Alle inzendingen van Adeleyd

Dit herfstgeel bekoort me als nooit tevoren: het is licht en maakt blij maar roept ook weemoed wakker. De vruchten op de akker, het fruit, de maïs, alles is weg maar toch is er nog hoop gebleven, het leven gaat door. Die weemoed schildert een toekomst die wacht, al komt er eerst nog het echte duister, de nacht met zijn droefheid en vragen,…

De herfst leert mij barmhartigheid, de stilte na de bloei en van de vruchtbaarheid het laat maar toch verwachte akkoord dat rust brengt en dat deemoed leert wanneer het wordt gehoord. De herfst leert mij barmhartigheid: Het eindeloos opnieuw vergeven Aan al wat zwak is,en zo broos Dat dood bekroont het leven. Ik wil niets meer, ik baan geen…

Soms moet je wel glimlachen om eigen dwaasheid en gebrek aan vertrouwen; niet alles is immers slecht en ondoorzichtig, er zijn ook zonnige momenten en al vallen de bladeren nu in snel tempo, er is meer. Ook nu worden ieder ogenblik weer kinderen geboren: beloften voor toekomst en volheid van leven, al is ook dit begrensd in tijd en ruimte. Vergankelijkheid…

De morgenzon weerkaatst als licht in duizend druppels aan het raam gekleefd. Ik maak er toch geen foto van: het mooiste zal alweer voorbij zijn eer ik terug ben. Zo breekbaar is de tijd en wat intussen kan gebeuren als wij zoeken naar bestendigheid. Maar hebben wij nog aandacht voor die stille uren van de morgen? Of hollen wij maar voort…

Met het vallen van de avond kwam de vrede, de rust na al het jagen van vandaag. Met schroom heb ik dit huis maar weer betreden al was er verder niemand hier, geen buur, geen vriend. Toch was ik niet alleen: er waren wensen, bloemen, berichten aan de telefoon en zeker ook gebeden. Vandaag heb ik een jaar erbij gekregen, en dat is vreemd maar…

Soms weet je niet meer wat te doen, wat zeggen, alle woorden zijn zo machteloos, zo helemaal niet opgewassen tegen al die regen, al die pijn, dat misverstand. Toch wil je dapper zijn, de moed niet opgeven, de kleine dingen blijven doen, al lijkt het allemaal maar niets, maar toch is er het leven, het grote kleine leven. En morgen al misschien…

Al is het herfst, er zijn ook mooie dagen, waar regenlucht de zorgen wast, de kleine en de grote vragen, de overtolligheid, de bladeren wil doen dansen in de wind, nog even eer ze weer tot humus worden en de nieuwe kracht tot leven. Sta stil, al is het maar een korte tijd, want er is veel wat nu plots helder wordt, wat in het kalme licht verschijnt…

Zo graag zou ik wat warme woorden vinden om hen te troosten die nu gauw vertrekken. Ze weten het, ze voelen al de kilte van de herfstdag die lange schaduw werpt en bomen laat verdorren. Maar arm als ik zijn er zo velen, hun hart is niet bij machte om het woord te vinden dat oplicht als de dagen grijs en treurig zijn. Is dan de stilte meer…

Voorgoed afscheid moeten nemen, zonder nog een woord, een blik, een aanraking. Nooit komt het verleden terug, noch de pijn noch de vreugde. Zo gaat het leven en toch is de liefde gebleven, de liefde sterker dan de dood, dan het afscheid. Het grote leven gaat verder, met of zonder ons, maar glorievol en teder. Niets is verloren wat werd gegeven…

De tijd staat niet stil, maar verloopt als het water dat nooit terugkeert naar de bron. Intussen doet het waar het voor dient: het lest de dorst van wie wil drinken; wast de dingen die om klaarheid vragen, om gereinigd weer te zijn wat ze in oorsprong waren; zo is ook de tijd die steeds weer heelt en koestert, tempert en verzacht. Gelukkig…

Het is gewoon wat het is: het tikken van de regen op de ruiten, een verre vogel die plots fluit en kinderen die fietsen en zomaar gelukkig zijn. Zieken die zuchten en mensen met veel verdriet om een afscheid, bloemen die verwelkt zijn door de grote hitte en gevangenen en vluchtelingen zonder moed. Toch is het leven meer: de roos is mooier…

Toch zijn dit gezegende dagen; een intens bewustzijn van de hitte, de blauwe lucht en zoveel redenen om dankbaarheid te voelen. Niets is voorgoed verloren, al zijn er jaren voorbijgegaan met gemiste kansen, met haast en drukte waardoor het belangrijkste niet belangrijker lijkt dan het alledaagse. Pijn, ziekte, eenzaamheid en onbegrip, ze…

Wat is dat toch met die geur van de linde die mij ieder jaar weer terugbrengt naar de tijd toen ik klein was en onbezorgd. Alsof ik iets gedronken heb wat ik niet kan beschrijven: iets wat bedwelmt en verrukt, dat euforisch stemt en diep opgeborgen herinneringen doet ontwaken. Ik hoor de stem van mijn moeder en het gezang van verre vogels…

Vannacht heb ik gedroomd over de zomer; de woorden kwamen zomaar helblauw aangewaaid, de melodieën geurden naar lavendel maar wie heeft al die beelden in mijn ziel gezaaid? Want zelden ben ik blij en onbekommerd- ik klaag zo vaak en draag de vragen zwaar en heel ver weg dwalen mijn kinderogen, want overal toch dreigt wel wat gevaar. Maar…

Gij vrouwe die het Licht mocht dragen, gegeven hebt Hem huis en tijd; blijf ons nabij die U nu vragen om steun en troost, om zekerheid. Blijf ons nabij die nu nog zoeken, op weg zijn, zonder uitzicht vaak; Hem die Gij wikkelde in doeken die nu behartigt onze zaak, Hij is uw Zoon, wil voor ons vragen dat wij niet gaan, gebukt door schuld…

Het glanst weer van de klaver en de boterbloemen en heel verloren staat er ook een klaproos bij. Er zijn toch zoveel mooie dingen; die maken plots mijn hart weer blij en dankbaar kan ik ademhalen; al er is pijn en veel verdriet en zorgen, maar toch wil ik de hoop bewaren en niet alleen maar angstig zijn voor morgen. Er is het groot geheim…

Hoe kort dit leven ook kan zijn, we hopen op erkenning en beminnen. We zien geen tijd tot echt bezinnen totdat er plots een breekpunt komt, een dwaas vertoon van macht of ijdelheid. Dan stolt de tijd en zien we wat er echt van waarde is: de liefde die gegeven is, ontvangen en herkend in kleine dingen. O laat ons teder zijn, begripvol en…

Zoete verkwikking in de strijd, koele omhelzing in de hitte, vreugde en vrede te midden het gewoel. Tedere blik uit de verte, zachte muziek op de achtergrond, geborgenheid zoals in het begin. Aandrang tot het goede, moed tot herbeginnen, zalving tot sterkte en vertrouwen. Geest die alles leidt, oorsprong en verwachting, wijkende horizon…

Zo wordt het stilaan avond, de zon kleurt nog wat rood en donkere wolken drijven met wat vaal licht omboord. Er komt nu iets van vrede, al was de dag ook zwaar. Al heb ik moeten vechten om moed en hoop, al is er zoveel dat nauwelijks past in woorden, maar 't leven is groter en schiet telkens weer uit zoals nu 't groen in de tuinen. '…

De woorden waaien met de wind tot ik misschien een antwoord vind; de vragen drijven dromend voort. Er is het pasgeboren kind, de moeder die het aan zich bindt en alles wat weer herbegint, maar nergens klinkt het slotakkoord tenzij voor wie aandachtig hoort de woorden waaiend in de wind.…

Nu weet ik het niet meer, het heldere denken is weg en slechts de spoken kunnen hier regeren. Wie kan dit echt verstaan tenzij wie zelf die duisternis ooit heeft doorwoond, het niet meer kunnen ordenen van heel die wereld die chaotisch en onheilspellend op je afkomt, met dromen die heel angstig zijn en beelden die je hart verpletteren met kilheid…

Het komt dus toch, ik zie de lucht al kleuren met tere tinten uit een droom ontwaakt. Heel binnenkort gaan weer de bloemen geuren en zoveel dat ons koude hart weer raakt zal gauw verschijnen in de ochtenduren; ik kan het wachten nu haast niet meer aan. De lente met haar licht zal weerom duren tot alle bloesems langzaam zijn vergaan. De mensen…

In het graf gelegd, met doorstoken zijde waar bloed en water zijn ontsprongen. Rust nu maar uit na al die wreedheid, na ons verzuim U lief te hebben. We wisten niet wat we deden, daarom kregen we vergeving maar groter nog is uw tederheid tot waar geen woorden reiken, tot we zullen stralen, nu en ooit en opstaan zoals Gij, de Levende…

Met weemoed denk ik aan de tijd toen we in de tuin van mijn grootouders palmtakjes plukten - hoe meer hoe liever - om de volgende dag mee te nemen naar de kerk en in de namiddag van Palmzondag naar de velden te gaan en die op de akkers te planten. De geur van die kleine blaadjes vult nu nog mijn herinnering en gelukkig wisten we als kind…

Ze staan er weer, de krokussen, verscholen nog in ’t gras. Ze wachten op de warmte van de zon om blij hun kleur te laten zien, hun pracht en tederheid. Maar kunnen wij nog wachten? Waarom moet alles toch zo vlug, zo druk en zo gepland, hoe kan het toch dat wij niet leven als het licht dat komt en gaat, dat tijden kent en rusten laat? Een…

Er bloeien al sneeuwklokjes. Ze staan fier opgericht, tegen alle negatieve weersvoorspellingen in. Groen en wit, heel feestelijk, al moeten de bomen nog eerst even rusten eer ze gaan juichen in hun bloesempracht. De sneeuwklokjes werkten al hard om hun tere blaadjes en bloempjes naar boven te krijgen, maar ze deden het toch maar, ook weer…

Na even wachten valt soms alles weer waar het moest zijn: de stilte, het betrachten van de vreugde, hang naar lente of naar wijn. Soms kan ik haast niet wachten, vult mijn ongenoegen heel de lucht en ziet niet meer wat echt belangrijk is: de tederheid bij 't zien van pijn, het heel geduldig groeien van de eerste lentebloemen, de lach van…

Nu laat Gij, Heer, uw dienaar gaan, vol vreugd' mocht hij uw heil verstaan en zien in 't Kind dat onverwacht hier in de tempel werd gebracht. Een licht is Hij voor 't heidenvolk, van Israël de vreugdetolk, de glorie van uw goedheid, Heer, mijn hoop vervuld, ik wens niets meer. Een teken dat weersproken wordt, dat opheft of dat nederstort…

De tijd staat stil, de dingen wijken, de witheid van de sneeuw bekoort nu niet. Er is nu enkel het verdriet, de onmacht om nabij te zijn, de dingen ongedaan te maken, te zien hoe alles onbeduidend en van geen tel meer is te weten. Toch moet je door, je kan niet anders, het leven vraagt niet om je lach, je ironie of je verklaren. Je kan…

Wij dragen ’t zijn in broze vaten, want wie we zijn, we weten ’t niet. We kunnen enkel achterlaten wat iemand niet met ogen ziet: de liefde die we ooit eens gaven, de dankbaarheid om ’t levenslicht, de vreugd van iemand die we laven, de woorden van een klein gedicht, want of we ooit hier echt beminden, heel zeker weten we dit niet, we…