Aan de rand ergens ten velde. De torens van Gent prikken mijn aandacht steenvast op de stad. Zij wenken: “Kom terug!”. Het spel van zon en schaduw belicht telkens weer opnieuw haarden van herinneringen. De stad ontplooit zich. De torens blijven wenken. Als vingers tikken ze mij. Engagement en eigendom weerhouden mij verder. Getikt…

Voor Elza Het paradijs, en zonder slang, dat was labeur Maar heerlijk! Hoog en zwetend riep de zonnewijzer Honderd vijftig jaar de taxus en fazanten Tot de orde, en zacht en dwingend hing de gastvrouw Aan het touw en liet de kleine klokken gaan Over de paden van patrijzen en tuiniers. Ook onkruid boog zich naar die goddeloze mis. Ik schreef…

Met de lift gingen we pijlsnel naar boven We konden onze ogen nauwelijks geloven Daar lag den Haag-met-Haagse-Toren aan onze voeten: Gebouwen reuze-hoog en ook op 'Madurodam'-formaat Ik ontdekte de brede straat waar ik ben geboren.…

een designlamp werpt zijn maanlicht op de glazen tafel van de maaskade gaan rotterdamse galleien met wereldnieuws redactie buitenland van over de hele wereld komt misverstand schulden en boetes de familie mafiosi vreten de woorden los van de dingen in taai alcoholisme verzuipt zelfbeklag muizenissen - de kater op de kade weet…

Mensen borrelen op uit duistere dromen, elke morgen weer, en monden gelaten uit in de slurpende stad, steeds opnieuw.…

op eindmorenen het gevoel voor verhouding steenkamer steenwijk is het links of rechts wij kijken steeds achteruit waar de zee licht - rond middernacht scheen daar in de volle maan een helm van geel haar over de leuning leunen de hunebedden op zachtroze huid overijssel's kop daar gaat alles nog rustig de ruimte in -…

Gepantserde stad Zo komt het over Met al dat staal en glas De ‘vernieuwende’ architectuur We staan hoog tegenwoordig Op de goeie lijstjes Hollywoodsterren die ons aanprijzen Hippe stad hoor We gaan Amsterdam achterna Het wordt nog eens wat Oud Rotterdam was keiharde humor op de man Maar met zelfspot Niet verfijnd Soms grof Maar werkend…

Omdat we op een even etage wonen en de lift alleen de even etages aandoet ken ik maar 24 vrouwengezichten een paar mannengezichten een paar kindergezichten en babygezichten ook twee hondengezichten de oneven gezichten onder onze etage ken ik niet wel hoor ik ze 's nachts soms schreeuwen tenslotte moet er iets aan de fantasie worden overgelaten…

Al ben ik maar een kind, Toch wordt mijn Vaderland van mij op 't hoogst bemind; Ik werd er in geboren; Ik heb er drank en spijs; Ik mag er onderwijs Van wijze meesters horen. Ik heb er ouders, vrienden in, Die ik met al mijn hart bemin; Ik kan er veilig wonen; Dies zal ik dankbaar mij betonen; En, worde ik eens een man, Zo nuttig…

Smalle stegen verdrukken Verbrokkelende woonblokken Wie kan hier ontstijgen Tenzij als mozaïek tot de zon Na over zich te laten walsen Door vlak vluchtend verkeer? Een rasterpatroon, tralies Met te veel vuile was buiten En binnen, het is gissen!…

Mijn pen is niet van imitatiegoud dat wil ik wel eens gezegd hebben, er ligt een onverklaarbare hartstocht in, ik zal je vertellen over mijn pennenvrucht. Vooruit, doe je ogen maar even dicht ik wil je nog wel een keer die cyclus voorlezen, die is heel mooi, heel mooi, een soort niet mislukte toekomstroman. Ik weet het zeker , mijn moeder…

Merkwaardig hoe een gestroomlijnde villa op een graf lijken kan. Zijn bewoners waggelen achter de grasmachine aan, scheren het gras en meer over 1 monotone kam en beknotten bomen in hun groei. Het leven strandt op de oprit; de vlammende open haard soest enkel in slaap. Opstandigheid vlucht langs de schouw omhoog. Laat het gras en…

Buren zijn mensen die vlakbij je wonen weet men wel wie het zijn is dat van belang om te weten is dat wel zo fijn Jarenlang op een afstand en toch zo dichtbij het leven gaat door voor je het weet is het voorbij Ieder heeft zo zijn eigen leven daar bemoei je je dan niet mee maar het is ook weer niet de bedoeling iets van elkaar weten stelt tevree…

Wolkenkrabbers hokken samen, hoge pieten! Zij deden het met bouwkavels, overstegen titanic- en andere rampen, zij prikkelen hemel en belangstelling. Bruisend New York rapt een los ritme. Het bloed stroomt er door de aderen zoals treinstellen in de metro snellen. Een mierenkolonie, wriemelend tot vindingrijke kruisbestuiving. Zelfs ‘s…

Sint-Amandsberg, eertijds bezaaid met bloemtapijten en bloemenserres: de enige hoogtes. Sint-Amandsberg, thans vervlakt: niet enkel heiligen schudden er zand uit hun schoenen. De bloemenwijk herinnert maar met naam aan het fleurige verleden. Wie erin graaft, stoot op s h r e c e v n en stopt wegens snijwonden:…

De zon en rolluiken gaan op. Winkels trekken grote ogen. Het licht overspoelt hun goed. Het dagelijks getij, eb en vloed, van een grootstad in volle gloed. Torens krijgen opnieuw voeling met het aards paradijs van heden. Wagenkaravanen schoorvoeten op bedevaart naar het drukke hart van de stad, lichtend dag en nacht.…

Er thuis te zijn... bocht nog in en om al is 't voor 't oog ver te voet te gaan Je kent het pad het spoor de baan, waarin de kiezels voelbaar en hoorbaar door het knarsen Maar je bent al thuis.... als 'n goed verstaander.…

ik heb het al gehoord mevrouw u komt uit Emmeloord mevrouw en is het u dan niet bekend dat het daar nooit went mevrouw de huizen zijn daar klein mevrouw wat zegt u? oh, wat geeft dat nou? dat is nu juist het probleem mevrouw en 's winters zit je er in de kou en wat ik zo-even ook vernam je komt daar nergens met de tram het is echt heel…

Hij roert z'n staart 'n zonnig begin met volle terrassen Halverwege een pijnlijk verrassen wind niet in toom en koud de stroom uit 'het Hoge Noorden' Vorst.... laat z'n baard ....weer staan.…

De regen weent en zijn vingers tikken, tikken tegen de ruiten; tik-tom, tik-tom, de regenvingers tikken, tikken tegen de ruiten: waarom, waarom? Laat mij alleen, alleen wil ik wezen om nimmer mij te uiten; tik-tom, tik-tom, de regenvingers tikken, tikken tegen de ruiten; waarom, waarom? Dees woon is mij en mij zal zij…