Alle inzendingen van BKNWRM

Wandelen met de wind mee geeft minder frictie Wilde narcissen doen een rondedans pikken als kippen naar hun eigen grond De eerste pruimenbloesem strooit ze blaadjes als zaadjes Soms is er de lentelage zon, dan doen rossige pluimpunten aan je haarkleur denken Je zou de mooiste plukken We zouden naar huis gaan Je zou hen met je…

een kleine hand rust in een knoestige vuist de andere houdt een plastic zak, versleten gefrommeld, er is de wind de wind die alles beroert er is het betonnen geraamte van wat ooit een supermarkt was er zijn de laatste decemberbladeren ze drijven naar waar het water moet er is een vlucht vogels, wiegend en dansend als toen het nationale…

hoe in een ver verleden een eerste melodie ontstond door met vlakke handen samen te pletsen op water samen te slaan op hout hoe ooit mensenhanden een hele stad zouden metsen steen na steen laag op laag en hoe muziek een ziel heeft - een soul, een beat - meer is dan louter ordening van tonen zo gaat een oud verhaal…

op haar kantelen de contouren van een kraai onder haar honderd verstomde monden hun woorden spreken als schaduwen de zwarte vogel vliegt op doet wat altijd werd gedaan verdwijnt in de kantlijn van de tijd…

Zullen we nog één keer uit de aronskelk drinken? De amechtige man achter ons laten. Van het karmozijn eten. Omdat het rood en zoetig is. De vrouw met de wandelstok ontwijken. De bergpas volgen. Naar waar het wreed en onherbergzaam is. Nog één keer bij de bruine beer gaan slapen. Omdat hij groot en harig en krachtig is. Laat ons dan gehavend…

Je droeg het vuur - mijn vriend - maar verbrandde de palm van je hand. Je verjoeg het uur - mijn vriend - maar je ogen verdragen het licht niet meer. Je geesten van de nacht, nog even schurkend over het water, schudden hun vervagende hoofden. Als de nevel optrekt, midden in het meer, je heilige graal. Maar je ziet het niet.…

toen, achter muren en achter planken wanden, achter deuren, in kasten en achter kieren, onder het gehaakte tafelkleed, onder een sprei als een lichtend baken, in dicht gebladerte van bomen, achter dikke stammen, tussen hoog gras, verhuld soms nog in toevallige etalageruiten of in donkere ramen, in…

Zoals elk jaar regent het. Op de parking hou ik een paraplu boven moeders hoofd. We lopen grote passen. Daarna gaan we door rechte gangen. Het regenscherm krampachtig onder mijn arm geklemd. Je bent het al gewend. De scans. Je ogen zoeken onze blikken. Op je kamer staat de TV aan. De koning en koningin schuilen onder een zwarte tent.…

Op weg naar huis loop ik langs de kramen. Gebliep en gepiep verdooft mijn oren. Ik denk aan Broadway Boogie Woogie, Mondriaan. De wagens ruiken naar roestig ijzer. Zoete zweem van suikerspin als antigif. Op het oude Weversplein speelt een muzikant met wit bezweet hemd. Accordeon met elektronische drum. ABBA, met de tristesse…

Tegenover de Pier ontwaakt een dakloze man in het portaal van hotel Petit Rouge. Geen pokken en geen kokkels, ze gleden lang geleden terug naar de branding, verlangend naar magere handen. Twee broers slapen hun roes uit in de loungezetels van de Bamboo Club, wijdbeens, languit. Boven hen, een vogel aan een nylon draad, meewiegend…

Ik ging er dit jaar nog eens heen, zoals het altijd al was, al die keren erna. Hij droeg mijn koffers weer door de gangen. Ditmaal kwam ik op valavond aan, zag in de ochtend dat het uitzicht er nog was, de poster aan de muur zo vergeeld als tevoren. Nog altijd diezelfde aquarel van de watermolen. En lelies. De loden leidingen verraden…

dag oude vriend zei ik net aan het station of misschien dacht ik het alleen de weg wordt krap en ik moet achter je gaan lopen ik herkende je aan je jas nu over je smalle schouders als een vaatdoek op een houten stoel het stof paste zich aan je jaren aan…

de plastieken stoelen van de halte neigen naar de slappe gestalten die ze vandaag onbedachtzaam bezaten de hitte zakt en wat overblijft een zweem van zweet en lege ronde kartonnen weke doosjes van lopend ijs gesmolten room en wespen en lome wachters zwijgend als op scheep naar lang vergeten oorden of naar van waarheen ze kwamen…

we spraken af op het terras van restaurant 'le gourmand' het was bijna dertig jaar geleden -ik heb je nooit gekend- we groetten elkaar als oude bekenden en je vertelde me van vroeger en van nu -dat ik je niet gekend heb- ik herkende je geur als die van mijn eigen huis als na een lange reis -ik herinner me wat ik nooit heb…

hoe je stilte kan horen over besneeuwde heuvels en kan ruiken, proeven op bevroren lippen waarom ruis verdwijnt gestapeld onder dikke lagen langzaam bedolven als herinneringen aan iets als versteende tijd…

hoe nu een flauw blauwig licht slanke silhouetten van dennenbomen hard aftekenen en zwart het geluid van knarsen van sneeuw onder laarzen geknak van fijne takken en hoe een smalle straal uit pakijs ontsnapt er was het kraken van borstbeen en hoe ze één voor één je oude ribben braken ritmisch regelmatig het reflecteren van zwaailichten…

De holle weg weerklonk haar woorden, over wat goed brood is en over echte liefde Toen zei ze: 'Zelfs als de passie weg is, blijft de liefde' De twijgen begonnen wild te schudden Ze zei iets over samen wandelen, over samen eten prepareren, en ook iets over wijn Ze klonk verward Dat dacht ik althans Iets over als alles wegvalt…

onder dik ijs heerst geen wind geen geur. geen kleur. enkel uitgevaagd pallet van pastel als herinnerd. hoe er vissen zijn traag zwijmelen als verstild. ze doorzichtig zijn als nat papier en water haast vaste vloeistof is geworden. planten hun adem stokken. hoe de lucht tussen ons bevroor en ook de woorden tussen onze monden.…

Ik deed - vandaag - de bruinige bladeren bij elkaar. Bedekte er de de vaste planten mee Legde het loof van tomaten op de hoop Stalde de tuinstoelen in de houten schuur Deed de deur van de serre dicht. Hing het slot eromheen Het metaal schuurde Een oud bekend geluid, dit piepen en dit kraken Het deed me denken aan al die vorige…

Buiten op de bemoste tafel. Een oude krant van een warme dag. De wind leest haar bladen. Binnen schuilt een kat achter de kachel. Ze kijkt even op als een troep ganzen voorbij trekt. Vage schaduwen vermengen zich snel met de nacht. Verkleumde kaarsen warmen zich langzaam op. De vlammen dansen op de tonen van de jazz. 'The falling…

Soms nog, dan een zachte zomerbries. Twijgen wiegen aan hun takken. De was van de buren wappert in de wind. Een kat beweegt sierlijk haar staart, verscholen in hoog gras. Of de schaduwen van de overloop. Als het raam open staat. En tocht met de deuren slaat. Of als halmen van graan naar onweersbuien snakken. Ik weet dan weer dat…

zo gaat de tijd - zoals de klok slaat zeggen de mensen - maar de klok slaat wiskundig, regelmatig altijd van links naar rechts en met gelijke intervallen is een rivier dan geen betere vergelijking? met watervallen - naar diepe dalen en naar turbulente meanderende stromingen soms als een rustig en gezapig kabbelende beek ik zit aan…

jij gooide grote woorden mijn vriend zoals een kind stenen in een rivier strooide zielloze beloftes zoals een boer zaad op droog zand mijn vriend je zei als de dagen gaan lengen zullen de vogels weer kauwen en ook dat het de schuld van de schildpad is ik zei vandaag kom ik je halen want het is nog niet november vandaag doen…

toen het donker zich om de dag zou striemen als een zwachtel om een stomp hoe bijna geruisloos de grond onder ons bevroor en ook de lucht tussen onze monden ook de rijm nog dronken van sporen uitgeneveld wist je dat meeuwen op het ijs blijven zitten? tot krakende barsten de dooi aankondigen…

Ik knapte - onlangs mijn kamer op Veegde het stof van de plinten Witte de vale muren grijs van vele winters Boende de oude planken vloer Deed alles in de was Tooide mijn bed met nieuw bloemig beddengoed dat ik zag in een brochure Hing een reproductie op van Gauguin, om het sfeer te geven - iets met kleuren iets met vrolijke dames…

Je veegde je hakken nonchalant aan de ongeopende post Dacht dat het de deurmat was De avond kwam weeral plots Je hing mijn jas aan de haak Drapeerde de jouwe over de bank Spoelde het toilet twee maal door Gebruikte de badkamer als klankkast 'Ik ga trouwen' En iets van Hoe het met me ging trouwens Ik loog dat het…

langs lange trambanen staren ramen als speurende ogen kraaien wachten op kantelen en op slanke draden tot de laatste halte die niemand ooit zag soms klimmen woorden als wollige dekens omhoog langs gevels van huizen en langs holle buizen eens dacht ze dat hij het was het rollen van het vehikel deed het ovenrooster tikken de kaarsen…

donkermetalige wolkenbanden als kaarten van dokter Hollerith ratelden dwingend rollend over ons sloegen je voordeur dicht doofden de kaarsen in de gang ik hou de verkeerde sleutel het verlangen naar een kind dat altijd weer geboren wordt er waait een raam open het gordijn gelig en rafelig als het kleed van een oude bruid ergens klinken…

weet je het nog? op één van onze wandelingen. toen langs je boomgaard. dat vogeltje? hoe we het in een doosje zetten? hoe we het voederen wilden met een ijslollystokje hoe het was als een afgelaten ballonnetje? dat het zo teer was en rimpelig en dat het eerst niet at hoe het rozig en bruinig van kleur was? nog onbestemd was. hoe je…

slechts een enkele keer ik weet nog dat het zo een van die avonden was die de zomer samenvat ik weet nog waar je zat dichter bij mij dan je ooit was geweest maar toen daar zat je dan langs me op de oude stenen tuinmuur je haalde je neus op voor de vogels voor de vleermuizen voor elk zoemende beest je keek alleen de nacht in ik…