Alle inzendingen van Adeleyd

Ieder heeft zijn zorgen en zijn vreugden, ieder mens zoekt liefde en houvast, ieder heeft daarvoor zijn wegen maar ook ieder draagt zijn last. Als we heel aandachtig leven krijgt het beste weer een kans, kunnen we veel vreugde geven, nodigen we uit ten dans. Laat ons als de kinderen kijken naar wat groeit en adem heeft, laat ons heel aandachtig…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

Wat een drukte in de hoofden, bloed en tranen, hoop en vrees, worstelend om zin en zegen, - bomen die weer groen geworden zijn, lindebomen van mijn jeugd. Heel gauw gaan ze nu weer geuren, roepen dingen wakker die al lang vergeten zijn - kinderverdriet en kinderpijn. Wat geuren met je doen: ze brengen terug wie je niet meer bent ze kussen…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

Ik stuur je nu een stille groet, want niemand mag dit weten; ik heb vandaag de zon gezien en kan gelukkig heten... Ik zag hoe moeders met hun kroost de straten blij bekeken en hoe ze met hun pril geluk haast weer verliefd geleken. Maar moeders zijn altijd op weg, vervuld van vrees of zorgen, van dromen, van een nieuwe dag van 't licht…

Wat zoeken al die mensen hier in de winkelstraat: ze hebben massa's kleren, ze zijn voorzien van veel maar willen steeds maar beter, en willen steeds maar meer... Ik zie niet velen lachen, ik zie niet veel plezier, maar drukte en bedruktheid, en ernst en veel vertier, maar staks komt weer de avond en komt de weemoed ook, dan vallen weer…

Waar staat mijn hoofd, waar gaan mijn voeten, hoe druk is 't hier, altijd maar moeten... Ik houd het zo niet langer vol en straks betaal ik vast de tol als ik niet wijzer wil gaan leven... Ik wil daarom - al is het even - heel rustig worden en vertrouwen dat enkel kalmte op kan bouwen wat echt de moeite waard zal zijn. Waar staat mijn…

Zelf hoef ik het niet te doen, ik ben gedragen door zovelen, door warmte en door licht, mijn ziel wordt weer herboren. De Geest waait waar ze wil, en doet de aarde leven, want alles is gegeven en alle onrust stil. Zelf word ik nu gedragen en dat geeft heel veel kracht; vertrouwen kan weer groeien en licht doorstraalt de nacht.…

Mijn honderdste gedicht op deze plaats, temidden van de vele verzen van de dichters die beter kunnen schilderen met taal, die sierlijker vertellen, een beter oordeel vellen of fantasievol vinden een verhaal. Het honderste gedicht op deze plaats: ik werd niet wijzer, milder, bleef een zoeker, maar nu en dan kwam plots een licht en wist ik…

Een eeuwigheid van tijd en zoeken, van vinden en weer loslaten, van dromen en doen,... Wat brengt de lente anders dan opnieuw een groot verlangen, mijn ziel die ik in beelden wil vangen maar die ontglipt aan taal en teken. Alle stromen spreken van kalmte en van zaligheid, alleen mijn ziel heeft nog steeds niet haar vleugels uitgespreid…

De zon, de schaduw, heel dit stil aanwezige, het zoeken, de frustraties en de pijn, de vreugde en de zorgen alle dagen, hoe kan dit alles heel het leven zijn? Waarom blijft reiken naar en altijd wachten op iets beters? Wanneer is volheid van geluk voor lang? Ik weet het niet, wil soms niet al die vragen... maar simpelweg er zomaar zijn en…

Een blank papier, een rode roos en heel veel niet-gezegde woorden, de stapels van gedrukte tekst, de vluchtigheid van de beloften, wie heeft ze niet gezien, gevoeld, wie heeft niet al die levenslessen al moeten leren, graag of niet? Heel langzaam heelt nu mijn verdriet en kan ik weer om zoveel zingen. Wat is ons leven toch een raadsel, een…

Je mag wel woedend worden maar toch liefst niet teveel. Er zijn zo van die dagen dat je iedereen wel kan omhelzen maar op andere momenten is iedere vraag je een kruis. Is zo dit leven opgebouwd dat je constant moet zoeken? Je vindt het niet, je kent geen rust en vrede is er helemaal niet bij, maar juist dàn moet je blijven, niet lopen gaan…

Dichten is nieuwe namen geven, is roepen, vechten met de taal en erin zwemmen als in helder water, is onverwacht een nieuw verhaal. Dichten is woorden vinden voor het altijd eendere heimwee, voor de liefde, het vertrouwen en de haat, voor geloof, hartstocht en wat zich niet zeggen laat. Dichten is de lente zien en ruiken, voelen en horen…

Rustig willen zijn als onrust je meeneemt naar bergen emotie naar heuvels verlangen. Rustig willen zijn onverschillig voor lof of blaam, voor succes of mislukking. Rustig maar niet onbewogen, geraakt door de ander, bewoond door liefde, uitgedaagd tot vertrouwen.…

Toon Hermans hangt hier aan de muur: natuurlijk niet hijzelf, maar in papier en hoe hij lacht: de dagen gaan nu niet meer echt voor hem voorbij! Maar wat beklaag ik mij want ik kijk treurig, ernstig en ik til heel zwaar aan zoveel dingen. Hoe leer ik van dit leven toch een lied te zingen? Hoe kan ik ooit de zorgen laten wat ze zijn? Maar…

Wachtend of toch niet de lente keert elk jaar weer heel nieuw en anders.…

Stil staat de magnolia te wachten tot er wat zonnestralen trachten door de wolken heen te breken en kleur en licht doen bloeien. Stil staat de magnolia te dromen tot er wat lieve mensen komen, die door hun glimlach lente worden en vrede en hoop doen bloeien.…

Dit einde is het einde niet al is het graf verzegeld. Vrouwen zijn op weg met balsem en geur van voorjaarsbloemen. Een tuinman, bezig aan de heg groet onverwacht, en weet een naam te noemen. De steen al weggerold, de engelen gezeten. Wie had dit uit geloof geweten of zijn het beelden uit een droom? Reeds bloeit de levensboom en welt het…

Verlatenheid en duisternis oeverloos lijden toen en nu; liefde niet begrepen, licht niet gedoogd, God, wees ons, zondaars, genadig…

Wit papier en broze woorden, niemand die daar echt van leeft, maar de daagse dingen lopen over wat wat God ons geeft,.. Heel geduldig wil Hij wachten tot we voor Hem open gaan, tot ook wij van harte trachten rechtop in het Licht te staan, Tot we vrij en helder kijken tot we enkel liefde zijn.…

Ontkiemend zaad en niemand weet hoe: donker in 't duister van de aardeschoot, maar springlevend en groot in kiemkracht niet te stuiten. Dit leven een wonder, vanbinnen en buiten; de liefde een kracht die de dood zal trotseren, een hoop die niet sterft voor al wie wil horen: alles wordt weder geboren.…

In de winkel van Albert Heijn was een jong meisje heel vriendelijk, niet voor de centen, want dat voel je, maar omdat ze graag vriendelijk is... De wereld is dus zo slecht nog niet, al is er corruptie en oorlog, al is er verraad en bedrog, lief meisje, wat raak je me toch...…

Een draad geweven van hier naar daar, een woord gegeven, een klein gebaar, wat stilte, wat dromen, en lente die komt... de zon door de bomen en alles verstomt.…

Onbedwingbaar klimt het groen tot de toppen van de takken, overal stuwt het nu voort en geen mens kan dit hanteren... Groen en groen en nog eens groen, waarom rijmt dit toch op zoen? Is er liefde achter alles, is er leven overal? O, ik weet geen antwoord te verzinnen, poog alleen maar te beminnen...…

Roerloos staat de magnolia vogels vliegen over hoe ook mijn hart slaat rustig, onrustig, de dagen gaan door...…

Op heterdaad betrapt, niet zo onschuldig, maar door de hoge heren aangeklaagd, gebracht bij Hem die enkel heel geduldig barmhartigheid steeds van ons allen vraagt... Wie werpt de eerste steen, wie velt een oordeel? Wie is zo zondeloos dat hij dit mag? De Heer schrijft in het zand: wie zoekt hier voordeel? Wie is veel beter dan wat hij daar…

Die tere krokus in het gras - beeld van een boordevol verblijden - vertelde mij hoe lief je was het weerzien na een wake scheiden. Hij dronk het vroege morgenlicht - vond enkel maar gewone woorden - maar hield zijn bloeien opgericht voor al wie, wakker, 't lied reeds hoorden. O kijk en luister dan, gedragen, van angst en pijn en schuld…

Een heel klein beetje lente komt langzaam aangetreden, met storm en regen, hagel en soms nog even sneeuw, maar onweerstaanbaar breekt door- heen de zwarte aarde het jonge groen dat heel voorzichtig alles groet,...ons ook opnieuw heel blij doet leven.…

Zo breekbaar en zo broos is 't leven: een lichtflits in de duisternis, maar toch zijn wij elkaar gegeven omdat de weg niet doelloos is. Zo kort de tijd die is gelaten, een ademtocht en 't is voorbij, maar wanhoop kan ons hart niet baten, alleen vertrouwend leven wij. Alleen de liefde kan ons dragen, en al de rest is dwaas vertoon. Je…