je het niet. Tranen zijn tranen ze blijven bestaan. Ook al wil je ze soms uit de weg gaan. Tranen blijven tranen. je houdt geluk en pijn Ook al weet niet iedereen waar ze voor zijn.…

De olifant met lange snuit nam onverdroten een langdurig bad, vervolgens spoot hij alle bezoekers helemaal drijfnat, blies nog eens oorverdovend hard en luid vervolgens was ’t verhaaltje uit.…

Er was niet veel van over zeg maar gerust niets was er nog, er was van tevoren door niemand verondersteld dat er niets achter zou blijven dus was er niets noemenswaardigs achter gebleven, zodat de achterblijvers met lege handen naar iets stonden te kijken waarvan men dacht, is dit nou alles is dit wat rest, ja en dit was…

Een web vol leugens Wat is nog waar? Hij is een betrouwbaar mens vertellen wij elkaar Maar wat weten we nou eigenlijk van elkaar Wat is nog waar? Een leugentje om bestwil moet kunnen vinden we allemaal Maar waar ligt de grens tussen te ver en normaal Een bescherming tegen de pijn of een vernietigend oordeel van elkaar De reden van…

Een kwikstaartje rent zich de pootjes van het lijf in de allee er is geen mens alleen wij twee de populieren hijgen…

De hond werd in de pot gevonden, er was niet veel van over het beestje had er te lang gezeten, als men vooruit had geweten, dat zij zich in de pot had verstopt, had men de hond in de pot eerder gevonden.…

Maandag- ochtend fris vlier in bloei seringen in het witste wit fluitenkruid dove netel en jasmijn zo edel…

Een kleinood zwart op geel of rood ternauwernood een knopje groot 't zit op je huid 't maakt geen geluid geen mens die 't stoort een wonder ding dat slechts bekoort…

bleke lippen in de ruiten maanden haar geluidloos de luiken vroeg te sluiten ze hoorde niets maar knikte zacht, haar evenbeeld had nee verwacht de nacht –van plan naar binnen te vliegen- bleef stomverbaasd hangen voor het kozijn zag haar blonde manen de zijne bedriegen, schaterend om zijn ontspiegelde schijn…

ik eet de dag door met woorden en letters van drop, chocola en hele zinnen zoethout waar ik op kauw kauw kauw ik drink de tranen van mijn lief, de lege blikken na het afscheid het regenwater in de koude goot één theelepel dood 's avonds als ik misselijk voldaan mijn bureaustoel bezet kots ik poëzie…

wanhopig gilt de trein obstakel op het spoor remt nooit snel genoeg vermorzelt jong leven hoe wreed is sterven uit eenzaamheid even staat iedereen stil in gedeeld onbegrip dan dendert het leven verder…

In het donk’re uur als de zon koud zwijgt komen ze soms langs tijdelijk losgelaten herkenbaar vermomd maar toch ongrijpbaar marcherend zonder ritme tot ik het licht aan doe een eind maak aan de maskerade die maar geen blijspel worden wil…

wat is een stad vraag ik me hier af een aantal pleinen verbonden door oude wegen en droge paden mensen, rivieren, kaden gebouwen, fonteinen wat maakt een stad zoals deze en zijn neven tot wat het raakt om te wonen en opnieuw te blijven leven vraag deze stad om een antwoord dat telt en hij geeft als onontkoombaar feit zijn verhouding…

Eigenlijk kunnen ze ook heel stil vliegen zeg je ze moeten niet zo luid zijn wie vraag ik daarboven zeg je kijk eens wat mooie dingen je daar kunt zien…

~~~ morgengroen groen gespriete hoop in de bloei van nieuw leven laat onvergeten bedekt subtiel littekens die nooit zullen verdwijnen ~~~ 4 mei ~…

de zon schijnt en wandelt met gelijken de nacht is soms de maan afstand maakt de ster het donker naakt en ik ben zomaar iemand dag licht ik ga slapen…

Wist je dat vroeg hij ja zei ik maar er is meer er is dat tot nu toe verzwegene dat wat ik zogezegd vergat…

Zag haar steels in ’t voorbijgaan even lockte onze ogen als met een lasergun niet genoeg om vast te houden maar ja, het zet zich in je hoofd. De uitgestoken hand: te laat missschien ? of niet gewenst of niet gekunt signaal al doorgegeven vindt zich een weg als nullen en als enen ...... geen tijd te enteren delete dan maar als onverwerkbaar…