Poëzie van Jan Luyken

1649 - 1712

Laatst toegevoegde poëzie (nr. 25):

Van de Rust der Zielen

Al ruisen al de wouden,
Al bruist het wilde meer,
Al beeft het al van donder,
Al straalt de bliksem neer:
Mijn hart blijft zonder vrezen
In zijn wezen.

Het kan ons niet verschrikken,
Al wat van buiten woelt;
Wanneer men maar van binnen
De schoonste ruste voelt:
Die schoonste rust van binnen
Kan 't verwinnen.

Als Jezus zich in 't herte
Te ruste heeft gezet,
Laat eens een onweer komen,
Dat deze rust belet:
Al 't kwaad versmelt in vrezen
Voor zijn wezen.

O Mensen, woudt gij leren,
Waarin uw heil bestaat:
't Is hierin, dat gij weelde
En aardse rijkdom haat,
En dat gij tracht te winnen
Rust van binnen.

----------------------------------
uit: Duytse lier (1671)