Even terug in de tijd, met gevoel, 'n herinnering, muziek of een woordspeling! Je denkt terug aan toen, aan vader, moeder of kind zijn, 'n foto van vroeger! Soms verlang ik terug naar die tijd, aan veiligheid en onbezonnen zijn, de wereld is anders...toch? Met weinig tevreden, spelletjes op straat, de aardappelboer, 'n kar met paard…

het is slechts een kwestie van tijd misschien wat uren dagen kan het duren of een paar weken maar het gaat gebeuren…

Iedere keer fluistert de zon ons weer in Dat de wereld weer gaat beginnen En dat ieder kind Weer de dag moet vinden Maar iedere keer hou ik verborgen Dat ik denk aan de zon van morgen…

uren tikken voort op een uurwerk zonder rust zelfs de minuten worden stilaan niet gesust. wijzers turen vol afgunst naar de secondes op de klok ze lopen met pure snelheid en plots komt in mij op we zijn gewoon de tijd kwijt.…

De tijd wordt geknipt twee wijzers snijden gedwee dag en nacht in twee…

geen dag ben ik onaangebroken begonnen de sluier van de nacht achtergelaten, opgelicht waanzinnig opnieuw knipperend naar de zon ik mag weer een dag…

komkommer en kwel tijden van niets slechts denken is iets dat troebelt me wel komkommer en kwel gebogen en gebukt onder het lijden dat mislukt rest nog slechts het verlaten van mijn vel…

loop heen en weer kan het water dan niets alleen? dacht de man die zijn jaren bij de sluis doorstond door zijn eb en vloed te tellen alléén de maan maakt mijn zure nachten zoet wees vol alsjeblieft aan halve heb ik niets anders loop ik er nog liever naar toe…

ben in de herfst van m'n leven hopelijk duurt 't nog even heb m'n balans eens opgemaakt en dat heeft me wel geraakt, geluk heb ik niet veel gekend maar 't maakt je wie je nu bent; teleurstellingen en verdriet, och wie kent ze niet? zou zo graag weer eens blij willen zijn is lang geleden maar was o zo fijn, leef m'n leven zoals 't komt…

"game is over" bij een tennisbaan in verval het onkruid hoog en het gravel haast verdwenen als bij een veteraan op laatste benen.. tennisbanen moeten leven kreunen onder slagen met ballen die om opslag vragen maar een baan zo ongelegen daar kan ik niet goed tegen…

Tijd hebben Hij had tijd zat, zei hij altijd, maar wat hij had was tot zijn spijt weglopend zand tussen de vingers van zijn hand. Niet hij had tijd, de tijd had hem, hoe ook verbeid, hij had geen stem. Zijn tijd vervloog, hij had geen rem, dat zat hem hoog, maar leerde hem te leven bij de dag, genieten van wat hij rondom zich zag…

Heel even de grens te overschrijden van die fase na de dood net genoeg om te weten of er inderdaad wat is…

Nooit is het straks Gisteren of morgen Altijd is het nu Heden is de eeuwigheid De snelheid van de tijd…

Kristallen bollen voor de toekomst Voorzien ons van een grote angst Ook al zie je liefde en genot Wie zegt dat het later echt zo wordt Geef mij maar een plakboek Met dingen van vroeger Herinneringen zoet of wrang Waar je niks meer aan veranderen kan…

Ik begrijp het niet, het zal wel aan mij liggen, maar als verstand nou met de jaren komt en we zeggen: hoe ouder, hoe wijzer. Dan is er toch iets krom, want we noemen steevast al die wijsheid ouder”dom”.…

Gestaag nadert onze pensionering wachten decennia vrije jaren hoe we die tijd gaan ervaren hangt af van de voorbereiding Door gevoels-misleiding versnelt onze gevoelstijd ervaren we die vrijheid als strijd en vaak heerst de teleurstelling Gezonde jeugd zit vol levenslust wat slijt, er ontstaat gelatenheid als er niet aan wordt gewerkt…

Ik heb de Nieuwjaarsnacht doorwaakt terwijl een vuur me warmde de pasgeborene ontwaakt ik wieg hem in mijn armen Ik zie de toekomst tegemoet gesterkt door Godsvertrouwen en weet dat Vader God behoedt wat ik nu op ga bouwen Eén jaar heb ik slechts met dit kind dat ik mag op zien groeien bij rozengeur of tegenwind het zal me zeker boeien…

straten dragen geen namen meer tijd staat stil in dorpskommen zonlicht tussen berooide bomen wind in nauwe doorgangen haastig in de tijd voorbijgegaan schaarse overblijfsels in het losgemaakte in een dagdunne spoeling de stad makt een pas op de plaats al mompelend in zichzelf met andere woorden voor haar voorbijganger…

Wat stond ik vroeger met open mond te kijken naar De Paardenmolen. Koetsen, een olifant met spiegels, zwanen met enorme vleugels – met een stuur in het midden. Er was een wit paard en een zwart paard, maar het enige wat ik werkelijk wilde was er niet: een vliegtuig waar je niet uit kon vallen, dat na twee rondjes zich van de molen losmaakte…

eenzaam reizen mijn gedachten terug langs de oude paden die -door iedereen verlaten- in het landschap lijken op te gaan leegte is er achter mij voor me vlucht alles vlucht alles voor me weg achter blijf ik met het jonge gras dat twijfelt of het nu de paden mag bezitten…