Wat zou je zijn, als je geen hoop meer had? Hoe zou je kunnen leven, als je dat niet meer bezat? Ook al zijn de tijden soms zo slecht: Gebeurt er iets, zodat je toch weer vecht! Ook al zie en voel je het soms niet, Door alle ellende en verdriet Steeds komt er toch weer een straaltje hoop Zodat je weer verder gaat met…

Druppelend uit de psalterfles in de glazen kelk van wansmaak met frygische klaterdroppen: “Ik les met vloeibaar klatergoud uw dorst.” De goudglanspendel wiegde ik in ’t glas, alsof ik woog: welk maakt kans, het (‘k peinsde lang van zoete klank) nemen of niet nemen? Nu heb ik het gemorst.…

Diep in zichzelf verborgen lag zijn taalmuziek; de onvermoeibare bron, met zijn wezen verbonden. Hoe ver kon hij daarin gaan, om opgefrist iets opzienbarends de ruimte te geven; buitenaardse wartaal uitslaand, als een ongetemd beest. Hij wou het leven ontraadselen, benoembaar maken, wat onbenoembaar was, zonder de dans te ontspringen…

Ik ben een jager Er is niets wat ik niet kan Geloof in jezelf Sta nooit stil, maar blijf je verplaatsen. Ik blijf jagen Blijf mijn prooien belagen. Niemand houdt mij tegen. En zal mijn hele leven alles geven Geen prooi zal aan mij ontsnappen Geen prooi zal ik laten lopen Want ik zal altijd in mijzelf blijven geloven Ik ben DE jager De enige…

Ik benoem je tot morele steun: jij vult aan waar nodig, legt woorden in mijn mond die zich als een olievlek uitbreiden. Van alles wat bestaat, ben jij graag bereid te vertellen: die onvoorspelbaarheid, geen onderdeel van een systeem te zijn; dat zal ook meegeteld hebben: onder beleg zal het zijn weg vinden, zullen wij onvermoeibaar lering…

Ik hou van ogen die tot lachen dwingen maar ook van ogen die verdriet niet verdringen en er vragend uitzien bij wat komende is of strak kunnen staren bij een groot gemis. Ik hou van ogen die van eerlijkheid stralen je kunt daar direct alle liefde uithalen en als van moeheid de glans soms verdwijnt toch weer gaan schitteren als glas waar zonlicht…

Het was het geluid van een merel, kerel, een prachtkans om kleur te bekennen, onder ijle gijze luchten: de dag binnen te glippen onder het gedeeltelijk verborgene; een flauw schijnsel omhoogkolkend tot aan de rand, geschilderd door de eerste zonnestralen, als een vluchtig portret. Er begon iets te groeien wat leek op verbroedering; uitgebannen…

De Weerspiegeling komt vanzelf. Ik kijk in de spiegel en zie niets, zo doorzichtig Ik kijk in het water en zie niets, weerspiegeld Ik kijk in de lucht en zie niets, een luchtspiegeling Ik kijk in de zon en zie niets, een weerschijn Ik kijk voor me uit en zie niets, als een staarreflectie Ik kijk in de ruimte en zie niets, een zwartgat…

wolkenjager jaagt wolken naar de zon waar ze oplossen tot vochtige warmte schiet losse flodders naar hun rafelrand tot slechts lichte nevel resteert in dunne vlagen van wolk naar wolk vlucht het wolkenkind hulpeloos wanhopig naar de allerlaatste waar verder vluchten niet meer mogelijk is treedt dan langzaam uit haar eigen…

verwachtingen kun je ze realiseren weet je wie je bent of is het kennis vergaard van de ander ben je bang om te kijken naar je eigen hartsverlangen zijn het dromen van je eigen utopie zijn het wensen van nabije realiteit verwachtingen staan voor hoop en desillusie komen na geleden verdriet en kapot geluk geef elke verwachting…

Het leven is als wegvloeiend zand; onafwendbaar op weg naar het tijdgat; een tweede droeve dood een van de raadselen, het verlengstuk van een gebaar uit de ruimte. Vloeibaar en open worden merktekens van nieuw geestelijk vuurwerk.…

Ze velden bomen en af en toe viel er wat regen tussendoor het waren stoere dennen met pijnappels torenhoog…

Wanneer het gebeurde Weet ik niet Maar opeens was het er Het gevoel Dat ik nu sterker was Eindelijk sterker Erboven stond Dat het me allemaal Niet zoveel meer kon schelen Gewoon relaxed Dingen laten gebeuren En er om lachen Zonder spijt, zonder schaamte En ook zonder eenzaamheid Gewoon.. onafhankelijk Van al die anderen En wat ze dachten…

eerst komt de tijd alles voor de eerste keer een eeuw van onzekerheid wind waait wolken heen en weer dan een huis vol armen en benen de tijd van geen tijd luchten wisselen en wenen leven blijft verrassen je denkt ik heb het door maar alweer is het me een paar stappen voor onverwacht gul getracteerd in de wieg een nieuw wicht in…

Maatstafmens Wat te zien is,is niet altijd te vinden. Wanneer ik door mijn verbeelding wankel met een geweldig oog voor details, valt er geen onvertogen woord. Ik ben van de oude en de jonge wereld; het verlengstuk van oneindige herhaling, steeds opnieuw toe aan een fundamentele herziening, niet gebukt gaande onder de hysterie van het gelijk…

Ik slenterde wat door de stad het is in mijn hoofd ook altijd wat, eeuwig en altijd die vragen die je doof maken voor indruk- ken buiten jezelf, de prachtige Eusebius- en Koepelkerk, de verlichte Korenmarkt, de herenhuizen, en de stadskelders, het aangename van de geluiden van een stad, de geur 's ochtends uit de bakkerij om de…

Ik ben die ik ben Een krans uit respect aan jouw voeten neergelegd, als ode aan een teloor gegegaan tijdperk; jou aan het denken te zetten. Jij kan mij krijgen zoals je mij hebben wil:groter en meer omvattend, in zekere zin briljant, ware het niet,dat ik in mijn hoofd ben beland. Het vrije woord in bloed gesmoord, als een windvlaag des…

’t Is heus niet zo heel erg gemakkelijk, sonnet in balans, metrum en rijm te zetten. Alleen de vorm is al niet toegankelijk door haar strakke regels en de strenge wetten. Verder kom je in de knoop met kwatrijnen het gebruik van de juiste en nette woorden die als aanvaardbaar volta kunnen schijnen welk in de terzinen zich vormt tot akkoorden…

je had je oren opengezet dat lukte goed (je hebt grote oren) en luisterde naar de ruimte om je heen. wat hoorde je allemaal? vlinders en bijen die in de ruimte boven je met hun vleu- gels klapten, je keek om je heen met koeienogen (die had je geleend) en zag de wind en het zonlicht trillen, je kon kijken 's avonds tot in de kraters…

hij overzag het veld vanaf zijn schimmel zag niets van belang voor een gezonde man twee mannen samen tja twee vrouwen komt voor zijn vraag was welke man hoort bij welke vrouw of andersom maar dat bleef onbekend hij was slechts de eenzame ruiter op zijn paard van fatsoen hinkend naar naar de einder van een doodsaai leven…