Alle inzendingen van Ferdinand

In deze streek voel ik me thuis. De zon beschijnt door mijn vensters heuvels van goud. Esthetisch heet dat. Zacht en warm de bron waarin ik zwem en zwel. Alles beschouwd is het een paradijs waarnaar ik drong. Ik jaag ritselend door het kreupelhout met een strikvraag: als ik het weten kon hoe jij mij beoordeelt van wie ik houd. Plotseling…

Een merel wast zich lopend over het water als Jezus zo blij…

In een nachtmerrie onuitgekomen dromen gedekt zien worden.…

Het was met een knal dat wij ze verloren: zeventien kinderen en hun docenten met in hun hoofd een toekomst en de lente. Hen was geen langer leven meer beschoren. Maar hoe het wrede lot een ieder ook tart, alle zeventien blijven in ons hart.…

Een rode draaideur zonder stilstand dol gedraaid van het gedrentel…

De legitimiteit van het beleid van het kabinet Rutte wordt betwist. Heeft Brinkman nu een zetel weggegrist en mist de premier echt een meerderheid, op weinig democratische manieren blijft Rutte toch ons kikkerland bestieren.…

De lammetjes in de wei dartelen zo vrij en blij, nog onbekend met het lot dat ze sappig onvolgroeid als ingrediënt doet eindigen in menige stoofpot.…

Luister welke kant de wind hier opwaait, hoe ongestoord hij grip heeft op de mens die leeft met waanbeelden en vrij intens gehaaid het gras voor anderen wegmaait. Met het eind in aantocht, haast elke wens vervuld, voelt hij zich dan toch nog genaaid als hij de film van zijn leven afdraait en zijn waaibomenhout ziet voor de lens. Al mis ik…

In een buitenwijk van de Syrische hoofdstad fluiten de kogels…

Kijk me niet zo aan met die grijze ogen van jou die mij doen smelten als sneeuw zonder onschuld in de felle zomerzon. Maar wend je ze af, dan jengel ik net zo lang tot ik ze weer zie en de zonsverduistering voorbij is, het Eeuwig Licht weer schijnt.…

Achter de trawler op zoek naar scholen vissen krijsende meeuwen.…

Ik weet dat een kans vaak het leven van een eendagsvlieg leeft en uit de eeuwigheid niet meer terug te halen is als de duisternis van de dag je gegroet heeft. Op mijn kalende hoofd zie ik de spijt dat ik voorbij heb laten gaan die ene gelegenheid om je te laten verstaan wat bij mij na al die tijd als een dans van vuurvliegjes boven een stille…

In de hitte van de strijd los van andere haat en nijd dezelfde kant opgaan. uitkomen op hetzelfde plein, een eendere taal spreken. Zonder uiting of woord in de bepalmde tuin van het witte huis onder een getralied balkon staan, blakerend in de voorjaarszon. Verkeren in de waan dat een opwapperend gordijn rond het middaguur de schaduw…

"Blauw" zei hij meer af dan bij. Schrijf maar rood, ieder zijn brood. Armoede troef? Hoe kom je erbij, een bos gele tulpen op het kozijn zegt mij genoeg.…

In diepe eenzaamheid roep ik jouw naam, maar je hoort me niet. Met duisternis in m'n hoofd trek ik in somberheid in mezelf gekeerd en verdoofd de voordeur achter me dicht. En dan opeens, plotseling ben je daar: stralend zonlicht op een nieuwe dag!…

Ik zat in een café met een blondje. Heerlijk was het bier, nog heerlijker haar kontje.…

In dit paleis loop ik verwonderd rond, want leerde ik al heel snel in mijn klas dat alles stroomde en zeker eindig was, nu zie ik ontkenning: een morgenstond gaat over in avondrood. Pas voor pas lopen mensen in een eeuwig verbond op een trap, waarbij niemand boven komt, oneindige ganzen op een stropdas. Tussen alles wat mij hier zo bekoort…

Mobiel abonnement wordt als medicijn uitgevent. Verdrink je in een onmetelijke zee van onpeilbare eenzaamheid, oogt het in ieder geval de panacee om voor te wenden dat je het niet bent.…

Hoog op de Teíde loopt hij dolend rond van morgenstond tot avondrood met water in zijn mond. Op vier poten in de krater bedelt hij om voer, deze mastodont. Van elk stuk stokbrood maakt hij een theater, maar staat niet meer toe dat men aan hem komt, schuwheid als ode aan wie hem vastbond: als apporteur een vroege schoolverlater. Tot grote…

Donne schreef ooit: een mens is geen eiland, maar met keiharde grond onder mijn voeten voel ik mij alleen in de aarde wroeten, ondoordringbaarheid in mijn rechterhand. Snoeien en weghakken zal ik nog moeten. In achterstallig onderhoud gestrand weet ik mij met de pijnbomen verwant en zal ik met bloed, zweet en tranen boeten. Met het gevelde…

Hij die de Heer zo looft, moet wel goedgelovig zijn en vol vertrouwen bovendien. Toch strooit Reve overvloedig zout in de wond van mijn geweten, want of God van aftrekken houdt, valt nergens aan af te meten.…

Op de lange baan geschoven zien talloze embryo's op papier mij avond na avond met inspiratie-arm vizier de kaarsen op tafel uitdoven. Zonder twijfels over hun levenslicht te verhelen, zie ik hoe ze op de stoffige vensterbank, in groei achter, met ziekelijk gelaat om hulp roepend zonder weerklank in de volle zon liggen te vergelen. Hier…

Ineengekrompen op de tweezitsbank: een zeemeermin in nood, daar aangespoeld, te zwaar beladen met ballast, die stoelt op lucht, gebakken lucht, op stank voor dank. De zwarte wolken waarvan het krioelt, verdrijven zicht. Onaanhoorbaar de klank van mijn coryfee, die zo rank en blank de zee met tranen van onschuld doorwoelt. De waterspiegel…

Mensen passeren mij op het dorpsplein, wat niet van gisteren is of vandaag. De vreselijke ziekte die ik draag, heet lelijkheid en de schone schijn geeft mij als vuurpeloton de volle laag. De kogels van het esthetisch venijn verheffen zich fluitend tot een refrein van een gezang dat tintelt in mijn maag. De vlinders fladderen van bloem tot…

Als slaaf al komend uit mijn moederschoot vervloek ik met Moorse buren verwant het werken op mijn onteigende land, de afkomst die mij ongegrond verstoot. Met de zon op haar allerhoogste stand is er de dorst, verzuurde wijn, wat brood. Soms lijkt het leven erger dan de dood, maar schuif je toch je zorgen aan de kant. Dan klinkt plots getokkel…

Vervreemd van mij zelf kijk ik om me heen. Veel van wat was, is niet meer. Teloorgang is regel, het herstel een zwanenzang zonder heilzaam licht dat mij ooit toescheen. Bang houdt het waarom mij in het gevang, mijn kloppend hart is immers niet van steen. Hetgeen door verrot merg en been verdween, jaagt mijn gedachten rusteloos op stang.…

Haar zie ik als godin, een zonnestraal die met een blik vaag naar de horizon afweek van haar koers en op het balcon mijn hart op hol deed slaan met geheimtaal, die ik begrijpen wilde, maar niet kon. Zo lang stond zij in mijn zinnen centraal, maar het verhaal dat zij mij non-verbaal vertelde, was wat niet tot mij doordrong. Twee jaar later…

Nooit alleen, altijd een goede vriend bij de hand, mobiel naast haar in het HEMA-restaurant.…

Een medische vierspan rukt in kwadraat uiteen, hetgeen in een verleden tijd voor één geheel stond. Nu staat in het krijt wat is en chirurgisch verdwijnen gaat. Koelbloedig kijkt men wat niet meer gedijt, snijdt weg wat op het lijf geschreven staat. De klok luidt voor wat zonder regelmaat de harmonie tot op mijn bot kastijdt. Tot in de kleinste…

Gescheiden leiden wij een eigen leven, verbeelden we althans. Een stoelendans onthoudt de ruimte, opgevuld bij kans met leegte. Niets blijft over van het streven de twist te breken. In de lucht de lans die ongebroken tastbaar voort blijft zweven; op de grond zwaarden, die met angst en beven inslaan op parels van mijn rozenkrans. In stilte…