Alle inzendingen van Adeleyd

Die man, die vrouw die steeds maar vieren geeft, wat zou ik die eens graag ontmoeten, en zonder hem of haar heel hoofs te groeten zou ik dan vragen wat er echt aan scheelt. Het kan toch niet dat zoveel van die verzen zo bijster slecht zijn dat ze zo laag scoren... of ben ik soms voor wraakzucht van die mens geboren? Och laat me dan maar…

Al vallen ook de bladeren, een gouden zon is er toch ook; zo gaan de mensen vaak in weemoed verder. Ze moeten wel, want leven dringt tot vreugde, al er zoveel leed en stilte veel te groot soms; Laat er geen bitterheid gaan groeien in de harten, nu de oogst er is, de aarde die haar vruchten heeft gegeven, ten leven.…

Wat is het goed dat Gij barmhartig zijt en dat Gij weet hoe wij het lijden vrezen, want nu de herfst ons hart weer wil genezen van al te helder licht en zeeën tijd, nu schenkt Gij valer tinten in het bos en stuurt Gij wind die snoeit zonder te breken. Gij die ook zonder woorden weet te spreken, maak in ons hart weer nieuwe liefde los, al…

Kan je het aan dat sluiers scheuren, een nieuwe wereld openbreekt? Kan je de lichtgloed wel verdragen, het vuur dat hevig brandt en steekt, of blijf je liever veilig wonen in 't huis dat 's avonds luiken sluit en waar je heel vertrouwde dingen telkens weer vindt? Durf je nog kijken met de ogen van het kind dat alles nieuw ziet en de daagse…

Vanuit de wagen zag ik een vogel zwevend op de luchten en plots weer wiekend op zijn eigen kracht. Een beeld van wat het leven tot hiertoe voor me bracht: soms krijgen, onverdiend en onverwacht en dan weer zelf wat gevend. Zo leven mogen tussen de miljarden mensen die voor en na ons zullen komen, en even hier zijn, even maar en toch geroepen…

Dan is er ook nog zoiets als loslaten, laten gaan, niets doen, niet ingrijpen, dulden, en dat alles kan de herfst ons leren.…

Zachtjes wiegen op de wind, kijken met de ogen van een kind; de herfst weer voelen in de lucht en weten dat het goed is zo. Geen grootse dromen dromen maar mild worden als de kleuren die in goud en rood de bomen sieren.…

Een klein geel blaadje dwarrelt zachtjes neer. Er loopt een oude heer die wel van wanten weet; Hij lacht om wat zijn leven tot hiertoe heeft gegeven aan vreugde en verdriet, maar ach, hij weet dat niemand hem haast ziet en zeker niet wil leren van iemand in zo'n oude kleren; Hij vond het blaadje op de straat en weet hoe 't ook met mensen…

Wat drijft ons toch naar waar we nimmer waren, waar alles vreemd is en ons hart niet thuis; wat zit er achter al dat trekken, vragen, dat vol van onrust zijn en uit ons huis? Wat zit er achter al dat zoeken, tasten, dat kopen, vinden, verder gaan? Wat jaagt ons voort naar telkens andere dingen, naar talen die we eigenlijk toch niet verstaan…

Ik weet niet veel, ik ben niet dapper of heel sterk maar nu de herfst komt met zijn gouden kleuren nu zie ik weer dat lachen kan, dat onverwachts veel gaat gebeuren, maar merk ik ook dat harten schreien om wat niet gezegd werd, niet gezien, en dat er weemoed hangt tussen de huizen om zomers die voorbij zijn, kansen weg, en klanken die niet…

Het baasje met de hond op wandel, of is het andersom en gaat de hond met 't baasje? Ik weet het niet, ik weet niet wat ik zie, maar tel ik nu heel even één, twee drie.. dan lijkt me toch dat 't hondje is het baasje en dat het baasje is....het klaasje!…

Bloemen van verlangen naar schoonheid en naar licht, de zomer is allengs gezwicht maar in de ziel blijft 't glanzen hangen. Ik weet ze geel en rood en wit en zoveel andere kleuren; ze kunnen naar het sterven geuren maar er is méér dan dit: er is het beeld van levenskracht, van hoop en van vertrouwen; durf naar chrysanten schouwen en vrees…

Wat late middagzon en heel veel mensen juichen; wat doet het toch met ons wanneer het licht verschijnt en vonken van de daken spatten? Is soms ons hart de bondgenoot van 't licht dat vaak verborgen in alle wezens schuilt en wacht om uit te breken? Is 't licht een afglans van 't geheim, van ieder levensteken? O kon ik maar met liefde rood…

Hortensia's, in kleur gevangen waar goud en rood uit 't zomerlicht vol weemoed rond de stengels hangen - we zijn tot zacht verstaan verplicht. De warmte is nu soms verdwenen - de avond lengt, de luiken dicht, de zon die vrolijk heeft geschenen is voor een najaarslied gezwicht, maar is de kleur vervloeid tot vrede, ze blijft een winter lang…

Het moeten gaan en 't nog niet kunnen... de weemoed die de woorden wijdt en sluiers legt over de dromen omdat de tijd nog niet gekomen, het afscheid niet genomen, de leegte niet ten einde toe doorvoeld is. Het moeten gaan en 't nog niet kunnen; de warme kleuren nog te fel de dagen vullen met hun gloed, omdat het hout nog branden moet…

Even een straaltje zon doorheen de grijze wolken en ze vertolken hoe mooi de herfst ook nog kan zijn; even een praatje heel gewoon met buren of met vrienden en je weet het weer: de mensen zijn vol goede wil en alles valt even stil.…

Voor wat me 't diepste raakt vind ik geen woorden; ik kan de rimpels van mijn ziel niet zien noch ook haar glanzen óp doen lichten door een lied; het stil verdriet dat me ook nu weer vergezelt wordt wel getemperd door een lieve najaarszon; maar hoe de vreugde ooit begon, ik heb er 't raden naar en schilderen kan ik niet, noch dansen doen…

Een flodderkat uit Poestastad had vrees'lijk last van dikke dijen: ze wilde nooit - ze was gekooid - op opa's fietsje rijen. Die flodderkat, het was me wat, ze kon alleen maar zwemmen, maar dat bracht mee, jawel, ja, nee, zo vaak versleten remmen. Die flodderkat... ze was soms zat, maar ik vergat het je te zeggen: laat je door…

Een schoonheid die ik niet kan vatten, die raakt aan 't diepst van mijn gemoed: muziek van Mozart, bloemenkleuren en zoveel dat me danken doet: een avondzon, een witte vlinder, de dageraad met parels dauw, de held're vriendschap tussen mensen en liefde die niet wijken wou. Ik weet: er is ook veel ellende, de schepping is in barensnood -…

Jij draagt niets dan je zonnebloem maar daarmee ben je rijk; ik die zoveel het mijne noem, voor hebzucht vaak bezwijk, ik zie je stromp'lend verder gaan en voel weer wat ik mis: het lokken van de stem, verstaan in waar geen droefheid is omdat zo hevig geel het veld de oogst draagt van de vrede. Jij hebt al gaandeweg gemeld dat lachen…

Een vrijheid die me lokt en wenkt, een onbekend gebied betreden; een leven in het hier en heden met niets dan dromen in de hand. Een zoeken, tasten, balanceren, een draaien, zwenken, licht en teer, ik weet het noorden zelfs niet meer maar voel me koninklijk en vrij. Zijn dat de drugs, zijn dat de dranken die zo illusies scheppen hier?…

Weer een verjaardag, bloemen, wensen, een tijdje stilstaan bij wat was, een droom, een onvervuld verlangen, een kijken door het vensterglas; Weer een verjaardag, dagen gingen en heel veel stroomt zo snel voorbij, we worden oud eer we het weten maar in ons hart zingt helder-blij het diep besef: we zijn geborgen bij Hem die Leven is en Licht…

Heel helder stromend water en overal 't gesnater van zoveel dat daar leeft; De zwanen drijven statig en zijn misschien nalatig maar wat dat ook maar geeft; De eenden roepen dromend, wie weet van waar hier komend, vertellen niet hun lied; Er is een zee van zwijgen, van rusten en van krijgen, wees stil, kijk en geniet!…

Wat is het fijn om even stil te worden; de drukte te laten voor wat ze is; heel diep adem te halen en te weten dat niets van wat we zo belangrijk achten de eeuwen zal trotseren. Wat is het fijn om veel te kunnen relativeren en te kunnen glimlachen zomaar, zonder bijbedoelingen. Wat is het heerlijk om te zomeren al komt de herfst met trage…

Een zonnebloem staat droomverloren en al voorbij haar hoogste glanzen met lome blaadjes droef te staren. Gaat het zo ook met ons: dat na de rijpe, goede jaren de glans verdwenen is en ook de vreugd? Of zijn er andere horizonten die wenken gaan en door de jeugd nog gezien zijn? Dient daarvoor soms de pijn?…

Een stem, een ziel, een stil verlangen en wat dit met je doet; bekoring om aan veel te hangen, een kind dat je blij groet. Een plaats waar hevig wordt gevochten, een plek waar 't stil is, nacht, een lot dat draait in vele bochten, een mens die antwoord wacht... Dat alles kennen we al jaren en toch zoeken we voort; zo graag trotseren we…

Geen zin in, voor niets echte interesse, alleen het hameren, het drukken, het boren, het zagen... het vraagt allemaal zoveel energie Hoe kom ik er vanaf? Wat kan verlichting schenken? Zal het straks anders zijn? Nu is er alleen die verdomde pijn... Weg de lach, weg de lichtheid van het leven, waar is zelfs mijn goede zin gebleven? hopelijk…

De uren even tussen zon en regen - bedachtzaam, aarzelend, maar ook rijp en teder. Hoe lopen onze voeten in onverstoord ritme wachtend op een teken van leven, even.…

Tussen ernst en degelijkheid even een kleine pauze om alles weer in 't juiste perspectief te zien; om te weten hoe relatief alles is en dat juist het betrekkelijke het belangrijkste is: Niets gaat er boven het rood van de late zomerroos; de geur van de halmen na de regen; het fluwelen kleed van de vlinder; jouw glimlach naar mij.…

Niet wegen op de ander, niet op gedachten, wensen, dromen; er zijn totaal en vrij voor de ander als de bladeren van de bomen die komen en gaan, die vruchtbaar zijn ongeweten; genade heten voor wie je weg kruist zonder te bezitten.…