Alle inzendingen van Gerard Cornielje

Duistere vijver, in het roerloze water ontstaat een gedicht: goudvissen in een cirkel drinken van de watermaan.…

Ik heb de gele zee doorkruist op een roestige vissersboot en rillend van de koorts naar parels gedoken in het groene water van de Andaman Zee. Ik heb tijgers zien rennen langs de zilveren schelpenstranden van Myanmar en papagaaien zien fonkelen als kleurige edelstenen gebed in het groen van de jungle. Ook heb ik de bergen van de…

Laten we het niet over rotsen hebben; ze liggen onveranderlijk op hun plek en hun schaduwen zijn voorspelbaar. Hetzelfde geldt voor bomen, hoe mooi verwrongen ze ook kunnen zijn. Het is veel interessanter om over aardappels te spreken: ze hebben verrassende ogen die soms wortel kunnen schieten.…

Mijnheer ziet er goed uit vandaag, hij sliep tamelijk rustig en lag de hele nacht op zijn favoriete zijde. Tijdens het ontbijt verslikte mijnheer zich, hij had een erge hoestaanval en spuugde over de tafel. Gedurende het verschonen kreunde mijnheer en hij had een angstige uitdrukking op zijn gelaat. Mijnheer had visite vandaag! Zijn…

Het was op een heldere oktobermorgen dat ik Nederland voorgoed de rug toekeerde. Slechts bepakt met een saxofoon en wat gedichtenbundels vertrok ik naar het oosten voor onbepaalde tijd. Vierduizend zonsopgangen later, herinner ik mij die dag als de gelukigste van mijn leven. Het gevoel van absolute vrijheid dat ik ervoer op het…

De hongerige nacht ontbloot zijn neon tanden; zure ademwolken vergiftigen de stad. Achter flinterdun glas is het uitpuilende blauw van dijen in netkousen zichtbaar, verstrikte mannen happen naar lucht en staren blindelings op hun eigen reflecties.…

De middagzon tingelt als koperen belletjes, jij ligt slapend naast me. Glanzende druppels vallen van je lichaam op het zand, je omtrek achterlatend. Vanavond zal een bedachtzame golf je afdruk westwaarts dragen en ongetwijfeld zal het zeewater dan net iets zoeter smaken.…

De berg maakt een hoofse buiging naar Estepona aan zijn voet een bladgouden zon belicht zijn schitterende wolkenpruik en minzame palmen wuiven als kwasten aan zijn troon. In de verte zingen de golven van de Middellandse Zee een turquoise hymne voor de ongekroonde koning van de Costa del Sol.…

Een dode ooievaar hangt ondersteboven in een rol prikkeldraad. Op bizarre wijze verstrikt en droog gebloed, lijkt hij nog het meest op een verfrommelde landkaart: geronnen rivieren volgen het besmeurde relief van zijn veren. Uit een donkere plek onder zijn verwrongen nek groeien rode bloemen.…

Tijd waait door het open raam naar binnen, wervelt om de sputterende kaarsen en vlijt zich neer voor de smeulende sintels in de haard. De onberispelijk geklede man in de lederen fauteuil haalt een hand door zijn grijze haar en knijpt zijn ogen toe in een poging om nu en verleden te ontwarren.…

Als verse melk vult ochtendlicht de blauwe beker van de nacht een lage maan, opgejaagd door joelende kinderen, gooit van een afstand wat bleke stenen naar de zon alvorens achter groene heuvels een veilig heenkomen te zoeken, de kinderen drinken door gouden rietjes hun welverdiende morgen.…

Meestal is de lucht hier gevuld met zinderend stof behalve wanneer er een westelijke zeewind waait dan kan de verte pijnlijk helder zijn de zon schijnt hier van kleur te veranderen met het wisselen van de jaargetijden en de toevallige regen ruikt naar mos en paddestoelen ik wandel veel door het rotsachtige bergland me verbazend over…

Bijna ongemerkt werden je ogen wat brozer. Je wandelingen door het bos duurden steeds wat langer omdat je vaak de weg verloor. Tijdens het avondmaal verviel je soms in een starend zwijgen waaruit je plotseling ontwaken kon om in vrolijk lachen uit te barsten. Toen je op een middag zei dat je dacht je verstand verloren te hebben, zeeg…

Nu is het stil op de binnenplaatsen. Fonteinen keuvelen niet langer met badende merels en niemand harkt de gevallen bladeren in de boomgaard bijeen. Maar wanneer ik mijn ogen sluit hoor ik het lachen van voorbije zomers en voel ik het sprankelen van tinto de verano in mijn mond.…

Het water slaapt met glazig geopende ogen, in het riet hangen als groene tranen wat gloeiwormpjes. De bleke pupil van de maan vervormt wanneer een vis plotseling opduikt en weer verdwijnt met een plons.…

Als een wild paard slaat de komeet met zijn ijzige staart vonken uit de dampkring. De Perseïden regen laat voor niemand iets te wensen over.…

De glansrijke lach van Caprera bij maanlicht! De pretoogjes van de sterren en de geur van magnolia. De hartstochtelijke kussen van een Italiaanse vrouw. Toen ik in de verte ook nog eens ´Un bel di´ van Puccini hoorde waren al mijn zinnen ècht begoocheld!…

Onder nazomergloed trilt de weide in de weide trillen de gloeiende bloemen in mijn ogen de gloeiende bloemen een gloeiende bloem een groeiende bloem zoem zoem loeiende bloem groeiende bloeiende ogenbloem in de bloem zoem zoem wil ik zijn zoem zoem in de zuchtende…

Wervelende dagen strekken zich als een kleurige bongerd voor ons uit, bomen buigen hun kruinen onder het gewicht van gouden vruchtenkronen en tijd slingert vrolijk aan de vluchtige wijzers van een zonneklok. Ooit zal er een herfst komen als een kwaadaardige petemoei en alle bloemen en bladeren van ons afnemen, dan zullen ons…

Paradijsvogel geveld door een jager met giftige pijlen…

Hier liggen we op het nog warme gras omhoog te staren er vallen zóveel sterren het is alsof het donker de aarde in een hand houdt om wanhopig in de sintels van je hart te blazen ik strek mijn vlammende armen naar je uit teneinde het ijs van je schouders te doen smelten maar zelfs met vereende krachten krijgen de nacht en ik…

Het gloeiende hoogland van de Sierra Moreno krimpt ineen onder het krijsen van de middagzon. Gieren bekvechten om het lederen karkas van wat eens een bruine koe moet zijn geweest. In de afgrond voor me ligt, bedekt met verlepte boeketten, het uitgebrande wrak van een autobus.…

Vanaf de roestige veerboot naar Casablanca zag ik door vettige dieselwolken een blauwe dolfijn steeds wanneer hij uit het water sprong droop er een regenboog van zijn staart.…

Bladeren breken de vrije val van het zonlicht, hun schaduwen dwarrelen neer op het bospad en plotseling lijkt de vrouw aan mijn zij op een gevlekte panter. Terwijl ze me grommend op het mos trekt zie ik nog nèt het knipogen van de boomkruinen.…

Een colonne muildieren zet zich in beweging citrusvruchten deinend op hun ruggen, de blauwe ballon van de namiddag vult zich met stof en zwelt op. Onder strooien hoeden rollen druppeltjes zon langs de gezichten van rokende mannen, misschien zullen donderslagen straks de hemel doen barsten en wellicht zal er dan wat bittere regen…

Als een dronken tempelier buitelt de kruisspin in zijn web een straal maanlicht heeft hem gewekt en totaal in verwarring tracht hij erlangs omhoog te klimmen.…

Prachtige vrouw, je ogen zijn donker. ´s-Avonds, wanneer je in de verte staart lijken ze op diepe bronnen waaruit op mysterieuze wijze de nacht over akkers, wouden en steden vloeit, de aarde bedekkend met een zee van duisternis. Zó donker zijn je ogen, mijn licht.…

Eens zal ik me alles herinneren. De magische geur van pijnbomen gedragen door de schroeiende wind het glinsterende strandtapijt onder mijn voeten het alarmerende gezang van verre cicadas. Opeens zal ik me alles herinneren. De hardheid van purperen wolken en golven zal me overspoelen en ik zal rouwen om dit desolate oord.…

Ranken verstikken dit huis als de tentakels van een groteske octopus. Ik waan mezelf twintigduizend mijl onder zee, snak naar adem en worstel door de borrelende hitte naar een oppervlak dat geen bevrijding brengt: de nacht stort zich als een gloeiende golf op de brulboeien van mijn ogen.…

Dreigend roffelt de zonsondergang! Het eiland beeft en bleke vogels trachten het donker te ontvluchten. Haastige vrouwen sidderen onder de schemersluier verlangend naar het veilige dorp. De geur van wierook en het gemompel van gebeden kringelt op uit tempeltjes langs het pad. Dan stopt het krijsen der vogels! Geen oog doordringt…