Alle inzendingen van Anneke Haasnoot

Nu je er toch bent En een mens van vlees en bloed werd Kun je er maar beter het beste van maken Keerzijden van medailles leren kennen Eraan wennen dat jij je broeders hoeder bent Dat pijn en lijden erbij horen, evenals Onbedaarlijk lachen en huilen Dat een mens zich builen valt en al doende Leert en dan later teren kan op herinneringen…

Ze was een harde werker De kleine, gezette Columbiaanse Chronisch ziek Samen fietsten we stilstaand rondjes Zij copd en ik een knieprothese Gehuwd met een kaaskop was ze De mannen van de anodefabriek Negeerden haar volkomen na het werk Na het werk lagen de vieze kleren Voor het oprapen, spoelden ze pek en Petroleumcokes weg onder…

Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin in zwevend langs het glas in lood Hij nestelde zich vleiend op mijn schoot Of ik zijn zoete zwaarte wou bezingen Voor boeren, buitenlui en stedelingen Liefelijk hij, mij-hofdichter, ontbood Bedwelmend was de geur van de seringen De tuin in zwevend langs het glas in lood Al ‘t andere wist hij even…

Het leven van een vrouw bestaat uit wachten Om nu en dan waar nodig in te grijpen Verlangend naar de tijd van vóór het rijpen De kindertijd, zwemmend in droomgedachten En in een zee van tijd en fantasieën Verkaveld niet, compleet nog, androgyn Nog niet geplaagd door hoe zij wordt gezien Door mannen en hun ideologieën Vasalis voelde al haar…

Haar hele leven bleef het aan haar knagen Dat ze te weinig tijd had om te schrijven Ze moest ook arts en echtgenote blijven Een moeder en vriendin met lange dagen Even alleen was ze helaas hoogst zelden Ziek kind, te druk, te moe, teveel problemen Om voor het dichten tijd te kunnen nemen De kunstenaar in haar moest het ontgelden Zo schiep…

Dank voor de schaduw die je bood De sterkte van je bemoste schors Waaromheen onze armen Steunpilaar Je blad zuchtte mee met ons Vogelnesten droeg je Aan je takken hing onze schommel Bliksem en ziekte bleven je bespaard Je viel niet ten prooi aan ontbossing Bijl en kettingzaag velden wel verwanten Die dienst deden als haardblok en boot…

Wederom met Christus opgestaan Hebben onbeschrijfelijk geleden Smekend tot Dezelfde nog gebeden Mochten daarna onze wegen gaan Konden onze werelden weer aan Nieuwe plannen in het heden smeden Wederom met Christus opgestaan Werkelijk geblaft tegen de maan Ons van het verleden losgesneden Langzaam uit een oude huid gegleden Doornenkroon en dood…

Ook ik een militaire parade Maar dan op drie maart en Middenin de nacht Feest is het en er zijn veel Bekenden op de been Machtsvertoon, marcherende Soldaten Hoe laag komen de vliegtuigen Over, hoe feestelijk is de stemming Maar dán, een vliegende doodskist Komt gierend op ons af, we Rennen voor ons leven, de school Staat in brand…

Een maartse wind in een klein dorp Waarin groen wit verjoeg, waarin een Koele luchtstroom kopzorgen verdreef Een prille wind in een negorij Die een reddingsboei toewierp; een krans Van sneeuwklokjes, krokussen en Vroege narcissen Waardoor je weet er is nog hoop, toch Nog hoop, toch nog wel redding Het fluisterende riet van een liefelijk…

Alsof ze vastgenageld zijn De mensen bij de grote zilte Een meeuw hangt roerloos in de stilte Weet niet van weduwen en pijn De golfslag is zowaar gestold De vissersvloot ligt op het strand Een ruiterstoet draaft elegant Het schouwspel in dat zich ontrolt Vanaf het allerhoogste duin Zie ik bevroren, dorpse vlijt De mens van toen is er niet…

Carolus was botanicus in Leiden Een vriend van hem; een Vlaamse diplomaat Zond hem de eerste bollen van het Kwaad Waardoor de tulpenhandel af zou glijden Een bezigheid voor rijke hobbyisten Bezielde kwekers nog, professioneel De kopers waren rijk, betaalden veel Dat mondde uit in tomeloos verkwisten De illegale handel door floristen Bracht…

‘t Was lichtjesavond op de Ommering Een koor zong in een zaal een zeemanslied Totaal niet passend bij rouw en verdriet De stemmen, hoewel mooi, puur pijniging Gelukkig zorgden fakkel, kaars en gel Voor passend eerbetoon, serene rust Ik werd me van een gitarist bewust Die zachtjes hallelujah zong, dat wel Ik hoorde harten breken om me heen…

Er is een huwelijk gestorven Het ligt inmiddels opgebaard Er wordt vol naar afschuw gestaard Het was ooit fris en onbedorven Er is een echtpaar omgekomen Hun kinderen zijn zwaar gewond De dood kreeg grip op een verbond En nog niet waargemaakte dromen Familie rouwt en legt een krans De mensen gaan gekleed in zwart Ze hebben een gebroken…

De bomen langs de laan naar het station Hun kale stammen zijn met licht omwonden Dat vuurtorens soms ook bij vijvers stonden Is nieuw voor mij, ik wist niet dat het kon De Grote Kerk staat als een bastion In Winterland, wil haar verhaal verkonden Met oude teksten die ooit aftrek vonden Geschreven in een Goddelijk jargon Breda, je doet niet…

Een straffe wind staat op verlichte ramen Maria, jong nog, loopt op alle dagen In haar geval bepaald geen welbehagen Een keizerlijke volkstelling eist namen Een straffe wind staat op verlichte ruiten Maria kan nu elk moment bevallen Het zal geschieden in een van de stallen De herbergiers sluiten haar immers buiten Nog even en de engelen…

Het lijden maakt mij stom en stil Wat moet ik met een voederbak Een zuigeling, een schamel dak Met zo een hemelsbreed verschil? Met kerst en kruis en Christuskind Met hebt u en uw naasten lief Zinloos geweld en ongerief Met zoek tot u de waarheid vindt? Hoe afgeknepen klinkt mijn stem Wanneer ik hem eens horen laat Waar is mijn assertiviteit…

En dan Voor de zoveelste eerste keer Wolkjesadem, witte daken In vervoering raken Voor de zoveelste eerste keer Autoruiten krabben Een geluksgevoel Zondagskind in warme kou Voor de zoveelste eerste keer…

In onze adem woont Gods Geest Het is een ramp voor het verstand Het is in een spagaat beland Het voelt zich eenzaam en verweesd Het wordt wanhopig en bevreesd Negeert een uitgestoken Hand In onze adem woont Gods Geest Het brein zegt die tijd is geweest Het hart zegt dat klopt van geen kant Ik voel mijn hersens aan de tand Die fluisteren daarop…

Eind oktober, stil op het terras Nu en dan de zon vanuit een wolk Schijnende voor vaderland en volk Glas geblazen urn waarin je as Wang aan wang, een allerlaatste zucht Krom gebogen treurt het najaarsriet Grijnzend de pompoen die alles ziet Makend van de dood een boerse klucht Niets dringt tot de tuinkabouter door Mos bedekt zijn muts…

Er hangt een dikke mist in Bremm De Moezel houdt zich even schuil Een berg gaapt met wijd open muil Ik lepel cappuccino crème Kapellen bidden kom tot Hem U valt zich daardoor echt geen buil Er hangt een dikke mist in Bremm De Moezel houdt zich even schuil En Merkel smeekt geef mij uw stem Ik haal de slangen uit de kuil Een kloosterkerk biedt…

Ja het is waar, de tijd heelt alle wonden Dat weet je nu is een voldongen feit Na jaren ploeteren ben je ze kwijt De wrok en het verlies, de zilte zonden Je hebt jezelf weer enigszins hervonden Je voelt je ongebonden en bevrijd Bent zoveel meer dan je persoonlijkheid Je bloedrivier wist weer hoe uit te monden In een onwerelds gladde oceaan…

Ineengedoken zit de witte gier Te kijken naar zijn zwarte soortgenoten Hij voelt zich niet gewenst en wordt verstoten Vraagt zich wanhopig af wat doe ik hier Hij is een rariteit, men geeft geen zier Om hem, hij heeft er tranen om vergoten Totdat een mens een plaatje had geschoten Beschouwde hij zich als een dooie pier Een fotograaf kreeg…

Kan maar slecht meer tegen drukte Zei ze en ik schreef het neer Maar ze had haar Lieve Heer Waardoor haar het soms nog lukte Spijts hij uit het leven rukte Hen haar dierbaar, telkens weer Kan maar slecht meer tegen drukte Zei ze en ik schreef het neer Al haar vreugde en haar zeer Hoe ze vroeger soepel bukte En dan veldboeketten plukte Hoe…

Een Buddhabeeld met een gevaarlijk wapen De Volkskrant, cartoonist Bas van der Schot Ik schrik en schets met taal een reddingsvlot Ik moet me even bij elkander rapen Hij schudt me wakker, ik was ingeslapen Dank kunstenaar, jij speling van het lot Ik vecht tegen de waanzin van Quichot Sta me geschokt aan alles te vergapen Alweer een overwinning…

Ze weet zich eigenlijk geen raad Vanwaar dit transformeren? Voorbij is het floreren Ze is als een spin zo kwaad Het is de neergang die ze haat Een God die futloos gadeslaat Ze weet zich eigenlijk geen raad Ze is hem kwijt haar rode draad Haar zelfbeeld demonteren Niet langer meer creeëren Is dat wat haar te wachten staat? Ze…

De dichter, hij wil grenzen overschrijden Dat ziet hij als een schone levenstaak Er zijn altijd wel verzen in de maak Of hij nu pretentieus is of bescheiden Naar zelfinzicht wil hij de lezer leiden Hij stelt verzwegen zaken aan de kaak De dichter, hij wil grenzen overschrijden Hij kan niet anders dan maren verspreiden Wat dat aangaat ligt er…

Ja ook de Indianen hielden slaven Als kolonist was je bepaald niet veilig Het vee en dierbaren waren je heilig Tijdens de reis werd menig kind begraven Binnen de palissade lag je haven Het was hard werken om een fort te bouwen Je stak vol hoop de handen uit de mouwen Waarbij God en de Bijbel leiding gaven Al tijden lag de duivel op de loer…

Het leven was geen makkelijke tocht Zei ze en ik, ik heb het genoteerd Ze had haar les niet een twee drie geleerd Had lang naar liefde en respons gezocht Ze wist nog goed hoe of ze driftig vocht Als Don Quichot de waan had getrotseerd Het leven was geen makkelijke tocht Herhaaldelijk vloog Venus uit de bocht Ze had zich menigmaal daarbij bezeerd…

Als de wind door je haren gaat En de temperatuur is gezakt Je jezelf eindelijk hebt herpakt Weer verfrist in het leven staat Belust aan het schrijven slaat Je kladpapier niet langer plakt Als de wind door je haren gaat De muze in fluistertaal praat Laat weten dat ze naar je snakt Atmosfeer zoete broodjes bakt De hitte het laagland verlaat…

Er landt een vlinder op mijn blote huid Het groen zie ik, krioelt weer eens van leven Een witte bloem wil wat graag nectar geven Een dikke hommel steekt er nu half uit Kapoentjes naderen gestaag hun buit Een dikke vlieg komt neer en hoe bedreven Er landt een vlinder op mijn blote huid Oranje is het waar mijn blik op stuit Tot drie maal toe bezoekt…