Alle inzendingen van Gerard

De ogen achter de bril zijn blindgeslagen door de dood werkloos liggen de glazen in een montuur dat uit de tijd schuift niemand neemt de bril op waagt te zien wat geen kijken is door glas dat cilindrisch is multifocaal en jampotdik geslepen de dode had de goeie ogen voor het doorzichtige stilleven in zijn opengeslagen verpakking…

verdwaald in de sneeuw staat een boom onder een nevel van twijgen onbereikbaar in een dictaat van de tijd want per trein stuif ik langs koel bevraagd naar mijn plaatsbewijs…

De polder verschuilt zich onder een dikke laag sneeuw het ondiepe meer dat vroege vlokken spiegelde is niet meer zichtbaar in de ijzigste kou van maart breekt het ijs we spreken af na de sneeuw als de klei weer water draagt vol rimpelingen in de wind…

kapotgereden klei stuift in de wind legt een grauwsluier verstikt het beeld van een hete zomerdag vol naakten bruinend in de zon als vele meters huid waarop zoutparels verkleien want in de adem drijft stof kleistof uit de polder kapotgereden in de wind oostenwind tikkeltje zuid…

Als ik jouw schoonheid zie als jij je aan mij toont ben ik zo vrij je aan te staren wat jij mij euvel duidt je vraagt mij om mijn blik te wenden om van je af te zien helaas voor jou je boeit mij ik kan je niet belonen door naar iets om te zien wat niet mijn aandacht heeft omdat het mist wat jij bezit het zij zo dat ik staar maar…

Je pakte de appel die de slang jou bood beloofde je vrijheid buiten het Paradijs Eva werd jij vogelvrij net als je dochters ze dragen jouw kostuum zoals ze zich kleden niet schromend naakt te zijn ze wanen zich een symbool van ’t vrije zijn met in hun hand restanten appel verwekken het dier in mij verwachten afstand…

Na weer zo’n dag vol overvloedig licht kleurt alles rood en raakt in coma waaruit het wakker schrikt in weer zo’n dag waarin de hitte ongenaakbaar opklimt in het verblekende blauw in het oosten het laatste groen schroeit bruin wat lopen kan legt zich in loomheid neer onzichtbaar voor de zon…

Een beeld van moederliefde schrijf ik spreek haar taal ik schets een kronkel als die niet mee wil met de buiging in ’t verhaal schets ik een haal ik zoek naar rijm en ritme noem het knoeien worstelen met taal ik bouw een beeld dat reeds bestaat maar overgaat in woorden geef het een naam verschuil de zin maar het spreekt niet…

Wat ooit een scheibeek was is nu slechts spiegeling lang niet breed een kleine plas met de smaak van olie en de geur van rottend staal een relikwie van hemelwater ik was mij wakker in een nieuwe eeuw ik les mijn dorst aan versgevallen sneeuw tegen de stroom in loop ik tegen muren waarlangs een brede pijp die van de beek bevalt…

Een trein tekent een spoor van geel waarvan de baan slechts blijft bestaan als ’t geel weer plaats maakt voor het veld terwijl mijn kind de wagens telt twee treinen zegt hij heeft gelijk en roept luid drie vier vijf de afstand kort veel sneller dan hij telt totdat de fronten elkaar raken terwijl wij stilstaan zien we hoe de twee schiet…

Klanken mengen zich de klokken slaan het beeld van stilte gaat verloren de onrust blijft bestaan waarin handen naar elkander grijpen onbereikbaar voor elkaar onverstaanbaar luiden klokken veel te luid en langs elkaar het beeld kapot waarin de stilte zich ontpopt die zwijgend tussen alle klanken vlindert rustig maar……

Ongeschreven is de zin verscholen in het vers dat als een boreling te drogen ligt eruptie van de geest wellicht de boodschap in ’t verhaal staccato neergekwakt soms langzaam neergevloeid er is met taal geknoeid totdat een beeld geschetst voor elk een ander…

Eén woord dat ik een plaats geef staart mij verlegen aan een beetje vragend weet je zeker vraagt het dat het hier is waar ik in dit verhaal moet staan want gisteren stond ik elders als stopwoord mocht ik gaan je streepte al mijn letters alle krassen overpeinzend streep ik nu andere woorden jou laat ik ongetwijfeld staan…

Ieder voor zich spoelen straks op een ver van ’t strand gelegen vloedlijn eenlingen aan miljarden doden schrijft de krant die onder water niet gedrukt wil dus nu al is verschenen men tart het noodlot schrijft de krant start de motoren en verzuipt sociaal pruttelend in de file als een uitgestorven soort straks teruggevonden als een…

Water met een oerverleden tussen wildernis en binnenzee door kille zakelijkheid doorsneden gelijk een drama dat wordt stilgezwegen als de dood die zich herhaalt op grijs gereden asfalt snelheid is vandaag een zegen jaagt men op seconden winst dus ogenloos voor ‘t water vanwaar het kwam waarheen het ging hoe het zijn loop verloor…

We willen één, het ideale. We trekken touw tot we verdwalen in de eenzaamheid van de idee 'nee!' is het ultieme falen. We trekken touw, als draad, die rood door 't leven rafelt zonder gelijk verstrengeld met een eerder falen.…

De voet geven of lichten wie gaat het aan met elke misstap leren we staan we halen hier een wit voetje staan op gespannen voet daar maar… voet bij stuk we gaan op dezelfde voet verder en wordt ons dat voor de voeten geworpen dan gaat het zover als het voeten heeft als het tegendeel blijkt gaat alles mank…

Verdwaald in je taal heb je een doel dat woorden heeft buiten zinnen terwijl de vorst zich invriest het zonlicht blaren brandt vloeien tranen zouter het verschil met verdriet is het spoor van de vore dat je dansend niet trekt emoties kleuren in het zichtbare licht als jij kunst- en letterwinkelt als wanneer je durft in flarden…

De nacht dempt elke kleur en zwart het witste wit tot een vermoeden ik verschuil me moeiteloos in ’t veld onzichtbaar voor een ongewapend oog terwijl ik niets heb te verbergen een motor jankt de nacht in ik meet de afstand groot voorbij de eindigheid blind geworden door de duisternis neem ik wat stippellichten waar als aardse vonken…

Jankend aan verre kusten de zee zelf de dood in haar armen de kracht van destructie alom boezemt angst in metershoge zeeën boezemen angst in onverwacht in een verlegen gebaar zich terugtrekkend voor de aanval ze jankt de zee haar zoute tranen over duizend doden in veelvoud die ze afgeeft aan de stranden nadien verlicht door…

Heel veel water schoont en zuivert van het kwaad wat in de boeken staat is als een leugen water schoont en zuivert wast onfrisheid van ’t gelaat maar zie de mens hoe zij daar staat met vuil gezicht gewond tot in haar ziel zij haat dat zij nog steeds bestaat zij bidt haar god dat hij ook haar verlaat zij bidt haar god om water…

Ze zijn tot naam geabstraheerd waaraan wat data zijn gehangen geen gezicht hun rustplaats is de aarde ergens overal als stof in wind en slik in regen omgezet tot hout en weer vergaan in weer en wind zo kom ik ze vaak naamloos tegen…

In 't kale hout de tekening van twijgen vermoeden van een knop die straks de lente baart geel sikkellicht zoekt aarde zie de maan schijnt zie de maan... maar mis het ochtendgloren niet er wordt een dag geboren ongekleed en ijzig koud en zie... de zon schijnt…

Doe mij een dag vol avontuur en nat van 't water het dreigen van de zon als kwelling tussen buien ik wil verdwalen niet meer weten welk veenpakket ik nader welk eiland ik passeer ik wil de horizon vergeten dat daar beschaving is verziekt door bruut geweld gevolgd door stille tochten doe mij het zingen van het water van de staande…

Gehuld in zongebleekte haren breekt een gegoten glimlach zoutkristallen op gebronsde wangen. Lege windgeslepen ogen dromen zal ik ooit meer vrouw worden of voor altijd meermin blijven.…

Staand voor de spiegel bedrukt, een beetje kriegel zal het dan toch kloppen dat zij zich iets in haar handen heeft laten stoppen Verdrietig denk ik, arme mij dit is ongehoord hoe kan het toch dat zij steeds mooier wordt Wie vertelde mij keer op keer een spiegel geeft het leven eerlijk weer.…

Eenzaam lig je daar vergeten en verloren. Restjes rode verf bladderen gedeukt blik. Dromend, over vroeger waar bruisend verlangen haar brandende dorst mocht lessen. Nu, rest een lege huls weggegooid, vertrapt. Stil, en ongezien drupt je laatste traan uit de wond die eens haar lippen kuste.…

School is samen stapel schriften, boeken angstdroom van een kind is pen, papier en zonder spijt gedroomde brand veel vrije dagen drama echter waarin krijt venijnig krassen school is ik moet plassen ruim voor tijd wat spel is één kwartiertje tot de bel in brons gegoten pijn de bel van dr. Hein…

Ik oefen in het behoud van de soort streef echter bewust naar de orde van aarde een vruchtbare laag op gestold steen schimmels hebben een naam muteren tot een plaag tot menselijkheid tot heerser over leven maar in de orde van aarde zijn er schimmels… om het behoud van evenwicht…

Decor van eenzaamheid dit landschap waar leven sterft in de strijd waar groen het bloed verhult de maan de nacht de zon het licht dat dooft een warme stem zingt van het lijden van de dagen zonder brood van betere tijden soort van vrede geen andere zekerheid dan slechts de dood…