De drempel half belopen haalt het licht in de kamers. De ochtend schrikt met nog slapende gewrichten. De nacht kleedt zich om in de kasten van het huis. De ene voet voor de ander in de ene dag op de ander. -------------------------------------- Uit: 'Zandloper', 1997.…

scheur de tijd hang de eeuwen in gekleurde stroken plooi ze met strijd het geel van haat en nijd dat geesten heeft gebroken het bloedrood en gewapend grijs van macht in kille woorden uitgesproken in groen de zoen van zondoorstoven zomers die nog steeds naar lente roken het hoge blauw van kou omdat de winters in hun eigen wakken…

De tijd is gemeten naar veranderingen die voor de mens van begin tot einde te volgen zijn Het is een proces begonnen en binnen het menselijke bestaan wordt dit proces beeindigd Aan de hand van de kleinste eenheden van tijdsbesef kunnen we ons een voorstelling maken van langere perioden van tijdsduur bijvoorbeeld een eeuw of twee…

op afstand beklijft de tijd een droom die toekomst heeft een duldzaam wakende ster straalt hoop en licht, schenkt verborgen werelden leven, loutert de ziel tot bestaan. ver verbindt dichtbij spant de ruimte breeduit de zee blaast tot wolken de bergen breken tot gruis de zon schilt zich in partjes de maan peilt 't diepste lood het…

je gaat weer lopen op de zwarte steen los van alles nergens heen in het raken voel je het verleden naken kom geef je over je bent te vaak alleen voel me vlij je neer, je ziel heb ik al lang gemist accepteer weer mijn gezicht je hoort bij mij deel de schepping die we vroeger waren, kom dan gaan we God ervaren de tijd is slechts…

Bij de eerste druk al waardeloos papier Met als doelstelling een enkeltje vertier Dozen vol vermalen tot een natte pulp De beschreven bladen zakken in hun schulp Tegenwoordig moet het kortweg digitaal Populaire stukjes worden marginaal Met een entertje gewoon te niet te doen Onze tijd wordt nooit een eindeloos seizoen Oudere verhalen blijven…

het pretpark is gevuld met zomersproeten wel zeven keer gaan zij de achtbaan rond de dag genieten zij met open mond er rust een streng verbod op heilig moeten hier danst de kinderziel op blote voeten en sluit zij met het zonlicht een verbond de lijfspreuk luidt er: lachen is gezond de boeman treft het park niet op z’n route de tijd draait…

het marmer glanst polijst de tijd die is geweest in aders die het leven raken subtiel detail verspringend soms ze waren daar toen Gaia nog haar aarde maakte eeuwen splijten in geopend steen de houwer kijkt er vaak langs heen ziet ongebroken lijnen dat spel kan hij met een geoefend hand verfijnen ze worden in nog zachter kleuren…

Voor H.C. ten Berge Dat de veerboot langs de kustlijn kruipt, tussen zeeen door wij het einde van de dag betreuren. Zwak gestommel, middernacht reeds lang voorbij, ruw het oppervlak - en niemand het merkt. We zijn al weg, denken ons een haven in. Het past zo nauw: de auto in het ruim. Valleien van water, oneindig glijdend, en wij daarboven…

De tand des tijds is duidelijk te zien. De buitenkant is verweerd door afwisselend zon en regen en veel meer nog misschien. Het dak is bijna kaal. Er is niet veel meer over van het rijke dak van weleer. Ook dat heeft zijn eigen verhaal. Scheef hangen twee luiken, maar de ramen zijn nog helder. De deur gaat vriendelijk open en ik kan het…

op de rand van mist vernevelen de koppen maar de geluiden komen naderbij in vreemde talen gonst de strijd in paardenlijven mij voorbij de smaak van bloed en vettig tuig kreten rauw en ruig het schreeuwen en het doodsgereutel brengen mij de sleutel van de tijd ik zie ze gaan met rossen op de vijand af het godenvuur in ogen…

Waar wolken voor de zon bewegen stralen sterren in de nacht ik lach nu wat verlegen de herinnering is zacht Ook zijn er soms de tranen voor wat ooit was verdriet dat zich een weg weet te banen maar vergeten doe je niet De tijd die schreidt maar voort gebouwd op stenen van verleden niet dat het heden zich er aan stoort de pijn is zwaar…

'T is zwart en donker, kamerdonker als rook, rood kolengeflonker, daarboven holt de klok. Langs de wanden bleekt flauw een plaat en nog een - het witte is lichtlauw, 't lijkt alles lang geleen.*) Hoor, het leven vliedt, de klok holt, tik, tik - zingt het jammerlied van het ogenblik. -------------- Uit: Verzamelde Lyriek, 1966.…

In de vlucht van mijn bestaan sloegen daar mijn vleugels lam, adem stokte, beweging verstilde, alsof de bliksem binnen kwam Donkere wolk , koude regen, kilte omarmde mijn gevoel, nutteloos, ontroostbaar, zonder ook maar enig doel Op het ene volgde het ander, hield me nauwelijks tot staan, enkel enige verantwoording, geboden me om door…

Tergend traag zet hij een wankele schrede over de verzengend savanne, leeg en gortdroog een kaalgevreten paradijs zonder hoog of laag, zonder beschutting, nergens vrede turend tast hij naar de randen van de vlakte terwijl zijn rafelig spoor verdwijnt in zwakte Nog even blikt hij naar wat passeerde hij zou het, zonder aarzelen, zo weer doen…

Woudduiven brachten de boodschap aan te luisteren naar het bladerruisen in de kruinen van de eiken Sprak daar Zeus niet met paarse vermoeide lippen de toekomst uit orakelend, bliksemend gods woord via mannen met blote voeten onverzorgd als bomen in het bos bladerval, dode tak en hangend mos…

Verblind door dromen gaat het échte leven in sneltreinvaart voorbij geen vertraging tijdig, echter tijdloos in gedachten spoort geen wissel verkeerd zelfs de klok tikt gelijk geloof, hoop en liefde wachten onvoorwaardelijk op het perron van de tijd geen spoor wordt gemist, ondanks geloof en hoop in oneindige liefde ....…

Wij mensen kennen vreemde begrippen de bekendste daarvan is geheid de tijd we staan erop maar zijn ‘m steeds kwijt jagen hem na om te laten ontglippen Bij afspraken wijst hij op zijn strepen wij draaien verlegen bij vroeg of te laat hij bepaalt onze vrijheden vrij accuraat weet gehaast ons steeds op te zwepen Hij tikt zijn seconde, minuut…

Ik keek in z'n zorgeloze kinderogen en hij voor even door het verkleurde herbarium bladerde (ah..gezien..nog lang geleden..) deed het dicht en ging verder spelen.…

Toen we keken over het water en de wind toevlucht zocht achter een andere rug, of Toen we onbepaald flaneerden met het oog op een ander gezicht, of Toen we die nacht werden verlicht door mijn laatste sigaret, omdat er verder niets was Zelfs toen, was het er…