Wat heb ik toch...
Wat heb ik toch mijn eigen draagkracht overschat!
Ik had zo graag dit leed geplaatst zo zonder te verpinken
maar ’t heeft me diep geraakt, ik kon haast niet meer
ademhalen en de zon zien, heel de lieflijkheid van
dit bestaan. ’t is goed zo, ’t maakt me klein en doet
me voelen hoe heel dit tijdelijk er zijn getekend is
door lijden, soms heel klein maar soms ook echt als
storm doorheen de mensen jaagt en hen doet
beven als een riet. Wie kent zijn krachten of juist niet?
Toch gaan we verder, zien met ogen dicht zo nu en dan
toch iets van licht, van opgericht weer worden door
het leven zelf, van weerbaarheid en teder herbeginnen.
Wat rest ons enkel dan toch weer maar nieuw beminnen
als is het nacht nog, toch groeit reeds iets nieuws vanbinnen.
... Mijn jongste broer is nu bijna drie weken geleden overleden.
Ik kan er nog geen vrede mee nemen, alhoewel... ...
skynet.beGeplaatst in de categorie: afscheid
afscheid
430
Geef je reactie op deze inzending:
bij dit verlies.
Weet je, pijn beweegt, verandert, kan en moet er tijdelijk zijn. Lijden niet; dat is versteende pijn. Beweeg je met pijn mee, dan kan pijn je tonen hoeveel je van iemand houdt. Die diepte te kennen, is rijkdom.