Alle inzendingen van Adeleyd

Geworpen in een zee van geuren, van licht dat anders is dan thuis, van vreemde namen, klanken, kleuren, van andere woorden,... straks naar huis. Wat heb ik heimwee naar `t vertrouwde, naar koele lucht en zomerblauw, maar zal ook daar de zon zo branden dat ik er echt niet meer van hou? Laat me nu hier nog maar genieten, nog even dan, en…

Zo ver van huis, een andere wereld met vreemde mensen, toch vertrouwd. Ze wenen wel dezelfde tranen en worden hier ook graag vertrouwd... Er is de hete lucht, het dromen van altijd weer een ander licht, de stilte soms tussen de woorden, de klanken van een nieuw gedicht, maar ook het zoeken naar de namen van ander fruit, van zoveel vreemds,…

Ze zijn daar weer ineens: problemen! Je weet je nergens meer en niets kan je nog raken want enkel dàt trekt alles aan en doet je adem bijna stoppen. Maar wacht, er komt ook weer wat licht van mensen die echt willen helpen; dus sla niet zomaar deuren dicht, en laat je niet eronderdoor gaan. Vertrouw, 't is alles wat nu moet en durf ook…

Voor minder zou je zuchten in deze hitte, maar ook dàt gaat voorbij; straks komt een malse regenbui en dans ik in de wei!…

Ik kan er niet genoeg van krijgen: de geur van de linde, het rood van de papavers, het groen van de velden, het rijpen van oogst... Alles is teken van een groot geheim, iets achter en over de dingen dat telkens weer juichen doet en dieper zoeken naar de bron en de bestemming; dat doet vergeven en hunkeren, dromen en beminnen; dat leven doet…

Een warme avond en weer wordt alles stil: de stemmen en de drukte, het wachten en het heimwee, de jacht en heel veel dwaas vertoon. De sterren gaan verschijnen en plots het weten ook hoe alles heel vergankelijk is, hoe eigenlijk heel weinig er echt toe doet; alleen de liefde, het vergeven, want heel gauw komt ook hier en nu het afscheid dat…

Wat is dat met dat drijfzand en dat beknibbelen? Zijn dat de hoge heren die zo graag de eerste plaats bezetten, en daardoor zelfs niet meer op wat fatsoen gaan letten? Ik snap de humor wel maar voel de pijn ook steken; de een wil voor de ander niet in sterrenglans verbleken... Ach lieve heren, welk belang heeft toch die eer voor even, Je…

Wat loopt er volk in al die straten op deze mooie zomerdag; elk heeft zijn wensen en zijn woorden, ziet hier of daar iets wat hem trekt, wat hem belooft geluk te brengen, vervulling van een stille nood... Maar wie goed rondkijkt ziet ook dingen die nergens zijn te koop: een kleine glimlach, blij begroeten, een kind dat juicht om even niets,…

Dag Fien, je bent nu thuisgekomen na deze allerlaatste reis; zo graag vertelde je van vroeger van hoe het was en wat de mensen deden; je maakt nu zelf al deel uit van heel dit groot verleden en lacht om heel veel dwaas vertoon... Wij snappen niet hoe ginder ver de dingen lopen of wat er echt gebeurt met hen die gaan, maar weet, je naam blijft…

Voeten lopen in schoenen van rood leer, maar vind ik mijn kindervoeten weer? Ik weet me verloren in dit beeld van gisteren en durf niet verder denken dan dit nu... Wie kent mij echt, durft mij vertellen wat ik weet en toch niet helder krijg? Een boterkoek, een paardenvijg, een speelgoedtram, een broodtrommel, een hemel vol van mist en niet-gedroogde…

Wat zoek je hier; een stem, een ziel, een woord van troost? Wat zoek je hier; herkenningstekens? Of enkel maar wat fijn plezier? Wat zoek je hier? Ik weet het niet, maar vind een mens net zoals jij, met weemoed en met vragen, met zingen en met klagen... met soms een klein begin van iets te durven wagen...…

Ik ken ze niet, de wegen in het labyrinth van mijn verlangen, hoe soms mijn diepste wensen aan iets kleins gaan hangen en hoe het diepe leed me niet meer raakt... Wie ben ik dan? Ben ik de zoeker die zichzelf verzaakt? Ben ik dat kleine kind dat dwalen moet? Ben ik die jonge vrouw die waakt? Ben ik verloren in dit koud heelal? Ik ken ze niet…

Stilte draagt en stilte vraagt, brengt je bij de ander; stilte breekt de dadendrang, weeft een kleed van tederheid, vult een vreugdebeker; stilte dekt de dagen toe, doet de wolken zingen; stilte wil ook jou met warmte zacht omringen.…

Het kleinste aller zaden, zo zegt ons toch de Heer kan groeien tot een grote boom die schaduw geeft en woonst; zo is soms ook ons klein geloof, het is haast niet te zien maar met geduld en veel heel veel moed kan ooit het wonder komen: de zon schijnt door de bomen! Een kind begrijpt dit alles wel, maar ik en wij, die zo verstandig zo heel…

Zoals overal in luchthavens: mensen van allerlei kleuren en geuren lezend, etend, wachtend. Gezellig of droevig, pratend, zwijgend, wachtend... Big business, maar ook kleine tederheden, woorden verloren in de drukte, herkenning en vreugde, mededogen, ook hier. Wachten op de weg naar huis, opnieuw naar huis, Upekka (1) betrachtend, wachtend…

Zaal vol stilte maar voelbare aanwezigheid waar de zee ruist en de golven breken en waar het brood als sprekend teken de band is die alles vereent. Vogelenzang en eeuwig water, altijd weer ebbe en vloed maar diep besef van de Ene die allen in allen begroet. Hartslag die duurt maar rustig wordt als het water golvend en kabbelend slechts…

Het komt niet slechts op de prestatie aan, maar op de stilte, het luisteren, het vinden van de weg die dwars door alles gaat en die verbindt met allen; de eenheid diep verborgen die trilt doorheen het vele, die hoopvol stemt en leidt naar nieuw verstaan en morgen.…

Een vrolijke noot na dagenlang wroeten, na zeuren en zagen, na kommer en moeten, een glimlach naar sommigen die me wel kennen en die deksels goed weten hoe me te mennen... Een vrolijke noot, al is het maar even, maar die doet me goed en helpt me te leven; ik geef ze hierbij dan ook maar aan jou: een klager, een zager, een man of een vrouw..…

Ieder heeft zijn zorgen en zijn vreugden, ieder mens zoekt liefde en houvast, ieder heeft daarvoor zijn wegen maar ook ieder draagt zijn last. Als we heel aandachtig leven krijgt het beste weer een kans, kunnen we veel vreugde geven, nodigen we uit ten dans. Laat ons als de kinderen kijken naar wat groeit en adem heeft, laat ons heel aandachtig…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

Wat een drukte in de hoofden, bloed en tranen, hoop en vrees, worstelend om zin en zegen, - bomen die weer groen geworden zijn, lindebomen van mijn jeugd. Heel gauw gaan ze nu weer geuren, roepen dingen wakker die al lang vergeten zijn - kinderverdriet en kinderpijn. Wat geuren met je doen: ze brengen terug wie je niet meer bent ze kussen…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

Ik stuur je nu een stille groet, want niemand mag dit weten; ik heb vandaag de zon gezien en kan gelukkig heten... Ik zag hoe moeders met hun kroost de straten blij bekeken en hoe ze met hun pril geluk haast weer verliefd geleken. Maar moeders zijn altijd op weg, vervuld van vrees of zorgen, van dromen, van een nieuwe dag van 't licht…

Wat zoeken al die mensen hier in de winkelstraat: ze hebben massa's kleren, ze zijn voorzien van veel maar willen steeds maar beter, en willen steeds maar meer... Ik zie niet velen lachen, ik zie niet veel plezier, maar drukte en bedruktheid, en ernst en veel vertier, maar staks komt weer de avond en komt de weemoed ook, dan vallen weer…

Waar staat mijn hoofd, waar gaan mijn voeten, hoe druk is 't hier, altijd maar moeten... Ik houd het zo niet langer vol en straks betaal ik vast de tol als ik niet wijzer wil gaan leven... Ik wil daarom - al is het even - heel rustig worden en vertrouwen dat enkel kalmte op kan bouwen wat echt de moeite waard zal zijn. Waar staat mijn…

Zelf hoef ik het niet te doen, ik ben gedragen door zovelen, door warmte en door licht, mijn ziel wordt weer herboren. De Geest waait waar ze wil, en doet de aarde leven, want alles is gegeven en alle onrust stil. Zelf word ik nu gedragen en dat geeft heel veel kracht; vertrouwen kan weer groeien en licht doorstraalt de nacht.…

Mijn honderdste gedicht op deze plaats, temidden van de vele verzen van de dichters die beter kunnen schilderen met taal, die sierlijker vertellen, een beter oordeel vellen of fantasievol vinden een verhaal. Het honderste gedicht op deze plaats: ik werd niet wijzer, milder, bleef een zoeker, maar nu en dan kwam plots een licht en wist ik…

Een eeuwigheid van tijd en zoeken, van vinden en weer loslaten, van dromen en doen,... Wat brengt de lente anders dan opnieuw een groot verlangen, mijn ziel die ik in beelden wil vangen maar die ontglipt aan taal en teken. Alle stromen spreken van kalmte en van zaligheid, alleen mijn ziel heeft nog steeds niet haar vleugels uitgespreid…

De zon, de schaduw, heel dit stil aanwezige, het zoeken, de frustraties en de pijn, de vreugde en de zorgen alle dagen, hoe kan dit alles heel het leven zijn? Waarom blijft reiken naar en altijd wachten op iets beters? Wanneer is volheid van geluk voor lang? Ik weet het niet, wil soms niet al die vragen... maar simpelweg er zomaar zijn en…

Een blank papier, een rode roos en heel veel niet-gezegde woorden, de stapels van gedrukte tekst, de vluchtigheid van de beloften, wie heeft ze niet gezien, gevoeld, wie heeft niet al die levenslessen al moeten leren, graag of niet? Heel langzaam heelt nu mijn verdriet en kan ik weer om zoveel zingen. Wat is ons leven toch een raadsel, een…