Netgedichten

netgedicht (nr. 11.952):

Astronomische frustratie

Hier liggen we
op het nog warme gras
omhoog te staren
er vallen zóveel sterren

het is alsof het donker
de aarde in een hand houdt
om wanhopig in de sintels
van je hart te blazen

ik strek mijn vlammende armen
naar je uit teneinde
het ijs van je schouders
te doen smelten

maar zelfs met
vereende krachten
krijgen de nacht en ik
het wéér niet voor elkaar.