Alle inzendingen van Annelie David

nacht komt wonderlijk dichtbij neemt mij in zich op nog zie ik in de vage gloed van buiten aldoor brandend neonlicht bladlappen buigen wil ik dat hier beweging is hoor onheilspellend engelenhoofdjes ritselen vleugelvruchten vallen ontvallen roteren boven de sloot draaien om hun as geruisloos en ik wil met hen zinken nerven…

hoe mooi zeg gewoon hoe mooi ze groeien vanzelf ademen en leven dicht opeen en nieuw onder de donkere bomen de oudsten als gul gemorste melk of sneeuw sneeuw is er niet gevallen geen vlokken tussen de bomen dwaling van zonnevlekken maar plotselinge witheid wildheid van bloesems slaat uit in dit scherfje ongerept winterbos dat thuis en haven…

zelfs op onbekende paden – hier vol vergeelde bladeren willekeurig voor mij uitgespreid zoek ik de weg naar het vertrouwde dat mij verbindt met een niet meer in te halen tijd het verbond van zomereik en winterlinde (wild het woud) vol oude volksnamen als lichtminnend sterrenmuur in tuilen bloeiend hemelsleutels boterbloem verguld waar ik als…

alsof het water vuur is deze vroege voorjaarsdag lichtzinnig de onwetende blik die in gestold rood alleen schoonheid herkent uit granaten gestoomd trotyl – nog niet giftig ontvloeit het de bast van zeedennen? hier stroperig in de dorst van de sloot gesijpeld en ijs geworden. zichtbaar. het vuil van vergissingen zinkt weg na de dooi de diepte…

nergens staat tijd zo stil dan in een leeg een eindigend gebouw op een kier staan vastgeroest de stalen deuren als bevelen zij reizigers onbehuisd het uitbeveiligde onthevene gegruizelde raamloze binnen te gaan niets sluiten ze nog af wie daar binnen staat voelt zich buiten de wind wervelt bladeren in een hoek droge takken en dode libellen in…

sinds tijden kijk ik weer van dichtbij naar die zonderlinge maaksels: de schorshuid diep gegroefd ruwe gravure van droog-ritsen wirwar-stroompjes doorsnijden winden zich waarin kermesrood een rondhangen traag trekken van vuurwantsengewemel stamopwaarts voortschuift tastend voelhoorns volgend aldoor snijdende honger drijft hen van ver…

hoe lang kun je wegblijven zonder dat het fout gaat de rust op het plein is onmisbaar in het licht van de maan glanst een blad sla, het huis van de buurman is leeg gehaald met een kleine truc verdwijnen een fiets, een naaimachine, een brood, een afgetrapte schoen het is al na twaalven en je komt om de hoek als het warmer wordt kan het zijn…

voordat u achteloos voorbij loopt ik verkoop bloemen iedere avond, iedere avond onder een lantaarn soms vind ik er zomaar iets, een hond aan een riem, van goud een kleine olifant, een blad dat glanst, houdt u van bloemen? soms werpen ze een kus, soms stokken of grappen dat ik me mooier moet maken tegenwoordig verschijn ik in een lange zwarte…

het zwarte oog. het gelig wit van levend bot zwaait heen en weer van zeldzaamheid zich niet bewust en slechts zichzelf terwijl het lobbert door mist en dras drukt natte, malse snoet in gras. waar het ook tast daar vind het kruiden, groene scheuten. richt zich op verrast tot aan de punten van het jong gewei het gelig wit van levend bot zwaait…

je verschijnt in het maanlicht met een haan onder je arm kinderen zouden je achterna rennen maar kinderen slapen ’s nachts dat alleen ik je zie lopen onder de zwijgbomen bij het stiltewater zie staan en je van een afstand kan ruiken nootmuskaat en tabakslucht door het open raam en zo hooghartig en kalm als je hier gekomen bent in de klederdracht…

ik vraag om een huid van vacht zo ruw en stug als van een rendier zie me als een hongerige hond draaf door een woud door het donker lichtvoetig alsof vogels me dragen kijk hoe vluchtig mijn spoor in het zand weggevaagd door de wind onzichtbaar voor handen die het stof uit mijn vacht willen vegen mensenvingers die me uit mijn vel willen schillen…